Γιατί παίζαμε μικροί ”μήλα”, ”αμπάριζα”, ”ψείρες”, κυνηγητό, σκοινάκι, αγαλματάκια ακούνητα;
Η απάντηση είναι: γιατί έτσι.
Γιατί η χαρά που έπαιρνες ,με το να ”δώσεις ένα μήλο”και να βάλεις μέσα τον φίλο σου που περίμενε απ’ έξω και προηγουμένως είχε χάσει τη ”ζωή του”, είναι ανείπωτη…
Γιατί όταν όλοι καρτερούν εσένα που κρύφτηκες καλύτερα απ’ όλους ,να τρέξεις με όλη σου τη δύναμη και να φωνάξεις από τα βάθη της ψυχής σου: ”φτου ξελεφτερία για όλους!” νιώθεις ο πιο σπουδαίος ήρωας του κόσμου. Αυτό είναι ο δικός μας Ηρακλής. Νιώθει ήρωας γιατί παίζει. Γιατί χαίρεται να παίζει. Και το κυριότερο όλων: γιατί επιλέγει να παίζει.
Είναι επιλογή του το δύσβατο μονοπάτι της αρετής. Ήξερε πως δεν θα ήταν εύκολα , παρ’όλα αυτά το επέλεξε. Η θεά Ήρα του δημιούργησε αμέτρητες δυσκολίες, εκείνος όμως άντεξε. Ο Καζαντζάκης είχε πει: ”το ατσάλι, η πέτρα δεν αντέχουν, ο άνθρωπος αντέχει.” Εκεί έγκειται και η ανθρώπινη υπόσταση του Ηρακλή, όχι στη σωματική του ρώμη και τα μπράτσα, αλλά στην ανθεκτική ψυχή. Είναι γενναίος γιατί έχει γενναιόδωρη καρδιά.
”Η βαθύτερη χαρά της ζωής είναι να σ’ αγαπούν οι άνθρωποι” λέει σιγανά ο Ιορδάνης Κασάπογλου/Ηρακλής στον 6ο άθλο. Η Ελισάβετ Μπούρα και η Ειρήνη Κυριάκου μοιράζουν αγάπη γενναιόδωρα και απλόχερα καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, υπενθυμίζοντάς μας συνεχώς, πως το σπουδαίο ρήμα που διέπει τη δουλειά του ηθοποιού, είναι το ρήμα π α ί ζ ω .
https://www.lavart.gr/o-hraklhs-o-gennaios-sto-theatro-foyrnos/
