“Η Βρωμιά” του Ρόμπερτ Σνάιντερ επανέρχεται για περιορισμένες παραστάσεις στο Θέατρο Τ

Η Βρωμιά

του Ρόμπερτ Σνάιντερ

«Γι’ αυτά που δεν μπορείς να μιλήσεις…πρέπει να μιλάς…»

«Η Βρωμιά» του Ρόμπερτ Σνάιντερ γράφτηκε το 1991, όταν οι ρατσιστικές επιθέσεις κατά των μεταναστών ήταν σε έξαρση.

Σε έναν κόσμο όπου η ευαισθησία έχει αντικατασταθεί με τη σκληρότητα, η αγάπη με το μίσος και ο σεβασμός με την ασέβεια, έρχεται ο Σαντ. Ένας Άραβας μετανάστης αντιμέτωπος με τις προκαταλήψεις, τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, τα στερεότυπα, τον φόβο της κοινωνίας, αλλά και τον δικό του φόβο απέναντι στο άγνωστο και το διαφορετικό. Τον φόβο που δημιουργεί βία και σιωπή. Τον φόβο που σε κάνει να σωπαίνεις, να μη μιλάς, να μην επικοινωνείς. Τον φόβο που σε λερώνει, σε απομονώνει, σε παραλύει. Και μένεις μόνος. «Βρώμικος». Ο Σαντ μας υπενθυμίζει το αυτονόητο. Ότι είναι η μητέρα σου, ο αδερφός σου, είσαι εσύ, είμαι εγώ. Ο Σαντ είμαστε εν δυνάμει όλοι σε μια κοινωνία που δεν κοινωνεί.

01 Απριλίου – 16 Απριλίου 2019

κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:30

Είπαν για μας

…είναι προφανές ότι φύγαμε από το θέατρο «αλλιώς» σε σχέση με το πώς μπήκαμε… γιατί συναντήσαμε έναν δυνατό αιχμηρό λόγο εντελώς διαφορετικό από τα συνήθη, με άκρως εμπνευσμένη σκηνική απόδοση και μια αξιοθαύμαστη ερμηνεία, κουβαλώντας για καιρό μέσα μας τον «Σάντ», όχι ως «λυπημένο» αλλά ως κατήγορο-καταπέλτη…

(Πίτσα Στασινοπούλου – kulturosupa.gr)

…το οξύτατο πρόβλημα τη μετανάστευσης, περιγραφόμενο με ακρίβεια και ρεαλισμό από τον Ρόμπερτ Σνάιντερ, σκηνοθετημένο ιδανικά από την Μαίρη Ανδρέου και παιγμένο συγκλονιστικά από τον Σπύρο Σαραφιανό άφησε άναυδους και άφωνους τους θεατές του θεάτρου Τ που καταχειροκρότησαν τον πρωταγωνιστή που έδωσε σώμα, ψυχή και πνεύμα και με κάποια επιφύλαξη ερμήνευσε τον ρόλο της ζωή του, ίσως μέχρι τον επόμενο…

(Βαγγέλης Ραφτόπουλος – cityculture.gr)

…στον απαιτητικό ρόλο του Σαντ ο Σπύρος Σαραφιανός μεταφέρει μεστά στη σκηνή του Θεάτρου Τ τον παραληρηματικό λόγο του χαρακτήρα του, με διαρκή μακροβούτια στις μεταπτώσεις ενός ανθρώπου που ζει στο δρόμο πουλώντας λουλούδια, νιώθοντας ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα να μοιράζεται τον ίδιο αέρα με τη λευκή φυλή, ακροβατώντας ανάμεσα στο ίχνος διάθεσης για ζωή και στην απόλυτη ματαίωση. Τα σκηνικά που πλαισιώνουν την ερμηνεία του μετατρέπουν τη σκηνή σε μια αχανή απρόσωπη λαοθάλασσα με έναν δωρικό όμως και πανέξυπνο τρόπο, μια σπουδαία έμπνευση της Ευαγγελίας Κιρκινέ. Στην ίδια λογική, η σκηνοθεσία της Μαίρης Ανδρέου δίνει χώρο στο κείμενο, το θέτει σε πρώτο πλάνο, παίζοντας διαρκώς με το δίπολο αποστασιοποίησης και βαθιάς καταβύθισης στην ιστορία….
(Κική Μουστακίδου parallaximag.gr)