Violences, ένα δίπτυχο του Didier, για πρώτη φορά σε ελληνική σκηνή στο Θέατρο Φούρνος

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Didier – Georges Gabily

Violences, ένα δίπτυχο.

Μια μαρτυρία θεάτρου που κλείνει το 20ο αιώνα της γαλλικής σκηνής.

Violences (I), Σώματα και Πειρασμοί

Violences (II), Ψυχές και Κατοικίες

Σκηνόθεσία: Χρήστος Μακρυγιώργος

Παρίσι 1991. Theatre de la Cite International

Πρώτη δημόσια πράξη του Gabily, και της ομάδας Τ’Chan’ G. Κεραυνός εν αιθρία η πρεμιέρα, του “Violences”, ένα δίπτυχο. Γραφεί ο Bernard Dort:

Πρόσφατα ένας νέος συγγραφέας, δίχως αμφιβολία ένας από τους πιο αιχμηρούς και απαιτητικούς τεχνίτες της σκηνής μας, ο Didier – Georges Gabily, τόλμησε να μας προτείνει μια εξ ολοκλήρου παρουσίαση του Violences I και του Violenences II, (7 ώρες), το Σάββατο στο Τheatre de la Cite Internationale, ενώ η ομάδα του ερμήνευε εναλλάξ κάθε μέρος του δίπτυχου τις υπόλοιπες βραδιές της εβδομάδας.

Αθήνα 2020. Πρεμιέρα στην ελληνική σκηνή

Violences (I), Σώματα και Πειρασμοί

Κείμενο-Λιμπρέτο. Παρτιτούρες, για σώματα-φωνές, σάρκα, κρουστά οστών, βοές ανέμων. Μέτρο. Προσωδία. Η μητέρα κυνόδοντας, γλείφει μητρικά τον φωνητικό βλαστό της. Μασάει τον αέρα και τον ξερνά και όλο της το σώμα ξεχειλίζει από την καρέκλα. Τα πόδια της μουλιάζουν σε μια λεκάνη με νερό και αλάτι.

Οι λέξεις συνθέτουν μουσική και σέρνουν το χορό του ηθοποιού. Γλώσσα, και επείγουσα βιολογική ανάγκη να ειπωθεί. Το σκοτάδι καιροφυλακτεί, έτοιμο να καταπιεί ολόκληρο τον κόσμο, τον ηθοποιό και τη σκηνή μαζί. Οποιαδήποτε καθυστέρηση μέσα σε αναδρομές ψυχολογικών καταστάσεων ή προκάτ προθέσεων, εδώ μας οδηγεί εκτός ροής. Εδώ, τίποτα παρά ρηξικέλευθες ρίμες, σώματα- τεντωμένες χορδές, το κείμενο δοξάρι.

Ακροβατώντας ανάμεσα από τονικότητα και ατονικότητα, οδεύουμε προς μία σχεδόν οπερέτα, θα έλεγε κανείς στο άκουσμα των όσων ηχούν, τώρα, σε αυτήν την τελική ευθεία που διανύουμε. Κάτι ανάμεσα από οπερέτα και τραγωδία, αρχαία ή σύγχρονη.

https://www.lavart.gr/h-atzenta-tis-lavart-theatrikes-parastaseis-sthn-athina/

Πρόσχημα: η αναπαράσταση ενός εγκλήματος. Ο Εξιστορών (ανακριτής), έχει αναλάβει την ανασυγκρότηση μιας υπόθεσης που φέρνει στο φως την ομαδική αυτοχειρία μιας μάνας και των δύο υιών της. Ομαδική αυτοχειρία, αλληλοσφαγή που μας οδηγεί με την σειρά της σε ένα προγενέστερο φόνο εκδίκησης. Μόνη ζώσα μάρτυς, η ΑΠΟ ΑΛΛΟΥ ΠΑΡΜΕΝΗ, πρωθιέρεια ασυνάρτητων κραυγών και λόγων.

Τα δεσμά της οικογένειας, υφαίνουν και πάλι ένα φονικό δίχτυ γύρω από τα μέλη της. Ο κύκλος των Ατρειδών ακόμα δεν έχει κλείσει.

Κανείς δεν φαίνεται να μπορεί να ξεφύγει από αυτή την αιώνια παλιά ιστορία και το συρφετό των μακελεμένων που ακολουθεί.

Αλλά όπως και να το δούμε, όπως και να το ακούσουμε, αυτό που παίζεται εδώ είναι το θέατρο και ο ηθοποιός. Και είναι αυτό που με παρακίνησε εξαρχής να καταπιαστώ με το υλικό Violences. Με τα αποσπάσματα αυτά, θραύσματα τραγωδιών και θρύψαλα κωμωδιών, “όχι σε καλύτερη κατάσταση”, διάσπαρτα. Σπασμένα χέρια της Αφροδίτης. Για να ανασυγκροτηθεί εδώ ενώπιων μας με όλη την απόσταση που δίνει η σκηνή, η πράξη του απαγορευμένου έρωτα, η πράξη του θανάτου, της αρπαγής.

Το θέατρο που ποιείται εδώ, επί σκηνής, δομείται, αποδομείται, μπροστά στα μάτια των θεατών και το ερώτημα που τίθεται έμμονα και επιτακτικά, είναι το ερώτημα της αναπαράστασης του κόσμου σήμερα.

Χρήστος Μακρυγιώργος

Σκηνοθεσία: Xρήστος Μακρυγιώργος

Συμβολή στην τελική ευθεία: Catherine Baugue

Μετάφραση: Μαρώ Καμβύση, Νικόλας Λακιωτάκης, Χρήστος Μακρυγιώργος

Bοηθοί Σκηνοθέτη: Ιάκωβος Μηνδρινός, Χριστίνα Παπαθωμά

Μουσική: Isabelle Van Braban

Σκηνογραφία-Μάσκες: Φανή Σκουλικίδη

Σχεδιασμός Φωτισμού: Ελένη Χούμου

Μουσική-Αγωγή Λόγου: Αριάδνη Ζήλου

Φωταγραφίες-Βίντεο: Γιώργος Κυπριανίδης, Βασίλης Κρητικός

Εκτέλεση Παραγωγής: Aλέξανδρος – Φρεδερίκος Μαγιάντζα

Παίζουν: Ελένη Καραγιώργη, Ηλίας Βογιατζηδάκης, Νικόλας Λακιωτάκης, Ιάκωβος Μηνδρινός Ιωάννα Σκλαβενίτη