Όταν η αμερικανική κυβέρνηση δοκίμαζε LSD σε ένα καλλιτέχνη.
Τη δεκαετία του ’50 η κυβέρνηση των ΗΠΑ έδειχνε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την επίδραση διαφόρων ουσιών στην ψυχολογία και τη συμπεριφορά του ανθρώπου. Ένα πολύ ενδιαφέρον παράδειγμα ήταν αυτό ενός καλλιτέχνη που του χορηγήθηκε μια δόση LSD 25. Στη συνέχεια του δόθηκε πλήρης πρόσβαση σε ένα κουτί γεμάτο μπογιές και μολύβια. Το θέμα που του ορίστηκε ήταν ο γιατρός που του χορήγησε την ουσία.Στα είκοσι πρώτα λεπτά το πρώτο σκίτσο είναι έτοιμο. Βέβαια, δεν παρατηρούνται ιδιαίτερα σημάδια επήρειας. Το σκίτσο μοιάζει συνηθισμένο για τα δεδομένα του σκιτσογράφου. Μοναδική παρατήρηση της ιατρικής ομάδας ότι το άτομο επιλέγει να ξεκινήσει με κάρβουνο ζωγραφικής.
Μία ώρα και πέντε λεπτά μετά την πρώτη δόση, ακολουθεί δεύτερη και μια περίοδος αναμονής είκοσι λεπτών. Οι γιατροί διακρίνουν μια ευφορία, ο καλλιτέχνης δηλώνει ότι έχει πλήρη διαύγεια. Παρόλα αυτά η ανικανότητα πλήρους ελέγχου του μολυβιού είναι εμφανής. Πάνω σε ένα παρόμοιο σκίτσο με το πρώτο, αρχίζουν και δημιουργούνται μουτζούρες σε μορφή τεμνόμενων ευθειών γραμμών.
Δυόμιση ώρες μετά την έναρξη του πειράματος, υπάρχει μεγάλος ενθουσιασμός και ο ‹‹ασθενής›› έχει πάρει πολύ ζεστά την υπόθεση του σχεδίου. Και ενώ τα περιγράμματα μοιάζουν φυσιολογικά, είναι ιδιαίτερα ζωντανά. Τα πάντα αλλάζουν χρώματα σύμφωνα με τις μαρτυρίες του. Επιπλέον δηλώνει πως όλη του η συνείδηση συγκεντρώνεται στο εκάστοτε σημείο του σώματος του που είναι ενεργό. 
Μόλις δύο λεπτά αργότερα εκδηλώνει δυσαρέσκεια για το έργο του και θέλει να σχεδιάσει κάτι νέο. Ενώ διακρίνει πεντακάθαρα το περίγραμμα του προσώπου του γιατρού, το χέρι του απλά δε μπορεί να τα μεταφέρει στο χαρτί.
Με την πάροδο τριών ακόμα λεπτών επιχειρεί να σκιτσάρει στα γρήγορα ένα πρόσωπο χωρίς να σηκώσει το μολύβι και όταν το ολοκληρώνει ξεσπά σε γέλια. Κατόπιν τρομάζει από κάτι που εντοπίζει στο πάτωμα.
Δέκα λεπτά μετά, έχουν περάσει δύο ώρες και σαράντα-πέντε λεπτά από την αρχή της διαδικασίας. Έντονα ταραγμένος, προσπαθεί να ανέβει πάνω στο κουτί με τις μπογιές. Παροτρύνεται τότε να ζωγραφίσει κάτι και απαντάει πολύ αργά αλλά καταφατικά. Η ομιλία του έχει ελαχιστοποιηθεί, ωστόσο περιστασιακά παραμιλάει. Επιθυμεί να συνεχίσει με τέμπερες.
Με το πέρας τεσσάρων ωρών και είκοσι – πέντε λεπτών από την πρώτη δόση, ο ‹‹ασθενής›› αποσύρεται στην κουκέτα, όπου και ξαπλώνει για δυο ώρες κουνώντας τα χέρια στον αέρα. Ξαφνικά επιστρέφει στο κουτί για να συνεχίσει αυτή τη φορά με μολύβι και νερομπογιές, ενώ επαναλαμβάνει συχνά τις ίδιες λέξεις. Τελειώνοντας το σκίτσο, αρχίζει να τρέχει στο δωμάτιο.
Έχουν περάσει πέντε ώρες και σαράντα πέντε λεπτά από τη χορήγηση της πρώτης δόσης και ο καλλιτέχνης κόβει ακόμα βόλτες στο δωμάτιο σε διάφορες κατευθύνσεις. Ενενήντα λεπτά μετά, θα κάτσει να ζωγραφίσει και πάλι. Αυτή τη φορά με ξυλομπογιά. Τα συμπτώματα φαίνεται να έχουν υποχωρήσει σε μεγάλο βαθμό, ενώ ο ίδιοςδηλώνει ότι νιώθει και πάλι τα μέλη του σώματός του.
Έχοντας φτάσει στο τελικό στάδιο, 8 οχτώ ώρες μετά από την έναρξη, ο καλλιτέχνης αναφέρει πως η επίδραση έχει περάσει, με εξαίρεση μικρές διαστρεβλώσεις των προσώπων κατά περιόδους. Όταν του ζητείται να κάνει ένα τελικό σχέδιο το κάνει με απροθυμία, δηλώνοντας απογοήτευση και επιθυμία να γυρίσει στο σπίτι του.
Αναμφίβολα, το πείραμα αυτό απέδειξε πολλά. Όχι μόνο ως προς τις επιπτώσεις που έχουν διάφορες ουσίες στον οργανισμό και τη συμπεριφορά μας, αλλά ως προς την επίδραση που παρατηρείται πάνω στη φαντασία μας. Ανάλογα με τα διαφορετικά στάδια, παύει κανείς να μιλάει για ένα και μοναδικό καλλιτέχνη και διακρίνει περισσότερους, με τελείως διαφορετική ψυχοσύνθεση ο καθένας και κατά συνέπεια, με τελείως διαφορετική αποτύπωση στο χαρτί.
