«Θεέ μου, τι θα γίνουμε;
Πώς θα πορευτούμε;
Πώς θα πιστέψουμε; Πώς θα ξεγελαστούμε;
Μ’ αυτή την αλλόκοτη φυγή των πραγμάτων
των ψυχών από δίπλα μας;»
«Η Μοναξιά» της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ, γράφτηκε το Φθινόπωρο του 1956, όταν η ποιήτρια ήταν μόλις 17 ετών και δημοσιεύτηκε με την διαμεσολάβηση του Νίκου Καζαντζάκη , στην Καινούρια Εποχή.
«Παρακαλώ δημοσιεύστε αυτό το ποίημα. Είναι το ωραιότερο ποίημα που διάβασα ποτέ», γράφει ο συγγραφέας του « Ζορμπά» ,στον διευθυντή της Καινούριας Εποχής, Γιάννη Γουδέλη. Έτσι, γίνεται η αρχή, για την είσοδο της ποιήτριας στον λογοτεχνικό χώρο.
[dropcap style=”normal or inverse or boxed”]Φ[/dropcap]ίλος της οικογένειας Αγγελάκη, ο Νίκος Καζαντζάκης, γίνεται πνευματικός πατέρας της μικρής Κατερίνας. Από εκείνον μαθαίνει πολλά. Όμως, οδηγός της στα ποιητικά μονοπάτια γίνεται ο Κ.Π.Καβάφης, τον οποίο λατρεύει.
Αφού έβγαλε το εξατάξιο, τότε, γυμνάσιο και ολοκληρώνοντας τις σπουδές της στην Αγγλική Φιλολογία στην Αθήνα, η Κατερίνα φεύγει στο εξωτερικό. Τη μαγεύουν οι γνώσεις ξένων γλωσσών και έτσι γίνεται διπλωματούχος μεταφράστρια και διερμηνέας, σπουδάζοντας στη Νίκαια της Νότιας Γαλλίας, κοντά στη νονά της Ελένη. Δυστυχώς, ο Νίκος Καζαντζάκης, έχει ήδη φύγει από τη ζωή. Ο κύκλος των σπουδών της ολοκληρώνεται στη Γενεύη της Ελβετίας.
Μεταφράζει ποιήματα μεγάλων ποιητών, όπως ο Μαγιακόφσκι και ο Σαίξπηρ. Όσο για την ίδια, πιστεύει πως «ποίηση είναι η πραγματικότητα, σε ελεύθερη μετάφραση».
[dropcap style=”normal or inverse or boxed”]Τ[/dropcap]ο 1963 σε μια ταβέρνα της Πλάκας, γνωρίζει τον μεγάλο έρωτα της ζωής της, Ρόντνεϊ Ρουκ, Φιλόλογο, με τον οποίο παντρεύεται μετά από μόλις δύο εβδομάδες γνωριμίας.Ο Ρόντνεϊ έγινε για εκείνη, σύντροφος και φίλος. Έμειναν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής του, το 2007. Παιδιά δεν απέκτησαν ποτέ, «Μας βόλευε αυτό» θα δηλώσει η ίδια η ποιήτρια σε συνέντευξή της. «Δεν ήμασταν εμείς για παιδιά».
Έργα της μεταφράζονται και κυκλοφορούν σε πολλές γλώσσες. Έχει εκδόσει 20 ποιητικές συλλογές. Το 1962, η Γενεύη την τιμά με το Α΄Βραβείο Ποίησης της πόλης ενώ το 1985 θα την τιμήσει η Ελλάδα, με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Το 2000 η Ακαδημία Αθηνών της απονέμει το βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη και το 2014 βραβεύεται με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων, για το σύνολο του έργου της.
«Ένας δρόμος υπάρχει, ένας τρόπος.
Μια θα ‘ναι η Νίκη:
αν πιστέψουμε, αν γίνουμε, αν πορευτούμε.
Μόνοι μας»
Ίσως η ίδια η μοναξιά μπορεί να μας λυτρώσει από τον εαυτό της, όταν την αποδεχτούμε. Όταν συνειδητοποιήσουμε πως, ουσιαστικά, είμαστε μόνοι…
Κείμενο: Νάσια Δεληγιάννη (Lavart)
