Σινε-εβδομάδα: 3 ταινίες με μεγάλες προσδοκίες

Μια νέα κινηματογραφική εβδομάδα αρχίζει κι αρχίζει με εκπλήξεις: Ελεύθερη αναρρίχηση πάνω σε ένα όρθιο γρανιτένιο χιλιόμετρο, ένα dark γκανγκστερικό φίλμ βγαλμένο απο τα ’70s κι ένα ακίνητο ποτάμι στη Σιβηρία, με τη μια όχθη στη θρησκεία και την άλλη στον ορθολογισμό. Ακούγεται ενδιαφέρον, δε θέλω συζήτηση.

Free Solo

Στην ορολογία των αναρριχητών, free solo σημαίνει αναρρίχηση χωρίς σχοινί ή κάποιο άλλο μέσο επίδεσης κι αφάλειας, σε κατακόρυφους βράχους. Το βραβευμένο με Όσκαρ ντοκυμαντέρ, ακολουθεί τον Άλεξ Χόνολντ, ο οποίος έχοντας στο ενεργητικό του 1000 τέτοιες αναβάσεις, έχει καταφέρει να ζεί όπως θέλει: έχει μετατρέψει ένα βανάκι σε σπίτι του και κάθε φορά παρκάρει κοντά στο επόμενο πρότζεκτ, με την αρωγή αθλητικών χορηγιών. Στη νέα του απόπειρα, προσπαθεί να κατακτήσει την κορυφή του Ελ Καπιτάν, ενός γρανιτένιου βράχου ύψους 914 μέτρων. Στην προσπάθεια τους να το καταφέρουν, 112 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Ο Χόνολντ, το επιχειρεί, με το βλέμμα καρφωμένο στην κορυφή και τους κινηματογραφιστές του να μη κοιτούν τις κάμερες για το τελευταίο εικοσάλεπτο.

Δικαίως βραβευμένο, το Free Solo, δεν είναι ένα μονοδιάστατο ντοκυμαντέρ. Κινείται πρωτογενώς στον άξονα της ψυχογραφικής ερμηνείας του Άλεξ ως προς την απόφαση του να το καταφέρει και πλαισιωτικά, στον άξονα της δυσκολίας στην κινηματογράφιση απο τους σκηνοθέτες – όντας και οι δύο φίλοι του, δυσκολεύονται να απεμπλακούν απο το άγχος και την αγωνία αφού στις προπονήσεις του με σχοινιά, ο Άλεξ πέφτει πάντα σε ένα σημείο. Είναι μια εμπειρία σχεδόν σωματική, όπου δε μπορείς να σταματήσεις να κοιτάς, αλλά δεν αντέχεις και να βλέπεις.

Σκηνοθεσία: Ελίζαμπεθ Τσάι Βασαρχέλι, Τζίμι Τσιν
Φωτογραφία: Τζίμι Τσιν, Κλερ Πόπκιν, Μάικι Σέφερ
Πρωταγωνιστούν: Άλεξ Χόνολντ
Διάρκεια: 1 ώρα και 36 λεπτά

Ακίνητο Ποτάμι

Ο Πέτρος και η Άννα είναι ένα ζευγάρι Ελλήνων που έχουν μετακομίσει εξαιτίας της δουλειάς του πρώτου σε μια βιομηχανική πόλη της Σιβηρίας. Παρά τις αντιξοότητες αγαπιούνται αλλά το τελευταίο διάστημα δε μπορούν να κάνουν σέξ. Όταν η Άννα μένει έγκυος, ο Πέτρος δυσκολεύεται να το δεχτεί αλλά αντιμετωπίζει κατα μέτωπο τη λογική που υπγορεύει πως η Άννα τον απάτησε αλλά εκείνη διατείνεται πως δεν έχει κάνει τίποτα και πως το παιδί είναι δώρο του Θεού προς το ζευγάρι. Για να υποστηρίξει την πεποίθηση της στρέφεται στην τοπική ορθόδοξη κοινότητα. Οι αντίθετες προσεγγίσεις ωστόσο είναι αυτές που υπαρξιακά βαθαίνουν το χάσμα στο ζευγάρι και τους οδηγούν σε διαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις.

Η πέμπτη ταινία του Άγγελου Φραντζή, ειναι δομημένη σε ένα θεμελιώδες υπαρξιακό ερώτημα: πίστη λογική; αυταπόδεικτο ή ανεξήγητο; είναι η πλέξη αυτών των ερωτημάτων τέτοια που τεντώνει ακόμη περισσότερο τα άκρα  – αυτό οπτικοποιείται και στη φωτογραφία της ταινίας, που είναι χωρισμένη σε απόλυτο, απόκοσμο λευκό και υποφωτισμένες εσωτερικές σκηνές, απο τη βεβαιότητα στην υποψία. Είναι εμφανές και στον τίτλο ακόμα – ακίνητο ποτάμι, σχήμα οξύμωρο.

Σκηνοθεσία: Αγγελος Φραντζής
Σενάριο: Αγγελος Φραντζής, Σπύρος Κρίμπαλης
Πρωταγωνιστούν: Κάτια Γκουλιώνη, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Ιντρα Μπούρκοφσκα, Γιούρις Μπαρτκεβίτς
Διάρκεια: 2 ώρες και 13 λεπτά

Τα Δύο Πρόσωπα του Νόμου

Δύο αστυνομικοί βρίσκονται σε διαθεσιμότητα για έξι εβδομάδες όταν μια σύλληψη τους θα προκαλέσει αντιδράσεις λόγω της υπερβολικής βίας που χρησιμοποιούν, κάτι που κατέγραψε ένας αυτόπτης μάρτυρας σε βίντεο. Ο ένας ετοιμάζεται να κάνει πρόταση γάμου στην κοπέλα του και ο άλλος ζεί σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά με την έφηβη κόρη του και την άρρωστη σύζυγο του. Και οι δυο έχουν ανάγκη τα χρήματα. Αποφασίζουν να κλέψουν έναν έμπορο ναρκωτικών που υποπτεύονται πως ετοιμάζει ένα μεγάλο ντίλ. Αν υπο τις καλύτερες στατιστικές ένα τέτοιο σχέδιο έχει τουλάχιστον 50% πιθανότητες να αποτύχει εδώ, το rollercoaster των πιθανοτήτων ανεβοκατεβαίνει συνεχώς αφού κανείς δεν είναι ασφαλής.

Ο Ζάλερ, δεν κάνει εύπεπτο σινεμά, και σίγουρα δε κάνει σινεμά για όλους. Οι ταινίες του απαιτούν στομάχι, αποκόλληση απο τα κλισέ και την πολιτική ορθότητα και προπαντώς αντοχή απέναντι στην απομυθοποίηση των ηρώων. Η βία του είναι ωμή, πολλές φορές τσαλαπατά τα όρια της ανεκτικότητας και το χιούμορ του είναι βγαλμένο απο τη γνησια βρωμιά των film noir του ’70. Κάνει όμως 2μιση ώρες ταινίες να κυλούν σα νερό, καταρρίπτει τις προσδοκίες των θεατών του, ενοχλεί ηθελημένα και υποκλίνεται στο ρεαλισμό που θέλει το σωστό και το λάθος να απέχουν όσο η φλούδα απο το φρούτο.

Σκηνοθεσία: Σ. Κρεγκ Ζάλερ
Σενάριο: Σ. Κρεγκ Ζάλερ
Πρωταγωνιστούν: Μελ Γκίμπσον, Βινς Βον, Ντον Τζόνσον, Λόρι Χόλντεν, Τζένιφερ Κάρπεντερ, Τόρι Κιτλς
Διάρκεια: 2 ώρες και 39 λεπτά

https://youtu.be/nLL74BZusp0

Και…:

Σε Πόλεμο, του Στέφαν Μπριζέ

Μια δυναμική, καταγγελτική ματιά του Μπριζέ απέναντι στο σύστημα, μέσα απο την απεργία 1.100 εργατών στο εργοστάσιο Περέν στη Γαλλία. Ο Βενσάλ Λεντόν για άλλη μια φορά διαπεραστικός.

Επίθεση στη Βομβάη, του Άντονι Μάρας 

Ο ελληνοαυστραλός σκηνοθέτης, στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, εξιστορεί τα γεγονότα της βομβιστικής επίθεσης του 2008 στη Βομβάη της Ινδίας, χωρίς να επικεντρώνεται στην ωμή βία. Μπόνους: ο Άρμι Χάμερ.

Ο Διερμηνέας, του Μάρτιν Σούλικ

Μια γλυκόπικρη αφήγηση σε ένα ταξίδι του γιού ενός εκτελεστή των ναζί με το γιό δολοφονηθέντων απο τους Γερμανούς, προς τους τόπου όπου υπηρετούσε ο πρώτος, ως ένα βήμα κατανόησης του παρελθόντος.

Vox Lux, του Μπρέιντι Κόρμπετ

Μια φιλόδοξη προσπάθεια απεικόνισης της ανέλιξης μιας ποπ-σταρ σε παγκόσμιο επίπεδο, με το glitter να βρίσκεται παντού – και με μια Νάταλι Πόρτμαν σε ποπ ερμηνευτικό παροξυσμό.

Εμείς, του Τζόρνταν Πίλ

Ένα πολυεπίπεδο θρίλερ τρόμου απο τον Τζόρνταν Πίλ που βάζει τους ήρωες του να τρέχουν κηνυγημένοι απο τους εαυτούς τους. Πολυεπίπεδο αλλά και φορτωμένο.

Βερολίνο Σ’αγαπώ, των Ντιάνα Αγκρον, Πίτερ Τσέλσομ κ.α.

Έντεκα διαφορετικές ιστορίες αγάπης με φόντο το Βερολίνο, ένα σπονδυλωτό ανθολόγιο που εντάσσεται στην promotional τουριστική σφαίρα – κάτι σαν το “I amsterdam” αλλά σε ταινία.

Καλή προβολή!

Κέιμενο: Ξένια Χαμίτη (Lavart)