Μα κάθε φορά είναι το ίδιο μαγευτική μα τόσο μοναδική ταυτόχρονα…
[dropcap size=big]Σ[/dropcap]άββατο 25 Νοεμβρίου, Piraeus 117 Academy. 9 παρά κάτι ήμουν εκεί. Ελαφρώς ανυπόμονη, ελαφρώς ψαρωμένη. Είχε περάσει κάμποσος καιρός από το τελευταίο live. Σα να είχα ξεμάθει, σα να είχα βγει εντελώς από αυτό το κλίμα. Ο κόσμος λιγοστός, εκείνη την ώρα άρχισε να μαζεύεται. Κουτάκια μπύρας, ωραίες φάτσες, χαλαρές κουβέντες και γέλια. «Εδώ είμαστε!». Αμέσως ένιωσα οικεία. Δεν ξέρω. Βοήθησε η παρέα; Βοήθησε ο ιδιαίτερος χώρος του Piraeus 117 Academy; Ίσως να ήταν η σκηνή, έτσι όπως φωτιζόταν κόκκινα, σα να σε καλούσε. Τόσο κλισέ, όσο πέρα για πέρα αληθινό! «Θα περάσουμε καλά», σκέφτηκα. Σιγά σιγά ο κόσμος ερχόταν όλο και πιο μπροστά…
«Έλα ρε Στελλάρα, βγες να ξεκινήσουμε! Παίξε “Ηρωίνη” ρε Στελλάρα, μου το υποσχέθηκες!», φώναζε ένας τύπος δίπλα μου.
Και ο Στέλιος Σαλβαδόρ Παπαϊωάννου δεν άργησε. Το ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος, βγήκε χαμογελαστός μαζί με τα Μωρά στη Φωτιά για άλλη μια νύχτα κάτω στην πόλη… Με βήμα σταθερό, ανάλαφρο και ευγενές. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω με μία λέξη τη στάση και την αύρα των «Μωρών» θα ήταν αυτή: ευγένεια. Χάρη στις κινήσεις, οικειότητα και μια απίστευτη ηρεμία, παράδοξη για μια ροκ μπάντα. «Φέτος κλείνουμε 30 χρόνια!» φώναξε ο Στέλιος Σαλβαδόρ Παπαϊωάννου και το κοινό τους άρχισε να επευφημεί. Από το πρώτο τραγούδι, το ‘νιωθες ότι η μουσική περνούσε μέσα απ’ τις καρδιές, στις χορδές, στα πλήκτρα, στα τύμπανα, τα πνευστά, τη φωνή του Στέλιου για να φτάσει στις δικές μας και να τις κάνει να χτυπούν σαν ταμπούρλα.
Δε χρειαζόταν πολλή ώρα. Μετά από το πρώτο κομμάτι όλοι χορεύαμε και τραγουδούσαμε και το ‘ξερες πως έτσι θα κυλούσε η βραδιά «κι ούτε πόνος ούτε χαρά»! Φωνή, παράξενα οικεία και ζεστή και ιδιαίτερη. Κιθάρες παιχνιδιάρες, ντραμς όλο νεύρο, πνευστά εκρηκτικά και πλήκτρα να παντρεύουν με ένα γλυκό τρόπο τους αιχμηρούς στίχους με την ένταση της μουσικής, όπως ταίριαζε σ’ αυτό το ξέφρενο γλέντι! Κέφι αυξανόμενο και μεταδοτικό, άνεση και ένα ειλικρινές, πέρα για πέρα αυθεντικό άνοιγμα στον κόσμο.
Μιλούσαν μαζί μας, γελούσαν, το διασκέδαζαν, όπως πάντα. Ναι, ακόμα και μετά από 30 χρόνια διασκέδαζαν σαν να ήταν στην αρχή. Και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε; Μπροστά στην σκηνή έβλεπες ξεκάθαρα να ξετυλίγεται η ιστορία αυτών των παιδιών, των «Τεμπέληδων της Εύφορης Κοιλάδας» που ξεκίνησαν από τη Βέροια το 1984, συνέχισαν ως «Λεγεώνα των Ξένων» στη Θεσσαλονίκη και μόλις τρία χρόνια μετά το πρώτο ξεκίνημα, το 1987, κυκλοφόρησαν την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά με το όνομα που έχουν μέχρι και σήμερα: «Μωρά στη Φωτιά».
Βλέποντάς τους επί σκηνής έβλεπες τα ίδια εκείνα παιδιά να παίζουν, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι δικαιωματικά κατέχουν εξέχουσα θέση στην ελληνική ροκ σκηνή με συνέπεια εδώ και 30 χρόνια. Διαμόρφωσαν ιδιαίτερο στυλ, ξεχώρισαν και διαμόρφωσαν τα μουσικά ακούσματα και ερεθίσματα μιας ολόκληρης γενιάς, επηρεάζοντας και νεότερους καλλιτέχνες. Με ενθουσιασμό, ζωντάνια και μια σχεδόν ανεπαίσθητη ρομαντική διάθεση έκαναν αυτό που ξέρουν πολύ καλά να κάνουν και εμείς από κάτω δεν είχαμε παρά να το απολαύσουμε. Να απολαύσουμε αυτή τη γιορτή χαράς, ευφορίας και αιώνιας ουσιαστικής εφηβίας, με την τρέλα της, με τα ζόρια της και φυσικά τα όνειρα…
« Κι οι άλλοι που μας βλέπουν
λεν πως είμαστε τρελοί
έλα και συ εδώ αν θες
να χορέψουμε μαζί.
Και μη νομίζεις ότι χάσαμε τα λογικά
δεν είν’ κακό να προσποιούμαστε
πως όλα είναι καλά».
Και πραγματικά δεν μπορούσες να μην χορέψεις! Και δεν μπορούσες να μην το χαρείς! Γιατί αν υπάρχουν ακόμα μερικά πράγματα τα οποία αξίζει κανείς να χαίρεται, τότε σίγουρα ένα από αυτά ήταν η συναυλία της 25ης Νοέμβρη. Όσοι ήμασταν εκεί το νιώσαμε και αναμένουμε την επόμενή μας συνάντηση! Και ξέρετε κάτι; Έστω και για λίγες ώρες «όλα ήταν καλά»…
Κείμενο: Ελένη Γεωργίου (Lavart)
Φωτογραφίες: Κατερίνα Βράτιτς (Lavart)
