Η Lavart Προτείνει: Ένας Μικρός Οδηγός Για Μύηση Στον Ελληνικό Κινηματογράφο.

Η καραντίνα συνεχίζεται και εμείς ακόμα #μένουμεσπίτι για την ασφάλειά μας αλλά και των γύρω μας.  Αφού παρακολουθήσαμε όλες τις αμερικάνικες παραγωγές που δεν είχαμε παρακολουθήσει έως τώρα, μετά ντοκιμαντέρ, μιούζικαλ, σειρές διαφόρων κατηγοριών και λίγες ταινίες που αφορούσαν ιούς και πανδημίες – για να μπούμε στο κλίμα της παρούσας κατάστασης – έφτασε η ώρα για τις εγχώριες παραγωγές. Φυσικά δεν αναφερόμαστε σε εμπορικές παραγωγές που αποτελούν εύπεπτο υλικό – αυτό το “για να περάσει η ώρα” – αλλά  για B Movies ή αλλιώς low-budget ταινίες που θεωρούνται cult, που θέλουν προσοχή και αξίζουν να τις δούμε έστω μια φορά. Η Lavart φρόντισε να φτιάξει έναν μικρό – πρώτο – οδηγό για ελληνικές ταινίες που πρέπει κάθε κινηματογραφόφιλος, που σέβεται τον εαυτό του, να δει.

Ο Βασιλιάς (2002)

Ο Βαγγέλης, είναι ένας 35χρονος πρώην ναρκομανής και ντίλερ. Μόλις αποφυλακίζεται αποφασίζει να φύγει από την Αθήνα και να ζήσει στο πατρικό του σε ένα χωριό της Αχαΐας το Παραδείσι, μακριά από τα ναρκωτικά και τον υπόκοσμο. Δεν γνωρίζει τους διαφορετικούς μηχανισμούς της επαρχίας, τους συντηρητισμούς, την καχυποψία και τις προκαταλήψεις των ανθρώπων εκεί κι έτσι όταν εκείνοι τον προκαλούν, δρα χωρίς να σκεφτεί και προκαλεί τον ξεσηκωμό εναντίον του. Παρά τη βοήθεια ενός αστυνομικού, του μόνου ανθρώπου που τον βοηθά, ο Βαγγέλης θα εκδιωχθεί από τους συγχωριανούς του και θα τον οδηγήσουν με τη συμπεριφορά τους σε βίαιες συμπεριφορές. Όταν αποκατασταθεί η αλήθεια και αποκαλυφθεί η αδικία, θα είναι πλέον αργά.

• Η ταινία – αριστούργημα – του Νίκου Γραμματικού και του Νίκου Παναγιωτόπουλου σε σκηνοθεσία Νίκου Γραμματικού, έρχεται να μας καθηλώσει για 130′ και να μείνει για πάντα χαραγμένη στις μνήμες.
• Πρόκειται για την κατάδειξη του ρατσισμού και της ξενοφοβίας που οδηγούν στην απομόνωση, την περιθωριοποίηση και εν τέλη στον εξοστρακισμό των ατόμων από την κοινωνία.
• Ο εξαιρετικός Βαγγέλης Μουρίκης στον πρωταγωνιστικό ρόλο, περιστοιχίζεται από πολύ ενδιαφέροντες και ταλαντούχους ηθοποιούς όπως ο Μηνάς Χατζησάββας κ.α. Ενώ το ύφος της ταινίας έρχεται να συμπληρώσει η μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Σπιρτόκουτο (2002)

Ο Δημήτρης και ο Γιώργος (σύζυγος και αδερφός αντίστοιχα της Μαρίας), λογομαχούν με θέμα τα επαγγελματικά τους σχέδια, για τα οποία ο καθένας έχει στο νου του κάτι διαφορετικό. Μια ολόκληρη μέρα η οικογένεια βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα σωρό αποκαλύψεις και τσακωμούς που ωθούν τα πράγματα στα άκρα. Μέχρι το βράδυ της ίδιας μέρας, φτάνουν στην καταστροφή.

• Πρόκειται για μια ολιγομελή ταινία – οικογενειακό δράμα – του Γιάννη Οικονομίδη, γεμάτη ένταση, που παρουσιάζει τη σύγχρονη κοινωνία μέσω μιας μέσης ελληνικής οικογένειας. Στηλιτεύει θέματα όπως την πατριαρχία, το ρατσισμό, το φασισμό, τις ανθρώπινες σχέσεις, καθώς επίσης και το μικροαστικό όνειρο.
• Η όλη δράση λαμβάνει χώρα σε ένα διαμέρισμα στο Κερατσίνι, το οποίο γίνεται πεδίο μάχης. Οι βίαιες λεκτικές διενέξεις πολλές και η απαξίωση ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας κυριαρχεί.
• Εκ πρώτης όψεως πρόκειται για μια ταινία που ίσως κουράσει. Όμως αν κανείς καταλάβει το σκοπό της ταινίας και δεν μείνει στην πρώτη βιαστική “ανάγνωσή” της, θα καταλάβει για ποιο λόγο ανήκει στις πιο cult και αγαπημένες ελληνικές ταινίες. Θα συνιστούσαμε τη θέαση της σε όσους δεν βρίσκονται στα πρόθυρα υστερίας λόγω του εγκλεισμού. Ενδέχεται η κατάστασή σας να σοβαρέψει, καθώς ο Ερρίκος Λίτσης και η Ελένη Κοκκίδου έχοντας εισχωρήσει στους ρόλους τους, παρουσιάζουν την απόλυτη – ίσως και μεταδιδόμενη – υστερία.

Φτηνά Τσιγάρα (2000)

Καλοκαίρι στην Αθήνα του ’99. Ο Νίκος, ένας τριαντάχρονος άνεργος εργένης από πεποίθηση, αυτοπροσδιορίζεται ως συλλέκτης στιγμών. Σε μια Αθήνα, που η ραθυμία και η ραστώνη την κάνουν να φαντάζει ανάλαφρη και ταξιδιάρα. Σαν εξαιρετικός ακροατής και παρατηρητής, μαθαίνει για καταδικασμένους έρωτες αλλά και κωμικοτραγικές καταστάσεις της καθημερινότητας. Ένα πλήθος ανθρώπων τον πλαισιώνει σ’ αυτή του την περιπλάνηση. Ο ιδιοκτήτης του καφενείου, που κρατάει αποτσίγαρα θαμώνων σαν σημαντικές αναμνήσεις. Ο Τέλης, ένας θαμώνας του καφενείου, που αναλύει θέματα υπέρ του ασύδοτου σεξ και ο κυνικός Τάκης, που παροτρύνει τον Τέλη να κυνηγήσει την γυναίκα που θέλει. Ο Μανώλης, ένας φίλος του Νίκου που μπλέκει σε περίεργες και όχι πάντα νόμιμες καταστάσεις και άλλοι κάτοικοι της Αθήνας που του αφηγούνται τις ιστορίες του. Γνωρίζει σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο μια όμορφη κοπέλα που ασχολείται με το χώρο της μόδας, τη Σοφία. Περιπλανιούνται μια νύχτα μαζί στην πόλη συζητώντας και αναλύοντας θέματα όπως ο έρωτας και οι άνθρωποι, ώσπου με το φως της μέρας οι δρόμοι τους χωρίζουν. Μόλις όμως ανακαλύψει ότι ο περίγυρος του δεν τον εμπνέει, την αναζητά ξανά μέσα στην Αθήνα.

• Ο Ρένος Χαραλαμπίδης δημιούργησε μια μποέμ ταινία που στην πρώτη της προβολή δεν εκτιμήθηκε. Όμως τώρα, μερικά χρόνια αργότερα, έχει γίνει από τις πιο γνωστές και αγαπημένες ελληνικές ταινίες. Από αυτές που είναι περίεργο κάποιος να μην έχει δει.
• Ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος υπογράφει την εξαιρετική μουσική που πλαισιώνει τα Φτηνά Τσιγάρα και δημιουργεί μια μαγική σύνδεση με τα υπόλοιπα μέλη της ταινίας, όπως η φωνή off του Χαραλαμπίδη σε πολλά σημεία της, οι καθαρά οπτικές σκηνές κλπ.
• Η ταινία έχει εξαιρετικούς δευτερεύοντες χαρακτήρες, πράγμα που την κάνει ακόμα καλύτερη από άλλες που επικεντρώνονται καθαρά και μόνο στους πρωταγωνιστές και σε μια τυπική ιστορία αγάπης. Εδώ δεν αντιμετωπίζουμε αυτό το θέμα, αλλά ολόκληρο τον κόσμο, μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή με καθολικότητα και αφοσίωση στις ιστορίες όλων.

Τα όπλα μου ρίχνουν λουλούδια (1981)

Στη διάρκεια της Χούντας, ο Απόστολος έρχεται να εγκατασταθεί στην Αθήνα, μαζί με την αδερφή του, Νανότα. Η αδερφή του φτιάχνει τη ζωή της και γίνεται διάσημη, ενώ ο ίδιος συμμετέχει σε μια αντιφασιστική ομάδα, μέχρι που τα μέλη τον απομακρύνουν. Έτσι, αρχίζει να ληστεύει τράπεζες κρατώντας ένα μπουκέτο λουλούδια. Με κινηματογραφικό τρόπο συνεχίζει τη ζωή του εις βάρος του νόμου και της φήμης της αδερφής του.

• Ο Γιάννης Φαφούτης υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία της ταινίας, που βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Θεόδωρου Βενάρδου (ο ληστής με τις γλαδιόλες), που είναι γνωστός στην ιστορία της Ελλάδας για τον εξευτελισμό της δικτατορίας που επιτεύχθηκε από τις πράξεις του.
• Βιογραφικά και μόνο, η ταινία έχει ενδιαφέρον γιατί παραθέτει μια ζωή που αν κανείς ψάξει, θα τη βρει γραμμένη στις τότε επικεφαλίδες των εφημερίδων, αφού ο Βενάρδος είχε αποσπάσει την προσοχή των Ελλήνων και είχε διχάσει αρκετά.
• Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Γιώργος Κιμούλης, μαζί με ένα αξιόλογο cast.
• Η διάρκειά της αγγίζει τα 145′, χωρίς να κουράσει ή να χάσει τον ενδιαφέρον.

Δεκαπενταύγουστος (2001)

Αύγουστος στην Αθήνα, σε μια τριώροφη πολυκατοικία. Όλοι φεύγουν διακοπές, εκμεταλλευόμενοι τον Δεκαπενταύγουστο για να λύσουν τα προβλήματά τους. Με την απουσία τους, ένας 17χρονος διαρρήκτης βρίσκει ευκαιρία να τρυπώσει στα άδεια σπίτια αλλά και στα καλά κρυμμένα μυστικά και τις επιθυμίες των ενοίκων, όπως εκείνοι τα έχουν καταγράψει σε κασέτες και χαρτιά.

• Τα ονόματα του cast εμπνέουν εμπιστοσύνη για την ποιότητα της υποκριτικής απόδοσης. Ελένη Καστάνη, Ακύλλας Καραζήσης, Αμαλία Μουτούση, Αιμίλιος Χειλάκης, Θεοδώρα Τζήμου κ.α.
• Η διάρκειά της αγγίζει τα 106′ και σ’ αυτό το διάστημα ο καθένας από εμάς θα ταυτιστεί με την ανάγκη για ανάπαυση που κυριαρχεί κάθε χρόνο τον Δεκαπενταύγουστο. Αλλά και με την ανάγκη για απόδραση που πέρα από τον Δεκαπενταύγουστο κυριαρχεί και τις μέρες που διανύουμε όλοι κλεισμένοι στα σπίτια.
• Fact: Παρουσιάζεται η οπτική του θαύματος μέσα από τη ματιά ενός άθεου σκηνοθέτη, που προσεγγίζει ένα θρησκευτικό θέμα με μεταφυσικά στοιχεία και συμβολισμούς. Έτσι έχει ενδιαφέρον, έστω και μόνο σημειολογικά.
• Bonus fact: Η ταινία βραβεύτηκε από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου.

Άλλες προτάσεις:

Για όσους αναζητούν τις πιο cult ταινίες, προτείνουμε την ταινία Τσίου, του Μάκη Παπαδημητρίου ή το Μικρό Ψάρι του Γιάννη Οικονομίδη. Ενώ σε μια άλλη κατηγορία cult ταινιών που βρίσκονται μεταξύ λογικής και παραλόγου ανήκουν οι ταινίες του Πάνου Κούτρα, Αληθινή Ζωή και Η Επίθεση Του Γιγαντιαίου Μουσακά, αλλά και Τα Οπωροφόρα Της Αθήνας, του Νίκου Παναγιωτόπουλου.

Κείμενο: Μελίνα Καριώρη (Lavart)

Πηγή Φωτογραφίας