[dropcap size=big]Π[/dropcap]όσοι καλλιτέχνες έχουν καταφέρει να διανύσουν 45 χρόνια σταθερής μουσικής πορείας, έχουν στο ενεργητικό τους εκατοντάδες συναυλίες, συνεργασίες με αξιόλογες προσωπικότητες, συνθέσεις και ερμηνείες με βαθύ ροκ χαρακτήρα που ο χρόνος δεν αλλοιώνει μα εξελίσσει, μια δισκογραφία που ξεκίνησε από βινύλιο το 1972 και μέχρι σήμερα ακολουθεί το αλάνθαστο ένστικτο του καλλιτέχνη και τέλος η επιτυχία τους προέρχεται από το πάθος που αβίαστα πηγάζει από μέσα τους γι’ αυτό που αγαπούν; Αυτό ήταν το ερώτημα που τριγύριζε στο μυαλό μου, στο δρόμο για το φράγμα της Θέρμης όπου εμφανίστηκε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τη Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου.
Δεν είναι τυχαίο που αυτός ο άνθρωπος δεν έχει σταματήσει να γεννά φωνές στα μυαλά του κόσμου και δεν αναφέρομαι μόνο στην πληθώρα τραγουδιών που έχει δημιουργήσει ή ερμηνεύσει, αλλά συγκεκριμένα στα ρεφρέν που όχι απλά διαδίδονται από στόμα σε στόμα και γίνονται συνθήματα που δε σταματούν να φωνάζουν οι ακροατές στις συναυλίες του, αλλά μεταφέρουν έναν εφηβικό ηλεκτρισμό που εκτονώνει ότι καταπιεσμένο έχει μέσα του εκείνος ο θαυμαστής που έστησε καρτέρι στην πρώτη σειρά 2 ώρες πριν ξεκινήσει η συναυλία αλλά και εκείνος δίπλα του που ήρθε για παρέα φέρνοντας και τους φίλους του με τους πυρσούς, όπως και ο άλλος παραδίπλα που στο μυαλό του ο κόσμος έχει γίνει ένα βαρύ φορτίο και ο Βασίλης μπορεί να τον βοηθήσει να το σηκώσει. Έστω για περίπου 3 ώρες.
«Δεν ήρθαν άλλοι από αλλού, μονάχοι µας πηγαίνουµε, Τώρα θα γίνουµε εµείς, αυτό που περιµένουµε» ξεστόμισε στο νέο του δίσκο «Όλα είναι για μας» αλλά και στην έναρξη και λήξη της συναυλίας του ο Βασίλης, σα να ήθελε να το τονίσει γιατί ποτέ δεν έπαψαν τα τραγούδια του να έχουν αποστολή και η συνεργασία του με τον Θέμη Καραμουρατίδη αλλά και τον Οδυσσέα Ιωάννου είναι μια ακόμη επιβεβαίωση στην παραπάνω θεωρία.
Όμως δεν ήρθε στη Θεσσαλονίκη μόνο για να μας πει τα νέα του, αλλά και πολλές παλιές αγαπημένες επιτυχίες που σημάδεψαν εκείνον και όσους τα άκουγαν μικροί στα walkman και τα cd players. Ήρθε επίσης για να αφιερώσει το «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια» στον Ρασούλη και τη σπουδαία παρακαταθήκη που άφησε πίσω του αλλά και για να μη δώσει τέλος στο τέλος και να βγει για άλλα 2 τραγούδια, εκείνα που λένε «Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία» και «Δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη». Τραγούδια που μπορεί να μην συνόδευσαν ρομαντικά το καθαρό φεγγάρι που στόλιζε τον ξάστερο ουρανό, όμως έκλεισαν δυναμικά το μουσικό συμπόσιο που η γεύση του συνόδευσε με τη σειρά της τους θαμώνες ως τα σπίτια τους.
Μαζί του στη σκηνή ο Ανδρέας Αποστόλου στο πιάνο, ο Βαγγέλης Πατεράκης στο ηλεκτρικό μπάσο, ο Στέφανος Δημητρίου στα τύμπανα, η Μαίρη Μπρόζη στο βιολί και το τραγούδι, στις κιθάρες και στα πνευστά ο Γιάννης Αυγέρης και στα πλήκτρα ο Γιώργος Θεοδωρόπουλος. Αφανείς ήρωες ο Αλέξανδρος Μπίτος στην επιμέλεια του ήχου, ο Γιάννης Δίπλας στα φώτα ενώ στην ενορχήστρωση ο Ανδρέας Αποστόλου.
Φωτογραφίες: Νότης Θεοδωρόπουλος (Lavart)
Κείμενο: Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart)
