Ο Γιάννης Χαρούλης ως ήθος πολιτισμού – Μουσικού και ηθικού, με αφορμή τις συναυλίες στο Θέατρο Γης (+φωτογραφίες, video)

[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ις προάλλες, καθώς διέσχιζα για μια ακόμη φορά το δημοτικό σχολείο που βρίσκεται στο δρόμο για το σπίτι μου, άκουσα όχι μόνο τις φωνές των παιδιών, αλλά και δυνατή μουσική. Αυτομάτως γύρισα το κεφάλι μου να αντιληφθώ τι συμβαίνει και συνειδητοποίησα πως τα παιδιά είχαν μόλις ολοκληρώσει τις γυμναστικές τους επιδείξεις και έτσι ο διευθυντής του σχολείου, θέλοντας να τα αποχαιρετίσει για το καλοκαίρι, έπαιζε στη διαπασών τραγούδια μίας σύγχρονης Ελληνίδας ποπ τραγουδίστριας, με τα αγοράκια (όσα δεν ήταν με το κινητό στο χέρι) και τα κοριτσάκια, να τρέχουν πάνω κάτω παίζοντας και χορεύοντας… Άξαφνα ψέλλισα ατάκες που δεν περίμενα ποτέ να τις γεννήσει το δικό μου κεφάλι, καθώς όταν άκουγα (και τις ακούω) αντίστοιχες από τον πατέρα και τους συνομηλίκους του συνήθως γελάω, καθώς τις θεωρώ οπισθοδρομικές. Ατάκες όπως «με τί πρότυπα θα μεγαλώσει η νέα γενιά;» και «πού βαδίζουμε κύριοι;» κ.α..

[dropcap size=big]Α[/dropcap]μέσως σκέφτηκα τα δικά μου χρόνια στο δημοτικό και χωρίς να χρειαστεί να ανασύρω και πολλά από τη μνήμη μου… Αυτό που ίσχυε και τότε δεν ήταν κατά πολύ διαφορετικό από την σημερινή κατάσταση. Τότε ακούγαμε λόγου χάρη το «Ά-πα-πα» τώρα ακούν το «Ρεγκετόν». Και ναι, υπήρχαν και παιδιά που δεν έβγαλαν το δημοτικό με ελαφρολαϊκά άσματα αλλά με πιο «ποιοτική» μουσική. Έτερον εκάτερον. Τι είναι όμως αυτό που έκανε και κάνει σημαντική μερίδα παιδιών (και είναι σημαντική πλειοψηφία πια) να ξεφεύγουν από τα στρεβλά πρότυπα που προωθεί η μουσική βιομηχανία και να δοκιμάζουν τα αυτιά τους σε ήχους, αν όχι δύσκολους, λιγότερο εύπεπτους;[dropcap size=big]Φ[/dropcap]αίνεται πως σε καιρούς δύσκολους, το ένστικτο της επιβίωσης – που προφανώς δεν είναι μόνο οι συνθήκες της ζούγκλας – είναι εντονότερο, και καθώς είναι εντονότερο, η ανάγκη για αναζήτηση ψυχαγωγίας και απαντήσεων, σε πολλές περιπτώσεις, υπερνικά την ανάγκη αναζήτησης διασκέδασης αλλά και ξεγνοιασιάς, η οποία εν πολλοίς είναι ατελέσφορη τελικώς. Και μάλιστα, για τον ίδιο λόγο, η τάση κάθε είδους προσφυγής στον τόπο, το χώμα, το νερό, τη θάλασσα, τα βουνά, τους αγέρηδες είναι εντονότερη. Και μία εξ αυτών τραγουδιέται από χιλιάδες εκατοντάδες σε αυτή τη χώρα. Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, οι μόνες πόρτες που ανοίγουν διάπλατα είναι αυτές του σπιτιού μας που μας περιμένει να το φροντίσουμε. Και αυτό συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με την ελληνική μουσική. Αυτό συμβαίνει με τις συνεργασίες του Γιάννη Χαρούλη με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Λεωνίδα Μπαλάφα, τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Παντελή Θαλασσινό…[dropcap size=big]Π[/dropcap]οιος θα το φανταζόταν στα μέσα της δεκαετίας τους ’90, πως 20 χρόνια μετά ένας νεαρός Κρητικός θα γέμιζε ασφυκτικά κάθε συναυλιακό χώρο που πατούσε!

Ο Γιάννης Χαρούλης είναι μεταξύ αυτών που δίχως υπερβολή παραδίδουν πολιτισμό. Και ειδικά ο Χαρούλης παραδίδει μουσικό και ηθικό πολιτισμό σε χιλιάδες κόσμου και αυτό δίνει ένα παράξενα ιδιαίτερο ενδιαφέρον! Ίσως ο ίδιος να μην έχει συνειδητοποιήσει την πολιτισμική παρακαταθήκη και την παιδεία που παράγει και διατηρεί μέσα από τα τραγούδια του όλα αυτά τα χρόνια. Βεβαίως αυτό είναι λογικό αν σκεφτεί κανείς πως όταν βρίσκεται κανείς μέσα στο δημιούργημά του και το έχει πονέσει χτίζοντάς το βήμα βήμα, και πάντα με τη σημαντική βοήθεια σπουδαίων ανθρώπων (μόνο με το «μαζί» γίνονται σπουδαία πράγματα), αδυνατεί να το αντικρύσει και να το κρίνει ως κάποιος τρίτος. Και ειδικά όταν δεν είναι φαντασμένος… Και ο Γιάννης δεν είναι.[dropcap size=big]Μ[/dropcap]α τελικά, σημασία δεν έχει αν ο Χαρούλης έχει συνειδητοποιήσει τα μπόσικα που κρατάει. Σημασία έχει που το έχει συνειδητοποιήσει ο κόσμος, έστω και υποσυνείδητα. Και αν πολλοί μπορεί να πουν «Εγώ πάω στον Χαρούλη να περάσω καλά, να διασκεδάσω, να χορέψω», είμαι σίγουρος πως η φλόγα που μιλάει μέσα τους δεν έχει να κάνει με την διασκέδαση αλλά με κάτι βαθύ και οικείο που αποπνέει σεβασμό. Αλλιώς δε θα «έσερναν» χιλιάδες γονείς τα 5χρονα παιδιά τους στις συναυλίες τα καλοκαίρια…

Γιάννης Χαρούλης: «Χαίρομαι διπλά που φέρνετε μαζί σας και τα παιδιά σας»

[dropcap size=big]Ο[/dropcap] κόσμος που πηγαίνει και ακούει τον Γιάννη Χαρούλη, τον Κωσταντή Πιστιόλη (Πνευστά) και συγκεκριμένα φέτος τους: Λευτέρης Ανδριώτης (Λύρα), Μιχάλης Καλκάνης (Κοντραμπάσο), Βασίλης Μπαχαρίδης (Κρουστά), Θανάσης Τζίνγκοβιτς (Ηλεκτρική Κιθάρα), Πάνος Τόλιος (Κρουστά), MarkNieuwenhuis (Τρομπέτα), στις συναυλίες, είναι μονίμως με το χαμόγελο στο στόμα. Και πιο συγκεκριμένα, αναφορικά με τη χθεσινή εμφάνιση στο Θέατρο Γης στη Θεσσαλονίκη, όχι μόνο γέμισε ασφυκτικά το Θέατρο αλλά λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία και καθώς άρχισαν να πέφτουν μερικές πρώτες ψιχάλες, ο χώρος γέμισε από εκατοντάδες ανοικτές ομπρέλες. Όλες αυτές οι χιλιάδες κόσμου, ήξεραν για τον καιρό και τα ζόρια που τραβάει το τελευταίο διάστημα, μα πήγαν στο Θέατρο Γης με τα παιδιά τους περιμένοντας να βρέξει. Περιμένοντας τον Γιάννη Χαρούλη.

(Και σαν τελικά δεν έβρεξε, βράχηκαν αναμεταξύ τους με τα μπουκαλάκια του νερού.)

Κείμενο: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Ρίμπα (Lavart)