Το «Swiss Army Man» είναι μια ταινία που δεν μπορείς εύκολα να την περιγράψεις σε έναν άνθρωπο. Είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία των Daniel Kwan και Daniel Scheinert, ή αλλιώς the Daniels όπως προτιμάνε να λέγονται. Πρωταγωνιστούν ο Paul Dano (ο αχώνευτος από το «12 years a slave» που τραγουδούσε “run nigga run”) , και ο Daniel Radcliffe (o Harry Potter ντε!). Σε αυτό το σημείο να παρατηρήσουμε ότι αρχίζουν μαζεύονται πολλοί Daniels στο set, πράγμα το οποίο με έκανε να σκεφτώ πως αν δούλευα στην συγκεκριμένη παραγωγή, θα φώναζα το όνομα “Daniel” τουλάχιστον 5 φορές τη μέρα χωρίς κανένα λόγο, απλά για να βλέπω άσκοπα κεφάλια να γυρίζουν προς το μέρος μου!
Κοιτώντας κάποιες προηγούμενες δουλειές των Daniels όπως το video clip των DJ Snake, Lil Jon – Turn Down for What ή το Simple Song των The Shins, καταλαβαίνει κανείς πως διακρίνονται και την σουρεαλιστική και ομολογουμένως ξεκαρδιστική τους αισθητική. Μια αισθητική που συνεχίζει να υπάρχει στο «Swiss Army Man». Έχοντας δει το τρέιλερ κυρίως λόγω Daniel Radcliffe (αθεράπευτη Potterhead παιδιά τι να κάνουμε..) και μην έχοντας καταλάβει κυριολεκτικά, το παραμικρό για την υπόθεση της ταινίας, στράφηκα για απαντήσεις στους φίλους μου τους reviewers του ίντερνετ. Η πιο ακριβής περιγραφή που μπορούσε κανείς να μου δώσει για αυτή την ταινία χωρίς να κάνει spoilers, ήταν πως πρόκειται για ένα συνδυασμό του «Τρελό Σαββατοκύριακο στου Μπέρνι» και του «Ναυαγός» με τον Τόμ Χάνκς. Και προφανώς μετά από μια τέτοια περιγραφή η ταινία μπήκε αμέσως στο watch list μου!
Η πλοκή έχει ως εξής:
Ο Χάνκ (Paul Dano) είναι ναυαγός σε ένα νησί και έχοντας χάσει πλέον κάθε ελπίδα, είναι έτοιμος να δώσει τέλος στη ζωή του. Όταν ξαφνικά η θάλασσα ξεβράζει μπροστά του ένα “μαγικό” πτώμα, τον Μάνι (Daniel Radcliffe). Και τι εννοώ όταν λέω μαγικό πτώμα; (προετοιμαστείτε παρακαλώ για τον σουρεαλισμό που λέγαμε παραπάνω). Το συγκεκριμένο πτώμα πέρδεται διαρκώς και με μεγάλη ένταση, δίνοντας έτσι στον Χάνκ τη δυνατότητα να το χρησιμοποιήσει σαν τζετ σκι για να φύγει από το νησί. Μερικές ακόμα από της ιδιότητες του πτώματος αυτού, είναι ότι λειτουργεί ως βρύση, κυνηγετικό όπλο και η στύση του γίνεται πυξίδα για να γυρίσει ο Χάνκ στο σπίτι! Από εκεί βγαίνει λοιπόν και ο τίτλος της ταινίας “ο άνθρωπος ελβετικός σουγιάς”. Και όχι αγαπητοί αναγνώστες δεν σας κάνω πλάκα, ούτε έχω πάρει ναρκωτικά (σε αντίθεση φαντάζομαι με τους Daniels όταν έγραφαν το σενάριο). Αυτά συμβαίνουν όντως στην ταινία! Όσο προχωράει η πλοκή ο Μάνι γίνεται όλο και πιο ζωντανός με τη βοήθεια του Χάνκ, αλλά και ο Χάνκ αναγκάζεται λόγω του Μάνι να αναθεωρήσει πολλά πράγματα για τον εαυτό του και τις αξίες της ζωής. Βλέπουμε τους χαρακτήρες στην διάρκεια της ταινίας να δημιουργούν μια ξεχωριστή, ειλικρινή και αρκετά παράξενη φιλία η οποία προσφέρει πολλές στιγμές γέλιου αλλά και συγκίνησης.
Δεν θα πω ψέματα, η ταινία αυτή δεν είναι για όλους. Και αυτό φάνηκε από τον τρόπο με τον οποίο την υποδέχτηκε το κοινό στο Sundance Festival το 2016. Στα πρώτα λεπτά της ταινίας (και στα πρώτα αέρια που άρχισαν να ακούγονται), ένα μέρος του κοινού έγινε έξαλλο και αποχώρησε! Αλλά παρόλα αυτά οι κριτικοί κινηματογράφου την αντιμετώπισαν αρκετά θετικά.
Εγώ προσωπικά , χωρίς να μπορώ να σας προσδιορίσω ακριβώς γιατί, ήμουν από αυτούς που την λάτρεψαν. Οι ερμηνείες ήταν καταπληκτικές και η εικόνα της ταινίας αψεγάδιαστη. Επίσης έχει ένα από τα καλύτερα soundtrack που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Οι Daniels με έκαναν να νιώσω κάτι. Δεν είναι μια περίεργη ταινία απλά για να είναι περίεργη. Οι αλληγορίες και οι συμβολισμοί της είναι εξαιρετικοί, ενώ ταυτόχρονα δεν παίρνει τον εαυτό της και πολύ στα σοβαρά. Χρησιμοποιεί ένα αστείο και άβολο μέσο, τα “αέρια” για να συμβολίσει τα άσχημα πράγματα που όλοι κρύβουμε μέσα μας και που η κοινωνία δεν θέλει να δει. Όπως είχαν δηλώσει και οι ίδιοι οι Daniels:
“Στόχος μας είναι με την πρώτη κλανιά να σας κάνουμε να γελάσετε και με την τελευταία να σας κάνουμε να κλάψετε.”
Και στην περίπτωσή μου τα κατάφεραν. Γέλασα πολύ και στο τέλος συγκινήθηκα, με ένα finale που για κάποιο λόγο, μου θύμισε λίγο το «Free Willy».
Ένα είναι όμως το μόνο σίγουρο, είτε τη λατρέψει κανείς είτε τη μισήσει , δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι πρόκειται για μία από τις πιο πρωτότυπες και ξεχωριστές ταινίες των τελευταίων χρόνων. Και σε μία περίοδο που το Χόλιγουντ επενδύει κατά κύριο λόγο σε reboots παλιών franchise και σε adaptations βιβλίων ή comics, ένα πρωτότυπο σενάριο φαντάζει σαν μια ανάσα καθαρού αέρα.
Αγαπημένη μου ατάκα αυτής της ταινίας:
“But maybe everyone’s a little bit ugly. Maybe we’re all just dying sacks of shit, and maybe all it’ll take is one person to just be okay with that, and then the whole world will be dancing and singing and farting, and everyone will feel a little bit less alone”.
Πηγή Φωτογραφιών: 1
