Θα είμαι ειλικρινής, όταν πρόκειται να δω μια ταινία, το πρώτο που κοιτάω είναι το όνομα του σκηνοθέτη, μετά των ηθοποιών, ίσως του σεναριογράφου και σε εξαιρετικές περιπτώσεις του διευθυντή φωτογραφίας. Μ’ αυτόν τον τρόπο, όμως, αδικώ έναν συντελεστή με πολύ σημαντικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα, κι αυτός δεν είναι άλλος από τον συνθέτη της μουσικής μιας ταινίας.
Εξηγούμαι, όχι ότι δεν μπορεί να γυριστεί μια ταινία και να είναι, αυτό που λέμε, ποιοτικότατη και χωρίς την συνδρομή του, αλλά πείτε μου με το χέρι στην καρδιά, θα ήταν ίδιος ο Πόλεμος των Άστρων χωρίς τη μουσική του Τζον Γουίλιαμς, τα γουέστερν του Λεόνε χωρίς τις ηχητικές πινελιές του Ένιο Μορικόνε; Ενώ πολλές φορές, ονόματα όπως αυτό του Αλεξάντρ Ντεσπλά αποτελούν εγγύηση για την ποιότητα μιας ταινίας, αντίστοιχη με την συμμετοχή ενός ηθοποιού όπως για παράδειγμα ο Ντι Κάπριο. Τέτοια περίπτωση μουσικοσυνθέτη ήταν και ο Νίνο Ρότα, ο οποίος γεννήθηκε μια μέρα σαν και σήμερα. Ας του αφιερώσουμε, λοιπόν, λίγα λόγια.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Όσοι δεν τον γνωρίζετε, αλλά παρόλα αυτά το όνομά του σας είναι γνωστό, είναι πολύ πιθανόν αυτό να συμβαίνει καθώς τον έχετε ακούσει να μνημονεύεται για την μουσική σύνθεση του Νονού του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Πρόκειται για μια πολυσχιδή προσωπικότητα, αφού σπούδασε λογοτεχνία, εργάστηκε ως δάσκαλος, έγραψε όπερες και μουσική για τις περισσότερες ταινίες του Φελίνι, με χαρακτηριστικότερη, ίσως, τη σύνθεση του Ντόλτσε Βίτα. Συνεργάστηκε με κορυφαίους σκηνοθέτες όπως ο Βισκόντι και ο Τζεφιρέλι και παραδόξως δεν βραβεύτηκε με Όσκαρ για την μουσική του πρώτου Νονού, αφού θεωρήθηκε ότι υπάρχει αντιγραφή ενός κομματιού στο σάουντρακ με αποτέλεσμα να αποσυρθεί η υποψηφιότητά του (κέρδισε βέβαια Χρυσή Σφαίρα, Μπάφτα και Γκράμυ για την συγκεκριμένη σύνθεση), η τάξη όμως αποκαταστάθηκε με την βράβευσή του με το χρυσό αγαλματίδιο για τον δεύτερο “Godfather”. Πέθανε σε ηλικία 67 χρονών τον Απρίλη του ’79, θα μείνει όμως για πάντα στις καρδιές και το μυαλό όλων εκείνων, που βλέποντας τον Μάρλον Μπράντο και τον Αλ Πατσίνο σιγοτραγουδούν αυτομάτως αυτήν την γλυκιά ιταλομαφιόζικη μελωδία.
