Στο αιώνιο ερώτημα Ντε Νίρο ή Πατσίνο, έχουν τον σεβασμό μου αυτοί που απαντούν Ντάστιν Χόφμαν, αν και στο ενδεχόμενο εναλλακτικής απάντησης μάλλον θα προτιμούσα Τζακ Νίκολσον.
Σε κάθε περίπτωση οι τέσσερίς τους αποτελούν την αγία ερμηνευτική τετράδα των ζωντανών θρύλων του αμερικάνικου σινεμά, με τον Χόφμαν ίσως πιο υποτιμημένο από τους υπόλοιπους, όχι τόσο στα βραβεία, όσο στις καρδιές του κοινού, κάτι που είναι κατάφορα άδικο και θα προσπαθήσουμε να το αποκαταστήσουμε κάπως στις επόμενες σειρές σαν δώρο για τα σημερινά ογδοηκοστά του γενέθλια.
Θα μπορούσα να παραθέσω κάποιους από τους πάμπολλους ρόλους του, αλλά αυτό που σε κερδίζει στις ερμηνείες του Χόφμαν είναι το βλέμμα του, η έκφραση και το ένστικτό του που τον οδήγησε σε μικρές λεπτομέρειες που απογείωναν το ρόλο του, όπως το σπάσιμο του ποτηριού στη σκηνή του μπαρ, έχοντας απέναντί του την Μέριλ Στριπ στο Κράμερ εναντίον Κράμερ, κάτι που δεν υπήρχε στο σενάριο ,τρομάζοντας πραγματικά την Στριπ και οδηγώντας τον στο πρώτο του Όσκαρ. Το δεύτερο ήρθε κάποια χρόνια αργότερα για τον ρόλο του αυτιστικού στον Άνθρωπο της Βροχής, όπου πάλι το βλέμμα του είναι σαν να σε κοιτάει αθώα μα τόσα μεστά κατευθείαν στην καρδιά.
Αυτό βέβαια το πέτυχε πιο αποτελεσματικά στη δική μου περίπτωση με τον ρόλο του ανάπηρου απατεωνίσκου στον Καουμπόι του Μεσονυκτίου, μια από τις ελάχιστες ταινίες που με έκαναν να κλάψω στο πλευρό του επίσης εξαιρετικού Γιον Βόιτ. Για να φτάσουμε στην αρχή, τον πρώτο του δηλαδή μεγάλο ρόλο και ίσως τον πιο εμβληματικό, αφού ο Πρωτάρης επηρέασε όσο ελάχιστες ταινίες τον αμερικάνικο κινηματογράφο, όντας η βάση της ανεξάρτητης αμερικάνικης σκηνής της δεκαετίας του 80 και 90, επηρεάζοντας καλλιτέχνες όπως τον Γουές Άντερσον, τον Τζάρμους και τους αδερφούς Κοέν και παραμένει φρέσκια 50 χρόνια μετά την πρώτη της προβολή. Κι αυτό χάρη κυρίως στην τεράστια ερμηνεία του Ντάστιν Χόφμαν, ο οποίος απεικονίζει στην εντέλεια με το χαμένο τρόπο που κοιτάει την κάμερα, τη συναισθηματική κατάσταση μιας ολόκληρης γενιάς, αλλά και αρκετών γενεών που θα ακολουθούσαν και θα ακολουθήσουν.
Ειδική μνεία στο Τούτσι την καλύτερη αμερικάνικη κωμωδία όλων των εποχών σύμφωνα με το αμερικάνικο ινστιτούτο κινηματογράφου, όπου ο Χόφμαν μεταμορφώνεται σε γυναίκα για να μπορέσει να βρει δουλειά ως ηθοποιός και το Χουκ του Στίβεν Σπίλμπεργκ, μια ταινία συνδεδεμένη με κυριακάτικα μεσημέρια στο Μέγκα, με τον Χόφμαν απολαυστικό στον ομώνυμο ρόλο του μοχθηρού καπετάνιου.
Μπορεί να μπήκε στην ηθοποιία για να βρίσκει πιο εύκολα κοπέλες, όπως εξομολογήθηκε ο ίδιος, δεν έκανε όμως, σε αντίθεση με αρκετούς συναδέλφους τους, ποτέ εκπτώσεις στις επιλογές των ρόλων και των ταινιών του, καταφέρνοντας να παραμείνει στην ερμηνευτική ελίτ μέχρι και σήμερα, με πιο επιλεκτικές εμφανίσεις τα τελευταία χρόνια, χωρίς όμως να οδηγηθεί στην παρακμή των τριών αρχικών προαναφερθέντων. Ας ελπίσουμε να τα εκατοστίσει και να συνεχίσει να μας χαρίζει ερμηνείες που θα αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές της καρδιάς, με αυτό το βλέμμα που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται πίσω από το κινηματογραφικό πανί ή στέκεται δίπλα σου και απλά σε κοιτάει λες και σε ξέρει χρόνια.
Για περισσότερα αφιερώματα, πατήστε εδώ.
