Ώρα έξι και μισή, απόγευμα Σαββάτου. Η Πλατεία Νερού δικαιολογεί πλήρως το όνομά της απόψε. Μ’ εκείνη την ύπουλη καλοκαιρινή βροχούλα, που δεν μπορείς να προβλέψεις αν θα κοπάσει στο δεκάλεπτο ή θα σε ξεβράσει, λίγες ώρες μετά, σ’ ένα θαλασσινό κυματάκι ακριβώς από κάτω στην ακτή. Οι πιστοί που προσήλθαμε κρατάμε αδιάβροχα, σακούλες, αναπνευστήρες, μασκούλα-βάτραχο και κιλιμάκι για λιτανείες, μην μας χαλάσει τη βραδιά (και τις φωτογραφικές μηχανές) ο καιρός.
Παροπλισμένους λοιπόν μας βρίσκουν ο Γιάννης Μαργάρης κι ο Γιώργος Ζιώρης, που ανοίγουν τη συναυλία χορεύοντας μπροστά σ΄ ένα σύννεφο από ομπρέλες, με μια γερή δόση χιούμορ. Τα τηλεοπτικά «παιδιά» του Κωστή Μαραβέγια του χάρισαν δύο νίκες στο Voice, κι απόλυτα δικαιολογημένα. Μιλώντας λοιπόν για «Πειρασμούς» κι «Έρωτες με ερωτηματικό», ζεσταίνεται η ατμόσφαιρα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η βροχή ημερεύει. Όλο και περισσότερος κόσμος συρρέει στην τεράστια πλατεία.
Τα αγόρια- θαύματα παραδίδουν τη σκυτάλη στην «ζαργάνα του Παγασητικού», Ρένα Μόρφη (Σούλη Ανατολή). Μια (φαινομενικά) ήρεμη, κομψή δύναμη, με ενέργεια ωρολογιακής βόμβας πάνω στη σκηνή. Παρουσιάζει το νέο της σινγκλ, «Αμάντο Μίο», χορεύει, ισορροπεί με επίδοξη μαεστρία πάνω σ’ ένα σκοινί που χωρίζει μουσικά την Ανατολή με τη Δύση. Παντρεύει εποχές, διαφορετικά μουσικά ακούσματα, στιγμές… Άλλοτε με κέφι, και κάποιες στιγμές με απίστευτη ένταση στο βλέμμα. Τι άλλο θα περίμενες από μια γυναίκα που αναφέρει την Joni Mitchell και τον Tom Waits, μαζί με τον Διονυσίου και την Μοσχολιού, στις βασικές της επιρροές; Η μουσική αυτή πρόσμιξη δένει ειδυλλιακά με το ηλιοβασίλεμα που συμπληρώνει το τοπίο. Ο κόσμος χορεύει μαζί της εδώ και ώρα. Ρεμπέτικο και λάτιν. Λάτιν και τσιφτετέλι. Ώσπου να νυχτώσει…
Νομίζω πως η υποδοχή που επιφύλασσε το κοινό στον Κωστή Μαραβέγια είναι απ’ τις πιο ένθερμες που έχω δει τα τελευταία χρόνια σε συναυλία.
Φωνές! Συνθήματα! Πανό! Δώρα να εκσφεδονίζονται πάνω στη σκηνή! Χαμούλης!
Ένας άνθρωπος που πετούσε ανάμεσα στην εξέδρα, τον κόσμο και το πιάνο του για πάνω από δύο ώρες. Έβγαζε φτερά πάνω στη σκηνή. Και 13.000 βάλε κόσμος να τον αποθεώνει.
To setlist, γνωστό και μη εξαιρετέο. Δείγματα του πλούσιου ρεπερτορίου του από προσωπική δισκογραφία, αλλά και των σημαντικών συνεργασιών του. Δεν θέλω να σταθώ όμως – από επιλογή – στο μουσικό κομμάτι της εμφάνισης του Μαραβέγια. Η μουσική του παιδεία του επιτρέπει να συνδυάζει διαφορετικές γλώσσες, ρυθμούς, τζαζ ή μπόσα νόβα επιρροές. Τα τραγούδια του ή θα τα γουστάρεις τέρμα ή θα τ’ απεχθάνεσαι. Όπως και τον ίδιο. Την παρουσία του. Το ρυθμό. Τον αυτοσαρκασμό του. Και κατά την ταπεινή μου άποψη, για ν’ ανασύρουμε και βαριές κουβέντες απ’ το σεντούκι των ορισμών, καλλιτέχνης είναι ακριβώς εκείνος ο οποίος η πορεία του μπορεί να γεννά πάθη και μίση στο κοινό του. Που έχει παιδεία στο καλλιτεχνικό του αντικείμενο, και μπορεί να (εξ)ελίσσεται συνεχώς. Που γεμίζει μια τεράστια πλατεία με ανθρώπους κάθε ηλικίας για να τον ακούν, έως αργά τη νύχτα.
Κι εκεί ακριβώς θέλω να σταθώ. Στον κόσμο. Σ’ εκείνους που στέκονταν με τα καρεκλάκια τους, το φαγάκι τους και τα ήρεμα χαμόγελα. Στα κορίτσια που είχαν πιάσει στασίδι από νωρίς στο κέντρο της σκηνής και τραγουδούσαν κάθε στίχο, σαν πιστές γκρούπι. Στα ερωτευμένα ζευγαράκια ολούθε. Στις πιτσιρίκες, ψυχή τε κι όχι απαραίτητα σώματι, που ξεβιδώνονταν στο χορό. Σε πατεράδες με τα κοριτσάκια τους στους ώμους. Σε μαμάδες που χόρευαν με τα παιδιά τους και τους σιγοτραγουδούσαν, για να τα κλείσουν μετά σε ζεστή, καμαρωτή αγκαλιά.
«Αγάπα με όσο μπορείς να παίρνω δύναμη
θα σ’ αγαπώ κι εγώ να παίρνω θάρρος
Κι όταν σαλπάρω στ’ ανοιχτά κι όταν τα βράχια είναι κοντά
εσύ φως μου, εσύ φως μου να ‘σαι ο φάρος»
Απ’ τις ωραίοτερες εικόνες που κράτησα γι αυτό το καλοκαίρι. Όπως θα ‘πρεπε να είναι όλα τα καλοκαίρια μας. Και οι συναυλίες μας.
Κείμενο: Ζέτα Χιώτη (Lavart)
Φωτογραφίες: Ζέτα Χιώτη (Lavart)
