Μετά το “The square” το 2017, το φεστιβάλ των Καννών σίγουρα αγαπά τις σατιρικές ταινίες όπως φάνηκε με την ταινία “Parasite”
Ο σατιρικός αρθρογράφος Jonathan Swift επέμενε κάποτε πως η πρόθεση της σάτιρας δεν είναι να ψυχαγωγήσει το κοινό, αλλά να το αναστατώσει, «να καταπνίξει τον κόσμο και όχι να τον εκθρέψει». Και πράγματι σήμερα, έχουμε λίγους καλλιτέχνες πρόθυμους να ωθήσουν το κοινό να σκεφτεί τις υποκρισίες της κοινωνίας και το δικό τους ρόλο σ ‘αυτό και σίγουρα ένας από αυτούς είναι ο Bong Joon-Ho με την ταινία Parasite.
Μια φτωχή κορεάτικη οικογένεια, που επιβαρύνεται με χρέη και ζει σε ένα ημιυπόγειο έχει ξαφνικά μια ευκαιρία να ξεφύγει από την σάπια ζωή της, όταν ο γιος, Ki -woo (Choi Woo-shik), βρίσκει δουλειά ως δάσκαλος της κόρης μιας οικογένειας με καλύτερο επίπεδο διαβίωσης από αυτούς. Σύντομα δουλεύουν μαζί του και η αδελφή και οι γονείς του, οι οποίοι, κάτω από ψεύτικες ταυτότητες και μέσα από μηχανορραφίες περισσότερο και από αμφισβητούμενες, καταφέρνουν να γίνουν απαραίτητοι στους πλούσιους εργοδότες τους. Μέχρις ότου το παιχνίδι τους ανατρέπεται.
Η ταινία μπορεί να συνοψιστεί ίσως μόνο σε μία λέξη: Αντιπαράθεση. Αντιπαράθεση ανάμεσα στην άνεση του πλούτου και τη θλίψη της φτώχειας. Μεταξύ της επινοητικότητας μιας οικογένειας που υποφέρει, και της εφευρετικότητας μιας οικογένειας που ζει με άνεση. Αυτό είναι ένα εύφορο έδαφος για σάτιρα. Αλλά όχι μια χοντροκομμένη και δημαγωγική σάτιρα. Καθώς η πλούσια οικογένεια εμφανίζεται ανώτερη από την οικογένεια των ανέργων, επισημαίνεται συνεχώς η αφέλεια αυτών των «θυμάτων». Και παρ ‘όλη αυτή την αθωότητα, η κοινωνική εξέλιξη δεν αφήνει περιθώρια για λύπηση. Για να επιβιώσουμε, πρέπει να προσαρμοστούμε με κάθε κόστος. Αλλά το τίμημα είναι, μερικές φορές, βαρύ.
Ο σκηνοθέτης Bong Joon-Ho (Okja, Snowpiercer, Αναμνήσεις μιας δολοφονίας) είναι και πάλι στο προσκήνιο με αυτή την ταινία που αναμιγνύει με ευκολία όλα τα είδη (κωμωδία, θρίλερ, δράμα). Η αρχή της ιστορίας μπορεί να θυμίσει το νικητή του Palme d’Or το 2018 Μια οικογενειακή υπόθεση, αλλά αν η θεματική είναι παρόμοια, είναι εντελώς διαφορετική στη μορφή. Πιο τρελή, πιο σκούρα, περισσότερο μακιαβελική, η ιστορία που αφηγείται αυτή η ταινία μας κάνει να περάσουμε από μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων, κάνοντάς το δύσκολο και ταυτόχρονα υπέροχο το να την παρακολουθήσουμε. Η ταινία αυτή είναι ακόμα πιο συναρπαστική όταν όλα πάνε στραβά. Θα μπορούσαμε να είμαστε ικανοποιημένοι, πράγματι, μόνο με το μείγμα της κοινωνικής κωμωδίας, του θρίλερ και του slapstick, αλλά ο σκηνοθέτης του The Host ξεπερνά τις προσδοκίες μας χάρη στην εντατική ματιά πάνω σε όλους τους χαρακτήρες του, χωρίς εξαίρεση.
Ακόμα κι αν δεν ακούτε ούτε μια λέξη για την Κορέα, μπορείτε να την αγγίξετε από την υποκριτική του Song Kang-Ho, ο οποίος προσφέρει μια όμορφη σύνθεση, με όλα τα συναισθήματα που συνεπάγεται ο ρόλος του. Γνωρίζαμε ήδη ότι το τεράστιο ταλέντο του Kang-ho (Memories of Murder, Secret Sunshine, JSA) διέθετε μια παλέτα ικανή να ικανοποιήσει τους πιο εκλεπτυσμένους σκηνοθέτες, αλλά εδώ είναι και το σύνολο των ηθοποιών (Chang Hyae Jin,Choi Woo-sik, Park So-dam) που συμφωνούν με απίστευτη ακρίβεια στην πολυπλοκότητα των επιπτώσεων που περιγράφει ο σκηνοθέτης.
Με ένα αμείλικτο σενάριο, εναλλασσόμενο στυλ στον τρόπο της λήψης των εικόνων, φτάνουμε σε ένα αποκορύφωμα που στοιχειώνει, χάρη στις αντιθέσεις του. Και εδώ είναι που φαίνεται σε όλο του το μεγαλείο το ταλέντο του Bong Joon Ho. Έγκειται στη δύναμη των αντιθέσεων που απεικονίζει. Ζωντανεύοντας στην οθόνη διαμετρικά αντίθετα είδη. Αντίθεση μεταξύ σκηνών που δε θα αποκηρύξουν οι ταινίες τρόμου και στιγμές αγνής κωμωδίας. Αντίθεση μεταξύ της πολυτέλειας ενός σπιτιού όπου δεν λείπει τίποτα, και ενός υπογείου που καταλαμβάνεται από μια οικογένεια ευάλωτη στην παραμικρή πλημμύρα. Αντίθεση, τελικά, μεταξύ ανδρών και γυναικών οι οποίοι, ακόμα και αν ζουν κοντά ο ένας στον άλλο, δεν ανήκουν στον ίδιο κόσμο.
Υπάρχει ηθική, αλλά και ένα πονηρό στοιχείο στην επιμονή του σκηνοθέτη να συνυπάρξουμε με το περίπλοκο, το ρευστό και το αδιευκρίνιστο, τα πράγματα όχι της εκτροπής της ψυχαγωγίας, αλλά της κακομεταχείρισης της ζωής. Η διατήρηση της οικογενειακής μονάδας, ο ταξικός αγώνας, η αδεξιότητα, η βροχή, το μείγμα των φύλων και του τόνου είναι επίσης, εδώ ένα κλείσιμο του ματιού του σκηνοθέτη στην ιστορία της Κορέας (η απομίμηση του παρουσιαστή, η ίδια η κατασκευή αυτού του κολοσσιαίου σπιτιού σε αντιπαράθεση με το ημιυπόγειο) και στις αμερικανικές αναφορές (καπιταλισμός, η επιλογή λεξιλογίου, το πάθος για τους καουμπόηδες και τους Ινδιάνους).
Στις ταινίες αρκετά συχνά πέφτουν οι μάσκες και η πραγματικότητα λάμπει σε αυτό που είναι πιο συχνά εκτεθειμένο στο σκοτάδι. Το Parasite είναι τελικά μια εξαιρετικά πλούσια, συνεχώς εκπληκτικά διεισδυτική ταινία με εξαιρετικά ρευστά πλάνα κεκλεισμένων των θυρών, που καταλήγει σε μια έντονη κοινωνική κριτική και σάτιρα για την ανικανότητα των ατόμων να συνυπάρχουν, ανεξάρτητα από την τάξη τους . Έτσι αποδεικνύεται πως ο Τολστόι ήταν απόλυτα σωστός όταν έγραψε: «Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες είναι ίδιες, κάθε δυστυχισμένη οικογένεια όμως είναι δυσαρεστημένη με τον δικό της τρόπο.»
