Με ζωτική της ανάγκη το θέατρο και μία πολυδιάστατη πορεία στον χώρο, διδάσκει πλέον στο δικό της θεατρικό εργαστήρι. Εκπληρώνοντας ένα μεγάλο της όνειρο με τη λειτουργία του «ΟΜΝΙΑ», η Ελεονώρα Αϊβαζίδου είναι έτοιμη να μεταδώσει τις γνώσεις και την αγάπη της για την τέχνη του θεάτρου σε διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας προσωπικότητες, πετυχαίνοντας την ανάδυση μίας πρωτότυπης «εστίας» στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Χαράσσοντας τη δική της πορεία, αρνείται να συγκρίνει και να ανακηρύξει κάποιον ως «πρότυπό» της, ενώ υποστηρίζει με τόλμη ότι τίποτε δεν μπορεί να την απομακρύνει από το χώρο της, το θέατρο…
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – «Θέλω να προσφέρω μία εστία», αναφέρετε στο δελτίο τύπου για την έναρξη του εργαστηρίου σας. Ποιο είναι το όραμά σας για αυτή την «εστία»;
Ελεονώρα Αϊβαζίδου – Η λέξη εστία, είναι μία λέξη, νομίζω, λιγάκι περίεργη, η οποία καταφέρνει ωστόσο και αντικατοπτρίζει το όραμά μου για το θεατρικό εργαστήρι. Περιγράφει ένα ζεστό και φιλόξενο περιβάλλον, μέσα στο οποίο θα μπορέσει ο μαθητής να εκτεθεί, να κάνει μία εσωτερική ανασκαφή και να ανακαλύψει τον εαυτό του, επικοινωνώντας και με τους υπόλοιπους μαθητές. Έναν χώρο οικείο, όπου μπορεί κάποιος να ανοιχτεί ολοκληρωτικά και να ανθίσει, αποκτώντας παράλληλα τα εφόδια για να ανταποκριθεί αργότερα και σκηνικά, στο μέγιστο των δυνατοτήτων του. Επιθυμώ να δημιουργήσω έναν πυρήνα ανθρώπων, που θα εργάζονται σε αυτό το χώρο, θα εξελιχθούν μέσα στα όριά του και τελικά θα γίνουν ηθοποιοί, ή και εν δυνάμει ηθοποιοί. Άνθρωποι, με τους οποίους θα δουλεύουμε μαζί για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα,για τρία ή και περισσότερα χρόνια, όπως ακριβώς συμβαίνει και στις σχολές.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Η κίνησή σας να λειτουργήσετε το δικό σας θεατρικό εργαστήρι σε μία εποχή που η οικονομική κατάσταση δεν είναι και η καλύτερη, τι συναισθήματα σας δημιουργεί και ποιο είναι το ρίσκο που πήρατε;
Ελεονώρα Αϊβαζίδου – Σίγουρα είναι ρίσκο, άλλωστε δεν υπάρχει τίποτα θαρραλέο που να μην εμπεριέχει το ρίσκο. Οι τέχνες όμως, μου έχουν αποδείξει ότι ανθίζουν μέσα σε περιβάλλοντα κρίσεων, καθώς ο κόσμος έχει ανάγκη να εκφραστεί, ιδιαίτερα όταν οι συνθήκες δεν στηρίζουν κάτι τέτοιο, ούτε κοινωνικά,ούτε πολιτικά ούτε και οικονομικά. Επομένως, αν και αποτελεί ρίσκο, είναι ταυτόχρονα τεράστια η χαρά και ο ενθουσιασμός μου, γιατί δεν σου κρύβω πως αποτελούσε όνειρό μου να δημιουργήσω κάποτε τη δική μου σχολή, το δικό μου θεατρικό εργαστήρι.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Πού τέμνεται η ζωή με το θέατρο;
Ελεονώρα Αϊβαζίδου – Και πού δεν τέμνεται, θα σε ρωτούσα! Σαφώς υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν επιθυμούν να γίνουν ηθοποιοί, αλλά αποφασίζουν για καθαρά προσωπικούς λόγους να έρθουν σε ένα θεατρικό εργαστήρι. Είτε για να μάθουν να αποδέχονται τα συναισθήματά τους και να ανοίγονται πιο εύκολα, είτε για να επικοινωνήσουν, να αντιληφθούν και να δεχθούν τους άλλους ανθρώπους. Και φυσικά να δημιουργήσουν. Είναι σημαντικό αυτό, αν σκεφτείς ότι πλέον στην καθημερινότητά μας τα παίρνουμε όλα έτοιμα και δεν δημιουργούμε, ούτε καν μαγειρεύουμε! Θέλω να δημιουργήσω έναν καινούριο κόσμο.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Το θέατρο ως μέσο παιδείας, τι είναι αυτό που μπορεί να χτίσει στα παιδιά και στους ενήλικες, τι να επουλώσει και από τι μπορεί να σώσει;
Ελεονώρα Αϊβαζίδου – Ακριβώς! το θέατρο αποτελεί ένα μέσο πνευματικής καλλιέργειας, υπαρξιακής αναζήτησης και επικοινωνίας με τους υπόλοιπους. Πέραν από το αν θα ακολουθήσει κανείς τον δρόμο του ηθοποιού, όλοι χρειαζόμαστε μία θεατρική παιδεία. Το θεατρικό παιχνίδι για παράδειγμα στα παιδιά, τα βοηθάει να πουν όλα εκείνα που δεν μπορούν να διατυπώσουν με το λόγο, να διαχειριστούν ακόμα και οικογενειακές κρίσεις μέσα από τις ποικίλες φόρμες, από τα τραγούδια. Μπορεί να οδηγήσει σε ένα ξεχωριστό είδος λύτρωσης. Όχι την ουσιαστική λύτρωση, γιατί δεν γιατρεύει τις πληγές, αλλά δύναται να ανοίξει ένα μονοπάτι διοχέτευσης πολλών πραγμάτων που κρύβουμε μέσα μας.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Ποια η ευθύνη του δασκάλου και πόσο απαιτητικός ο ρόλος του;
Ελεονώρα ΑΪβαζίδου – Ευθύνη έχει καταρχάς, οποιοσδήποτε ασχολείται με μία ομάδα ανθρώπων, ακόμα και όταν αυτή η ομάδα αποτελείται από ένα μονάχα άτομο, ανεξάρτητα φυσικά από την ηλικία του μαθητή, παιδιού ή ενηλίκου. Είναι ανάγκη βέβαια να σου τονίσω ότι σίγουρα δεν μπορεί ο καθένας να γίνει δάσκαλος, διότι τίθεται και ζήτημα ιδιοσυγκρασίας. Πρέπει να έχει μία τάση, ή αλλιώς κλίση προς την διδασκαλία,την οποία χρειάζεται σαφώς να εξελίξει και να αναπτύξει. Μπορεί κάποιος από την άλλη να είναι άριστος ηθοποιός, αλλά να μην μπορεί να γίνει καλός δάσκαλος, να μην έχει μεταδοτικότητα. Σαν δάσκαλος πρέπει να δείχνεις έναν δρόμο,να διδάσκεις μία μέθοδο, αφού πρώτα έχεις χτίσει ένα ασφαλές περιβάλλον με σαφή όρια.Μην ξεχνάς ότι ο άλλος εκτίθεται και ανοίγει την ψυχή του μπροστά σε εσένα, προσφέροντας την ενέργειά του.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Πώς αντιλαμβάνεστε την «επιτυχία» σε αυτό το ρόλο;
Ελεονώρα Αϊβαζίδου – Να σου λένε οι μαθητές σου, πιθανώς και μετά από χρόνια, πόσο καλό τους έκανες, πόσο πολύ τους βοήθησες στο δρόμο τους.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Ποιες θα ήταν όμως οι συμβουλές σας σε ένα νέο παιδί που θα ήθελε να ακολουθήσει τις σπουδές στο ΚΘΒΕ;
Ελεονώρα Αϊβαζίδου – Θα το ρωτούσα καταρχήν για ποιο λόγο θέλει να το κάνει. Είναι βασικό να ξέρει πού πηγαίνει κάποιος και γιατί πηγαίνει εκεί. Αν μου αποδείκνυε ότι είναι ζωτική του ανάγκη, θα τον ενθάρρυνα ιδιαιτέρως.Αν απλά δεν ήξερε τι θέλει πραγματικά και ήθελε απλώς να δοκιμάσει κάτι πέρα από τα «συνηθισμένα», θα συζητούσα περισσότερο μαζί του τις προεκτάσεις αυτής της απόφασης.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) –Τι σημαίνει για εσάς ο όρος «ζωτική ανάγκη»;
Ελεονώρα Αϊβαζίδου – Ζωτική ανάγκη είναι ότι είσαι φτιαγμένος για κάτι και δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο με τον ίδιο τρόπο. Μπορεί ίσως να αναγκαστείς να κινηθείς και σε άλλα μονοπάτια, αλλά χωρίς τη «ζωτική σου ανάγκη» δεν θα είσαι τελικά ευτυχισμένος.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) –Ποιος θα ήταν ένας λόγος να αφήσετε το θέατρο και τι θα κάνατε μετά;
Ελεονώρα Αϊβαζίδου – Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος λόγος να με κάνει να αφήσω το θέατρο. Δοκιμάστηκα αυτά τα χρόνια αρκετές φορές, αλλά ούτε μία στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό μου να το αφήσω. Διαλείμματα έκανα φυσικά, ίσως και μακροχρόνια, αλλά να το αφήσω όχι. Για μένα είναι ζωτική ανάγκη και δεν μπορώ άλλωστε να φανταστώ και τη ζωή μου χωρίς θέατρο και μουσική.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) –Θα ήθελα να μου αναφέρετε 3 σκηνοθέτες και 3 ηθοποιούς (εν ζωή) που ξεχωρίζετε.
Ελεονώρα Αϊβαζίδου – Θα σε δυσαρεστήσω, αλλά αυτό δεν το κάνω. Δεν έχω κάποιο πρότυπο, κάποιον να θαυμάζω τόσο πολύ. Ο καθένας έχει την πορεία του. Θαυμάζω εννοείται δουλειές που κάνουν, συνεργασίες, αλλά συγκεκριμένα πρόσωπα δεν μπορώ να αναφέρω. Επίσης δεν πιστεύω ότι στο θέατρο τίθεται θέμα σύγκρισης. Καθένας χαράζει τη δική του πορεία, κατευθυνόμενος από το δικό του όραμα.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) –Τις ώρες που δεν είστε στο εργαστήρι, πώς θα περιγράφατε τη ζωή σας;
Ελεονώρα Αϊβαζίδου – Στα πράγματα χρειάζεται αναμφίβολα μία ισορροπία. Δεν μπορείς να είσαι 24 ώρες αφιερωμένος στην τέχνη. Υπάρχει και η καθημερινότητα, η οικογένειά μου, το παιδί μου. Η καθημερινότητα θα έλεγα είναι ένας άλλος παράγοντας, ο οποίος λειτουργεί εξισορροπητικά απέναντι στο θέατρο. Χωρίς το ένα δεν θα μπορούσα να κάνω καλά το άλλο.
Συνέντευξη: Ελεάννα Σκιαδά (Lavart)
Φωτογραφίες: Ρομίνα Ιωαννίδου (Lavart)
