[dropcap size=big]Η[/dropcap] ζωή θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα μεγάλο παιχνίδι. Όμως, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα παιχνίδια, η συντροφικότητα των παικτών είναι το στοιχείο που θα καθορίσει την ανθρώπινη διασκέδαση. Ένα παιδί που παίζει μόνο του δημιουργεί συνήθως μια εικόνα θλίψης και μοναξιάς. Το ζήτημα της ανάγκης για επαφή με τους άλλους που έχει ο κάθε άνθρωπος προσπαθεί να διερευνήσει το έργο Το τέλος του παιχνιδιού του Σάμιουελ Μπέκετ.
Ο Μπέκετ, Ιρλανδός λογοτέχνης, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, στα έργα του είναι βαθιά απαισιόδοξος ως προς την ανθρώπινη φύση. Βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας (1969), δουλεύει αριστοτεχνικά την γλώσσα ενώ διακατέχεται από μινιμαλιστική διάθεση και χρησιμοποιεί ένα είδος αλλόκοτου χιούμορ. Η δύσκολη ζωή του (απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, συμμετοχή στην Γαλλική Αντίσταση κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, διαφυγή στην Νότιο Γαλλία) τον έκανε να υιοθετήσει μια συγκεκριμένη άποψη απέναντι στην ζωή: τα εμπόδια και οι δυσκολίες είναι εκείνα που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Αυτή του η ιδέα είναι ιδιαίτερα εμφανής στα έργα του Περιμένοντας τον Γκοντό, Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραππ, Ευτυχισμένες Μέρες αλλά και Το τέλος του παιχνιδιού.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο έργο, χαρακτηριστικό δείγμα του θεάτρου του παραλόγου (του οποίου ο Μπέκετ ήταν κύριος εκπρόσωπος), έχει ως πρωταγωνιστή τον ανάπηρο Χαμ. Πρόκειται για έναν άνθρωπο δεσποτικό, που απαιτεί την υπακοή τόσο από τους ηλικιωμένους γονείς του όσο και από τον υπηρέτη του, Κλοβ. Ζώντας σ’ έναν κόσμο που έχει καταρρεύσει, ο Χαμ προσπαθεί, επινοώντας μικρά και μεγάλα προβλήματα, να βρει κάποιο νόημα για την ζωή του και να μην νιώθει μόνος. Θα επιτύχει τον στόχο του ή θα χαθεί και ο ίδιος μέσα στον παραλογισμό του; Αυτό το ερώτημα θα τεθεί σ’ όσους δουν την παράσταση της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης στο θέατρο Τ!
Η Πειραματική Σκηνή της Τέχνης ιδρύθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1979 με πρωτοβουλία του θεατρολόγου και θεατρικού μεταφραστή Νικηφόρου Παπανδρέου. Έχοντας ανεβάσει επιτυχώς πάνω από εκατό έργα, ελληνικά και ξένα, συνεργάζεται σταθερά με τον Δήμο Θεσσαλονίκης, ενώ έχει τιμηθεί με το βραβείο της Ένωσης Ελλήνων Κριτικών. Είναι η τέταρτη φορά που η Πειραματική ανεβάζει έργο του Μπέκετ – παλαιότερα είχε ανεβεί δυο φορές στο θέατρο Αμαλία το Περιμένοντας τον Γκοντό σε σκηνοθεσία του Νίκου Χουρμουζιάδη και οι Ευτυχισμένες Μέρες στο θέατρο Άνετον, δια χειρός Δήμητρας Χουμέτη. Η παράσταση, στην οποία πρωταγωνιστούν οι Δημήτρης Ναζίρης, Έφη Σταμούλη, Σοφία Μαρία Βούλγαρη και Γιώργος Φράγκογλου, έκανε πρεμιέρα στις 12 Μαΐου στο Θέατρο Τ, μια σκηνή που ιδρύθηκε από την Γλυκερία Καλαϊτζή, σκηνοθέτιδα της παράστασης με μακρά συνεργασία με την Πειραματική Σκηνή.
[dropcap size=big]Έ[/dropcap]νας θίασος που συνεχώς ανανεώνεται χωρίς να χάνει όμως την σταθερότητά του, ένα θέατρο που δημιουργήθηκε με στόχο την ανταλλαγή καλλιτεχνικών εμπειριών, μια έμπειρη σκηνοθέτις και ένα αριστουργηματικό έργο της μοντέρνας δραματουργίας αποτελούν τα στοιχεία που συνθέτουν την παράσταση που σας προτείνουμε γι’ αυτή την εβδομάδα. Με τέτοιο υλικό φαίνεται δύσκολο να υπάρξει άδοξο τέλος!
Συντελεστές:
Μετάφραση: Νικηφόρος Παπανδρέου
Σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή
Σκηνικά: Ευαγγελία Κιρκινέ
Κοστούμια: Μαρία Καραδελόγλου
Φωτισμοί: Κώστας Σιδηρόπουλος
Ηχητικό Περιβάλλον: Στέργιος Τσίλιος
Παίζουν: Δημήτρης Ναζίρης (Χαμ), Έφη Σταμούλη (Κλοβ), Σοφία Μαρία Βούλγαρη (Νελ), Γιώργος Φράγκογλου (Ναγκ)
