3+1 παραστάσεις που δεν πρέπει να χάσετε για την πρώτη εβδομάδα του Φεβρουαρίου

Οι πρώτες μέρες του μήνα φέρνουν μαζί τους και ενδιαφέρουσες προτάσεις για το θεατρικό γίγνεσθαι.  Η Lavart σας προτείνει και αυτήν την εβδομάδα παραστάσεις που σίγουρα πρέπει να προλάβετε,  με περιορισμένο αριθμό… και όχι μόνο !!!

Τα δάση στα γόνατα του Άκη Δήμου

Μετά το Όσα η Καρδιά μου στην Καταιγίδα στο Θέατρο Τέχνης το 2016, η bijoux de kant σε μια διαρκή αναμέτρηση με το ερώτημα «τι είναι νεοελληνικό έργο σήμερα» συναντά για δεύτερη φορά τον Άκη Δήμου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από 21 Ιανουαρίου έως 23 Απριλίου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη.

Με αφετηρία ένα επεισόδιο από το μυθιστόρημα «Ο Παλαιός των Ημερών» του Παύλου Μάτεσι, ο Άκης Δήμου ιστορεί τη ζωή στην ορεινή Αρκαδία των τελευταίων χρόνων του 19ου αιώνα. Οι τέσσερις ήρωες του έργου, ένας περιφερόμενος θαυματοποιός, ένας χωρικός, η γυναίκα του και ένας πλανόδιος θεατρίνος, διατρέχουν ένα παράφορο τοπίο τριγμών που ακροβατεί ανάμεσα στο Χριστιανισμό και την αρχαιολατρεία, αφηγούμενοι, ο καθένας με τον τρόπο του, τους αναβαθμούς και τα στάσιμα της θρησκείας των δαιμονικών θαυμάτων και των «απαγορευμένων» ερώτων. Μυστικισμός, παγανισμός και παραδοξότητα, τα Δάση στα Γόνατα αποτελούν όπως και ο «Παλαιός των Ημερών» μια λιτανεία αλλά και ένα δοξαστικό. Μία τελετουργία ιερής και ερωτικής θεοφαγίας σε ένα τοπίο αρχέγονης μέθεξης.

Έντα Γκάμπλερ βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Χένρικ Ίψεν

Η νέα χρονιά ξεκινά για την Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με την νέα όπερα δωματίου Έντα Γκάμπλερ, του διακεκριμένου συνθέτη και πιανίστα Γιώργου Δούση σε λιμπρέτο βασισμένο στο ομώνυμο έργο, το οποίο υπογράφει η Έρι Κύργια.  Το αριστουργηματικό έργο του κορυφαίου Νορβηγού συγγραφέα Χένρικ Ίψεν, «εντάσσεται» για πρώτη φορά στο λυρικό ρεπερτόριο, σε συμπαραγωγή με την ομάδα The Medium Project, μια δραστήρια ομάδα με συνεπή παρουσία στον χώρο του μουσικού θεάτρου. Παρουσιάζεται στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος από τις 25 Ιανουαρίου και για έξι μόνο παραστάσεις έως και τις 3 Φεβρουαρίου 2019. 

Η Έντα, κόρη του στρατηγού Γκάμπλερ, αν και πολύφερνη νύφη της πόλης της, επιλέγει προς έκπληξη όλων να παντρευτεί τον βαρετό και θαμπό νεαρό ακαδημαϊκό Τέσμαν, που έχει ανατραφεί από τις θείες του με αξίες διαφορετικές και πιο συντηρητικές από τις δικές της. Το ζευγάρι επιστρέφει από το γαμήλιο ταξίδι στο καινούργιο σπίτι του, το οποίο έχει αγοραστεί και ανακαινιστεί χάρη στην προσδοκία του Τέσμαν για μια έδρα στο πανεπιστήμιο. Στο μεταξύ, επιστρέφει στην πόλη, έπειτα από διαμονή δύο ετών σε κάποιο απομονωμένο μέρος, και ο Λέβμποργκ, συνάδελφος και πνευματικός ανταγωνιστής του Τέσμαν. Μαζί του φτάνει και η Τέα, σύντροφος του Λέβμποργκ, που τον βοήθησε όχι μόνο να ανακάμψει από τον τρυφηλό βίο που διήγε ως τότε, αλλά και να ανακτήσει τη δημιουργική του δύναμη, οδηγώντας τον στη συγγραφή ενός βιβλίου, που θα ταράξει τα νερά της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας.
Ο Λέβμποργκ εμφανίζεται στο σπίτι του Τέσμαν και της Έντας, όπου αποκαλύπτεται ότι με την τελευταία τους δένει μια παλιά, στενή και μυστηριώδης σχέση. Μέσα σε λίγη ώρα η Έντα καταφέρνει να παρασύρει τον Λέβμποργκ στην παλιά του ζωή, την οποία εκείνη έβλεπε ως διονυσιακή υψηλοφροσύνη. Η νύχτα που ακολουθεί αποδεικνύεται καταστροφική για τον Λέβμποργκ, καθώς χάνει όχι μόνο το επιστημονικό πόνημα που θα τον αποκαθιστούσε στα μάτια όλων και θα έκανε το όνομά του αθάνατο, αλλά και την πίστη του για ζωή. Η Έντα τότε του προτείνει μία «όμορφη» αυτοκτονία, αντάξια του «υψηλού» του φρονήματος. Τίποτε όμορφο και υψηλό, όμως, δεν θα συμβεί και η Έντα, διαψευσμένη και απειλημένη από τη μοναξιά, το κενό, και το σκάνδαλο, δραπετεύει.

Κούκλες, βασισμένο στο Κουκλόσπιτο του Χένρικ Ίψεν

Από 21 Ιανουαρίου έως 12 Φεβρουαρίου στο εμβληματικό Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, ένα ensemble γυναικών να συνθέτουν –ως χορός που μεταλλάσσεται- όλους τους ήρωες του έργου, συνομιλώντας ταυτόχρονα –σαν σε παράβαση- με έργα ορόσημα που σμίλεψαν ηρωίδες εμβληματικές, σε σκηνοθεσία Νικόλα Ανδρουλάκη, στα πλαίσια συνεργασίας της νέας καλλιτεχνικής συμμορίας Ντουέντε. Κάθε Νόρα αυτού του μουσείου κέρινων ομοιωμάτων κουβαλά τριπλή ταυτότητα. Μια φανερή, μια κρυφή και μία που δεν έχει ανακαλύψει ακόμα. Σε έναν οίστρο του συλλογικού ασυνείδητου της σύγχρονης γυναίκας. Με το κορμί μιας νεαρής χορεύτριας και τη φωνή μιας νεαρής σοπράνο ν’ αντανακλούν όσα μένουν από ένα κουκλόσπιτο σε ένα παιδί.

Τότε ήταν αλλιώς. Τα πίστευαν τούτα όλα. Ένα κουκλόσπιτο. Δέκα γυναίκες. Ένας χορός κέρινων ομοιωμάτων. Ή αμαζόνων σε εγρήγορση. Όλες νεαρές. Όλες αλαβάστρινες. Όλες κούκλες. Κι όλες τους είναι μητέρες. Κόρες. Σύζυγοι. Αδελφές. Φίλες. Ερωμένες. Ξένες. Μαριονέτες κι επαναστάτριες. Σε ένα ταμπλό βιβάν γυναικείας χειραφέτησης. Μια στρατιά υπεραιωνόβιες Νόρες βγαίνουν από το κεχριμπάρι τους, εξερευνούν η μία την άλλη κι όλες μαζί χειραγωγούνται από τον δημιουργό τους. Ακριβώς 140 χρόνια μετά την πρώτη ανάγνωση του Κουκλόσπιτου του Χένρικ Ίψεν, το έργο που τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα των κοινωνικών δεδομένων αιώνων, για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, αναθεωρείται από την ίδια την ηρωίδα του. Και τα πολλαπλά καθρεφτίσματά της, στη γυναίκα του 21ου αιώνα. Και μετατρέπεται σε συγκρουσιακό συλλογικό αφήγημα –αφορμή για την προσωπική ρωγμή κάθε Κούκλας. Κι η Νόρα πέθανε. Κι η Νόρα δεν υπήρξε ποτέ. Και ζήτω η Νόρα.Master Class του Terrence McNally

Βασισμένο στο περίφημο σεμινάριο όπου δίδαξε η Μαρία Κάλλας στη Μουσική Σχολή Τζούλλιαρντ της Νέας Υόρκης στις αρχές της δεκαετίας του ’70 (71/72) αποθεώνεται καθημερινά στο νέο “Μικρό Χορν” και παρουσιάζεται έως 21 Απριλίου. Στο ρόλο της Μαρίας Κάλλας, σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, η Μαρία Ναυπλιώτου. Η εξαιρετική σκηνοθεσία είναι του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, ενώ το κείμενο μεταφράστηκε από τον ποιητή Στρατή Πασχάλη.

Ο Terrence McNally δημιουργεί έναν συναρπαστικό διάλογο της Κάλλας με τους σπουδαστές και τον εαυτό της, αυτοβιογραφικό, αποκαλυπτικό για τα μυστικά της τέχνης της, ειρωνικό και γεμάτο χιούμορ, πικρό για έναν καινούργιο κόσμο που ανατέλλει και που δεν της ταιριάζει. Αυστηρή κι ανθρώπινη, σκληρή κι ευάλωτη, περήφανη κι απλή, αναπολεί, εξοργίζεται, κραυγάζει, γελάει σαρκαστικά, συντρίβεται, ειρωνεύεται, γίνεται κωμική, κλείνεται στον εαυτό της ή ανοίγει τόσο διάπλατα τα χαρτιά της που προκαλεί φόβο. Η μεταιχμιακή στιγμή ενός ιερού τέρατος, πριν γκρεμιστεί σε ένα ύστατο άλμα αυτοκαταστροφής. Όλο το έργο γεμάτο από τη μουσική του Βέρντι, του Πουτσίνι, του Μπελίνι, καθώς παρελαύνουν πρόσωπα μύθοι της όπερας όπως ο Βισκόντι, πρόσωπα σεβαστά της ζωής της όπως η Ελβίρα Ντε Ιντάλγκο, πρόσωπα χρήσιμα για την καριέρα της αλλά και καταπιεστικά για τη φύση της όπως ο Μενεγκίνι, πρόσωπα εφιάλτες του βίου της όπως η μητέρα και η αδελφή της, πρόσωπα αγάπης-μίσους όπως ο Αριστοτέλης Ωνάσης… Τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής στην Ελλάδα, το άσχημο σουλούπι της, η φυγή της στην Ευρώπη, η μεταμόρφωση, η άνοδος, το απεγνωσμένο σφίξιμο των δοντιών, η εκδίκηση, η ερημιά μιας καλλιτεχνικής ιδιοφυίας που κατά βάθος δεν ήταν παρά μια έντιμη και ειλικρινής Γυναίκα.

Καλή θέαση!!

Κείμενο: Ειρήνη Γκότση (Lavart)

Πηγές φωτογραφιών: 1,2,3,4,5