[dropcap size=big]Π[/dropcap]ροσοχή! Έρχεται η στιγμή όπου πληγώνουμε και πληγωνόμαστε αναπόφευκτα. Τα μαλλιά μίας απρόσιτης άλλοτε γυναίκας πλέκονται από τη μία όχθη στην άλλη. Πρόκειται για το νήμα πάνω στο οποίο κάθε κίνηση, κάθε κομμάτι κορμιού και βλέμματος είναι δυνατόν να ερμηνευθεί. Είναι στενά τα περιθώρια τη στιγμή κατά την οποία τα χέρια ανταλλάσσονται και οι δύο άνθρωποι αποβάλλουν μέσω του έρωτα κάθε περίγυρο και κάθε παρέμβαση εξωτερική. Και να! Καλλιεργείται, σιγά σιγά, η σύγκρουση: «Δύο στον πλανήτη μονάχοι δεν μπορούν να συνάψουν σχέση ειρηνική». Τα πλεγμένα μαλλιά της ωραίας κυρίας αδυνατούν να προσφέρουν τομή για τις δύο όχθες του ποταμού. Μονάχα δύο μαύρα πουλιά. Κατακάθονται στις άκρες των όχθων, στις άκρες του πλεγμένου μαλλιού, και αφηγούνται:
«Ο άνδρας αυτός,
Στην απέναντι γυναίκα χιμά, με το μίσος.
Με μαχαίρι στα δάχτυλα ορμά, και με μίσος.
Τη γυναίκα αρπάζει,
Το σώμα χαρακώνει, με το μίσος.
Τον λαιμό της δαγκώνει, με μίσος.
Το χέρι της κόβει, με σπαθί μικρό, και με μίσος.
Το χέρι χαζεύει με βλέμμα νεκρό, μα με μίσος.
Και σκύβει μανιακός προς τα κάτω,
Το χέρι του χαϊδεύει το πρόσωπο…»
Κείμενο: Γιώργος Χιώτης (Lavart)
Φωτογραφία: Ιωάννα Μελισσινού (Lavart)
