Είναι τώρα κάποια χρόνια που με απασχολεί το θέατρο για βρέφη και για νήπια ως είδος θεάτρου αλλά και ως είδος επικοινωνίας με τον άνθρωπο γενικότερα. Από τη μία η δύναμη της εικόνας, της δράσης, του ήχου χωρίς την ύπαρξη λόγου και από την άλλη πολύ μικροί άνθρωποι που κάνουν το πρώτο τους βήμα στον κόσμο του θεάτρου και δεν περιμένουν τίποτα από εσένα. Απλά βρίσκονται εκεί. Αυτό το τίποτα είναι πολύ κοντά στο πάντα γιατί σου δημιουργεί την ανάγκη να φτιάξεις έναν κόσμο που να τους προσφέρεις τα πάντα. Δε λέω ότι πετυχαίνει αλλά δημιουργεί …
Το «έξω πάνω μέσα κάτω» ήρθε ως ιδέα από ένα παιχνιδόκουτο που έμοιαζε με φωλιά-σπιτάκι. Ένας ολόκληρος κόσμος μέσα σε μια φωλιά, όπου το μωρό ανακαλύπτει το πάνω και το κάτω αλλά και το μέσα και το έξω σαν έννοιες και δράσεις μέσα από το παιχνίδι. Παιχνίδι που μοιάζει να είναι ζωή ή και το αντίστροφο.
Τα πρώτα βήματα, οι πρώτες ανακαλύψεις και κυρίως το πρώτο έξω που θα φέρει αργότερα το μεγάλο έξω στον πιο μεγάλο κόσμο. Πάντα με συγκινούσαν τα ξεκινήματα γιατί δεν ξέρεις τι θα συμβεί αλλά προχωράς, μπαλατζάρεις, σκοντάφτεις, πέφτεις, ξανασηκώνεσαι, ανακαλύπτεις, δυναμώνεις, πιο σταθερά μετά και πορεύεσαι.. Μπορεί να χρειαστεί και κάποιος να σου δώσει και μια μικρή ώθηση ή ένα χέρι να στηριχτείς να πας παρακάτω… Έτσι όπως όταν μαθαίνεις να περπατάς! Έτσι όπως όταν μαθαίνεις να μεγαλώνεις, να ρισκάρεις, να φεύγεις, να ενθουσιάζεσαι, να τρως τα μούτρα σου και να προχωράς και πάλι να ενθουσιάζεσαι!
Ανακαλύπτω συνεχώς ότι η συγκίνηση έρχεται όταν το ζητούμενο είναι ίδιο για τον άνθρωπο, από τότε που ήταν μωρό μέχρι τότε που φεύγει από τη ζωή! Όταν έκανα αυτή την ανακάλυψη μέσα από απλές εικόνες, όπως ένας ανεμιστήρας που φυσάει ψηλά κάτι μπαλόνια ή μια βροχή που με κάνει να αναζητήσω τη φωλιά μου ή ενώ φεύγω από το σπίτι θα πάρω μαζί μου μια ομπρέλα κι ας μην ξέρω πότε θα γυρίσω, είπα η ίδια γλώσσα είναι. Η ίδια γλώσσα που την καταλαβαίνουμε μικροί μεγάλοι. Απλά η μετάφραση αλλάζει γιατί οι εμπειρίες είναι άλλες. Η βαρύτητα είναι άλλη. Κι εκεί είπα για να έχει κάτι βαρύτητα πρέπει να έχει ελαφρότητα. Αυτή ήταν μια άλλη ανακάλυψη που στο θέατρο είναι και μια αρχή αλλά δεν περίμενα να ισχύει και σε μια βρεφική παράσταση. Αυτό με κέρδισε ακόμα πιο πολύ και συνεχίζω και δουλεύω πάνω σε αυτό το είδος, ετοιμάζοντας με ανυπομονησία την επόμενη βρεφική μου δουλειά που θα ανέβει αρχές Φλεβάρη στο Μικρό Θέατρο Αγρινίου.
Είναι ένας δρόμος που ανοίχτηκε μπροστά μου κι ευχαριστώ την Ξένια Καλογεροπούλου, τον Θωμά Μοσχόπουλο και τον Γιάννη Αναστασάκη που μου έδωσαν αυτή τη «μικρή» ώθηση και ένα χέρι να στηριχτώ να πάω παρακάτω…
Κείμενο: Κατερίνα Καραδήμα
