Αθήνα.
Θέατρο Βράχων.
1η Ιουλίου.
Αυτό ήταν το ραντεβού που έδωσε ο Σωκράτης με τα «πουλάκια» του. Η πρώτη μέρα έγινε από νωρίς sold out και για αυτό το λόγο προστέθηκε και δεύτερη. Μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού, στο θέατρο στη γειτονιά του Βύρωνα, «σαν ένα τσαμπί σταφύλι, μαζευτήκανε οι φίλοι» για να ακούσουν τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη. Η ουρά ήταν μεγάλη από νωρίς. Άνθρωποι ευδιάθετοι, σιγοτραγουδώντας τα αγαπημένα τους τραγούδια περίμεναν να ανοίξουν οι πόρτες και να γεμίσουν το θέατρο Βράχων.
Ο ήλιος άρχισε να πέφτει, το αεράκι δρόσιζε τον κόσμο που κατέκλυσε το θέατρο και κάπου εκεί, στις 21:20 εμφανίστηκαν στη σκηνή οι μουσικοί, η Ιουλία και ο Σωκράτης. Ένα δυνατό χειροκρότημα τους καλωσόρισε και ο Σωκράτης μας πήρε για «μια βόλτα στα βαθιά μαζί του». Ο κόσμος πολύ σύντομα έγινε μια μεγάλη αγκαλιά και τραγουδούσε συγχρονισμένα κάθε στίχο. Γέλια, φιλιά, χέρια και κεφάλια να κοιτάζουν τον ουρανό και μια ευχή ίδια για όλους: να είναι έτσι η κάθε μας μέρα.
Περιμέναμε πολύ καιρό αυτή την αντάμωση και το αποτέλεσμα δεν μας άφησε με παράπονο. Ακούσαμε τραγούδια αγαπημένα, παλιά και καινούργια, του Θανάση. Νοσταλγήσαμε αγάπες με τα «Διόδια», ερωτευτήκαμε με το «Σαν παιδί» και νιώσαμε ότι μπορούμε να ζήσουμε μια επανάσταση με την «Ανδρομέδα» και το «Αερικό». Ήμασταν όλοι εκεί βιώνοντας στο έπακρο κάθε συναίσθημα: χαρές, κλάματα, χορό, ανάθεμα και πολλή αγάπη. Αγάπη για τη μουσική, για τη ζωή, για τη συναυλία, για τους ανθρώπους που είχαμε γύρω μας. Τα καπνογόνα γέμισαν από νωρίς με χρώμα την ατμόσφαιρα και μαζί με αυτά καίγαμε όλοι μαζί “στη φουφού τον σατανά” μαζί με την Ιουλία.
Δεν έλειψαν και οι εκπλήξεις. Με μεγάλο σεβασμό ο Σωκράτης φώναξε στη σκηνή τον γιο του, Πέτρο Μάλαμα, ο οποίος ερμήνευσε τα «Κυκλάμινα» και την «Έτοιμη Γιορτή». Τη δεύτερη μέρα και η Ματούλα Ζαμάνη ήταν εκεί για να τραγουδήσει μαζί με τον κόσμο την «Ουρά του Αλόγου».
Ο Σωκράτης φημίζεται για την πολιτική του διακριτικότητα. Ωστόσο, αυτή τη φορά μιας κει βρισκόμαστε προ των εκλογών της 7ης Ιουλίου, έθιξε ένα επίκαιρο θέμα. Αφιερώνοντας το «Τίποτα δε χάθηκε», λοιπόν, απέδωσε φόρο τιμής στη νοσηλεύτρια από την Αρμενία που έδωσε τέλος στη ζωή της για να μην απελαθεί., ενώ, μάλιστα, σχολίασε με καυστικό τρόπο το πρόσφατο δημοσίευμα γνωστής εφημερίδας. Ο κόσμος σύμφωνος με τη θέση του Σωκράτη Μάλαμα, ύψωσε τις γροθιές του στον ουρανό και ένα αίσθημα αλληλεγγύης διαπέρασε τον κόσμο καθώς η μουσική ανέκαθεν είχε ανθρώπινο, κοινωνικό και πολιτικό πρόσωπο.
Για ακόμη μία φορά ο Σωκράτης και η παρέα του μας χάρισαν όμορφες αναμνήσεις σε εμάς τους ευτυχείς, λυπημένους και πότες. Καλή αντάμωση στα επόμενα!
Κείμενο: Ελένη Σινάκου (Lavart)
Φωτογραφίες: Κατερίνα Βράτιτς (Lavart)
