Γιατί «Frida Κι Άλλο», μας ρωτούν συχνά. Ίσως γιατί, από παιδί ακόμα, έλεγαν στην Κατερίνα πως μοιάζει στη Φρίντα. Ο πραγματικός λόγος, βέβαια, δεν είναι η όποια ομοιότητα με μια διάσημη προσωπικότητα. Πίσω από την ομοιότητα βρίσκεται αυτό που – χαριτολογώντας πια – αποκαλείται επισήμως Fridamania. Βαριά λέξη, δε νομίζετε; Και αντικατοπτρίζει όλη τη μανία για γρήγορη κατανάλωση. Μην ξεχνάμε, η Φρίντα είναι το μεγαλύτερο εξαγώγιμο προϊόν του Μεξικού. Η μανία με είδωλα, όμως, είναι ένα ύπουλο παιχνίδι. Στην πιο εύπεπτη εκδοχή της, είναι η ελπίδα, η κρυφή φιλοδοξία να «πάρουμε» από κάποιον μεγάλο, διαφορετικό, τολμηρότερο από εμάς, δύναμη και απόλαυση, χωρίς εμείς να χρειαστεί να «αλλάξουμε ζωή». H μανία, όμως, να «ακουμπάμε» την ετερότητα, να την οικειοποιούμαστε ώστε, δίχως ντροπή και δεύτερη σκέψη να την καταβροχθίζουμε και ύστερα να την απορρίπτουμε, είναι ένα φαινόμενο που, ειδικά τώρα, στον γρήγορο κόσμο του σήμερα, είναι σχεδόν δεύτερη φύση. Είναι ανάγκη. Όταν μια Φρίντα, που είχε μέσα της μια δίψα για αναγνώριση και αναγνωρισιμότητα, έρχεται σε επαφή με το σήμερα, κι εμείς από την άλλη, που τόσο έχουμε οικειοποιηθεί – ίσως μόνο επιφανειακά – ένα τέτοιο μοντέλο ανθρώπου, ερχόμαστε σε επαφή, όχι με τον άνθρωπο, αλλά με την περσόνα Φρίντα – γιατί αυτό επιζητούμε – και κατόπιν λαχταράμε να «σπάσει» η περσόνα ΑΛΛΑ μπροστά στα μάτια μας, τι απαιτήσεις έχουμε ο ένας από τον άλλο; Ποιος είναι ο πραγματικός θεατής; Εμείς ή εκείνη που μας μιλά για να προκαλέσει…όπως έκανε και εν ζωή άλλωστε;
Η παράσταση μας έκανε να καταλάβουμε πόσο λίγο ξέρουμε τη Φρίντα. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Πήραμε ό,τι ήθελε να μας δώσει. Και παίζουμε με αυτό: με τα ψέματα και τις αντικρουόμενες εκδοχές, τις εικασίες, την παραπληροφόρηση, κυρίως με την τρέλα αναπαραγωγής της στο διαδίκτυο. Σημειωτέον, όταν λέμε πως δεν τη γνωρίζουμε, αναφερόμαστε τόσο στα βιογραφικά στοιχεία που αγγίζουν τη ρομαντική νουβέλα και τη μυθοπλασία, όσο και στην ουσιαστική αδιαφορία όσων γνωρίζουν το πρόσωπο της Φρίντα (φρύδι, λουλούδι, μουστάκι, κραγιόν, κόσμημα, χρώμα) να το συνδέσουν με όνομα, ζωή, ιδιότητα. Εν τέλει, σημασία για μας δεν έχει να πούμε μια χιλιοειπωμένη ιστορία. Είναι να αναδείξουμε, μέσω του μοντέλου Φρίντα, πόσο σημαντικό και ασήμαντο είναι να ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτό που αποκαλούμε Είδωλο. Είναι απλά παρατήρηση του κόσμου στον οποίο ζούμε.
Η Φρίντα θα μπορούσε να είναι ο Michael Jackson, η Amy Winehouse ή εσχάτως, ο Ζακ Κωστόπουλος. Προκαλεί, τουλάχιστον, συζήτηση. Τελευταία μάς έρχεται στον νου η έκφραση «από μακριά κι αγαπημένοι». Τι συμβαίνει όταν το μακριά έρχεται τόσο κοντά; Είμαστε ανοιχτοί; Δεκτικοί; Πολιτισμένοι; Τι θα πει προτέρημα; Ελάττωμα; Το καλό με την περίπτωση Φρίντα είναι πως υπάρχει αρκετή χρονική απόσταση ώστε να μπορούμε να αποστασιοποιηθούμε καταλλήλως και να την οικειοποιηθούμε, λόγω της σχέσης της με το σήμερα, επίσης καταλλήλως. Είναι και για εμάς ένα ενδιαφέρον δοχείο.
Το προσωπικό μας στίγμα είναι ο τρόπος που παρουσιάζουμε τη Φρίντα. Από νωρίς γνωρίζαμε πως, αυτό που ο Jacques Lecoq αποκαλεί transposition (μετάθεση, μετατόπιση), είναι για μας ένα βοηθητικό εργαλείο. Πώς μεταφέρεις τον κόσμο ενός ζωγράφου στη σκηνή; Ειδικά όταν αυτός ο κόσμος πηγάζει απευθείας από προσωπικές εμπειρίες και ίσως είναι η πιο άμεση και αληθινή βιογραφική πηγή που έχουμε; Είναι, όμως, γεμάτος φαντασία, συμβολισμό, σουρεαλισμό; Η απάντηση για εμάς ήταν: Με τη χρήση της τεχνολογίας. Ο καμβάς διογκώνεται και η Φρίντα μας «βγαίνει» μέσα από τον καμβά. Όλος ο κόσμος είναι ένας καμβάς. Έτσι, βγαίνουμε και εμείς και ο θεατής από έναν ρεαλιστικό κόσμο και μπαίνουμε σε έναν μαγικό. Ωστόσο, όλα δηλώνονται. Όλα είναι, δηλαδή, φανερά. Πώς συμβαίνει αυτό; Ο Robin Beer βρίσκεται μπροστά σε ένα τραπέζι, απολύτως εμφανής στο κοινό. Επάνω στο τραπέζι βρίσκεται ένας υπολογιστής και μια βιντεοκάμερα. Και τα δυο είναι συνδεδεμένα με μια μηχανή προβολής, επίσης εμφανή στο κοινό. Ξύλινες φιγούρες από πίνακες της Φρίντα και του συζύγου της Ντιέγο, τα χέρια του Robin και άλλα σκηνικά αντικείμενα συνομιλούν με ήχο, βίντεο και κυρίως τη Φρίντα. Όλα επί σκηνής. Και γίνονται ο κόσμος της. Ο λευκός καμβάς και τα λευκά ρούχα της Φρίντα γεμίζουν χρώμα. Και η φαντασία του θεατή μετατρέπει τον δυσδιάστατο κόσμο του καμβά σε πολυδιάστατο, γεμάτο φαντασία, πέρα από την πραγματικότητα, αλλά απόλυτα και αληθινά, τον μαγικό κόσμο της μοναδικής Φρίντα Κάλο.
«Frida Κι Άλλο» Η Συναρπαστική Ζωή Της Frida Kahlo Επί Σκηνής
