Το «ΝΤΑ» του Χιου Λέοναρντ συνεχίζει τις παραστάσεις για δεύτερη χρονία στο Βασιλικό Θέατρο

Το «DA», το πολυβραβευμένο έργο του Ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα Χιου Λέοναρντ, μετά τη εξαιρετική επιτυχία που γνώρισε, τις sold out παραστάσεις του και τη συγκίνηση και το χαμόγελο που χάρισε στο κοινό της Θεσσαλονίκης επιστρέφει. Το μικροαστικό κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον του εικοστού αιώνα στην Ιρλανδία ζωντανεύει φέτος στο Βασιλικό Θέατρο σε μετάφραση, δραματουργική επεξεργασία & σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου.

Ένας γιος επιστρέφει στην πόλη που γεννήθηκε για την κηδεία του πατέρα του και βιώνει ξανά όλη την προηγούμενη ζωή του. Ο Ντα (υποκοριστικό του Daddy) αντιμέτωπος με τον Τσάρλι.  Η πατρική φιγούρα, οι σχέσεις των παιδιών με τους γονείς, τα λάθη του παρελθόντος, η απώλεια, το τίμημα της ενηλικίωσης, η σκληρότητα που πολλές φορές κρύβει μέσα της αγάπη, η παιδική ηλικία μέσα από την απόσταση του χρόνου.

Το έργο έγινε γνωστό στη χώρα μας τη δεκαετία του ΄80 από το θίασο του Μάνου Κατράκη.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Μετάφραση – Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Σκηνικά: Σταύρος Λίτινας, Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη, Μουσική Επιμέλεια: Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης, Βοηθός Σκηνοθέτη: Στεφανία Βλάχου, Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Χρυσάνθη Τσολάκη, Φωτογράφιση παράστασης: Τάσος Θώμογλου, Οργάνωση παραγωγής: Φιλοθέη Ελευθεριάδου

Παίζουν: Νίκος Καπέλιος (Όλιβερ μεγάλος), Δημήτρης Κοτζιάς (Ντραμ), Λίλιαν Παλάντζα (Μάνα), Αναστάσης Ροϊλός (Τσάρλι νέος), Χριστίνα – Άρτεμις Παπατριανταφύλλου (Μαίρη), Δημήτρης Σιακάρας (Τσάρλι μεγάλος), Ορέστης Χαλκιάς (Όλιβερ μικρός), Μαρία Χατζηιωαννίδου (Κα Πρυν)

Συμμετέχει, επίσης, η Ναντέζντα Λεωνίδου (Καθαρίστρια).

«Μια παράσταση με αγάπη και σεβασμό για το κείμενο και για όσα πραγματεύεται… που χωρούσε απολύτως στην κεντρική σκηνή ενός κρατικού θεάτρου, που ξαναθύμισε ένα γοητευτικό και συγκινητικό κείμενο, αγαπήθηκε από τους συντελεστές της και από το κοινό.»

Όλγα Σελλά, artplay.gr

«Πρόκειται για μια ευφρόσυνη παράσταση, λιτή αλλά περιεκτική. Το «da» είναι η πρώτη συλλαβή του «daddy» κι ο Ιρλανδός πολυβραβευμένος συγγραφέας Χιου Λέοναρντ το έκανε τίτλο σ’ ένα έργο που, από το 1972 έως σήμερα, γνωρίζει δόξες, τιμές, επαίνους σ’ όλον τον κόσμο.»

Παύλος Λεμοντζής, KavalaWebNews

«Έργο βγαλμένο από τη βαθιά ανθρωπιστική παράδοση του πολύπαθου Ιρλανδικού λαού, το “ΝΤΑ”, “μιλά” στα 90′ λεπτά της παράστασης στο ΚΘΒΕ για το μικροαστικό κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον του εικοστού αιώνα στην Ιρλανδία, για τη μισητή στον πατέρα του κατακτήτρια Αγγλία, για τη Ζωή στη γενέθλια πόλη ενός παιδιού που τώρα ως ενήλικας το ζει σχεδόν ψυχαναλυτικά και λυτρωτικά από την αρχή.»

Βίκυ Χαρισοπούλου, ΑΠΕ-ΜΠΕ

«Ντα βαθύ, σπαραχτικό και τόσο αληθινό! Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος έφτασε στο μεδούλι του με ψυχή-γέλασα και βούρκωσα! Τι ωραίο δώρο-με μεράκι φτιαγμένο και με εξαιρετικές σκηνοθετικές ιδέες! Ο Κώστας Σαντάς σαν γεννημένος για αυτό το ρόλο-με χιούμορ, με δύναμη, ένα κέντημα ζηλευτό- στις δραματικές κορυφώσεις σπουδαίος! Ο Ντα του, η μεγαλύτερη του νίκη.

Βασίλης Μπουζιώτης (ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ), enikos.gr

«Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος μάς μεταφέρει στην Ιρλανδία και μάς προσκαλεί ως θεατές απέναντι από τη σκηνή του Θεάτρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών για να αφεθούμε χωρίς όρια στη συγκίνηση. Το «Ντα» σκηνοθετεί ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος, ενώ στον ρόλο του Ντα δίνει τον εαυτό του ο Κώστας Σαντάς»

Ελένη Σκάρπου, Δημοκρατία

«ΝΤΑ, ωδή στη σχέση πατέρα και γιου… Ένα κείμενο φαινομενικά απλό, όμως ικανό να αγγίξει την αλήθεια του κάθε θεατή ή έστω αυτού που με ανοιχτή ψυχή θα ακολουθήσει το ταξίδι στη μνήμη του Τσάρλι.»

Χριστίνα Χαλκιά, TFCmagazine

«Δεν θεωρώ υπερβολή να πει κάποιος,  πως αυτός ο ρόλος μοιάζει να γράφτηκε για να ενσαρκωθεί από αυτό τον ηθοποιό. Η χορογραφία της παράστασης  και η αφαιρετική σκηνική προσέγγιση του σκηνοθέτη, δίνουν την κινηματογραφική αίσθηση ενός κοντινού πλάνου στα πρόσωπα, τις ζωές, τους χαρακτήρες, τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τα γεγονότα. Έτσι, «γυμνός» στη σκηνή, ο Κώστας Σαντάς,  με αυτή την ερμηνεία, χτυπά κατευθείαν στην καρδιά και του πιο αποστασιοποιημένου, μέχρι εκείνη τη στιγμή, θεατή.»

Μαρία Μαυρίδου, artandpress.gr

Ένας εξομολογητικός χείμαρρος μέσα από χιούμορ, πόνο της απώλειας και αλληλοκατηγορίες που επιβεβαιώνει μια διαρκή πατρική αγάπη. Η σκηνή χωρίζεται νοητά στον γαλάζιο ουρανό της γιγαντοοθόνης και στους θαλασσινούς ήχους που συνθέτουν ένα ναυτικό τοπίο, αυτό της Ιρλανδίας.

Γιώτα Κωνσταντινίδου, parallaximag.gr