Μαθήματα αγάπης -και ήθους- από τον Μάριο Φραγκούλη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

[dropcap size=big]Έ[/dropcap]νας απ’ τους πιο αναγνωρίσιμους τενόρους παγκοσμίως, που μετρά πολύκροτες συνεργασίες με τα σπουδαιότερα ονόματα ξένων κι Ελλήνων δημιουργών. Το βιογραφικό του θεωρείται αξιοζήλευτο για κάθε ηθοποιό κι ερμηνευτή του είδους. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Guildhall School of Music and Drama, τη στέγη του Βασιλικού Σαιξπηρικού Θεάτρου, συνειδητοποίησε ότι οι φωνητικές του δυνατότητες ξεπερνούσαν κατά πολύ τις τυπικές απαιτήσεις του μουσικού θεάτρου. Κι έτσι ξεκίνησαν οι διακρίσεις σε διεθνείς διαγωνισμούς, οι ρόλοι στο «Les Misérables», στο «Phantom of the Opera» (κατόπιν πρόσκλησης του Sir Andrew Lloyd Webber), στο «Όνειρο Θερινής Νυκτός» και σε άλλα γνωστά μιούζικαλ σε Αγγλία κι Αμερική. Οι υποτροφίες που κέρδισε του επέτρεψαν να ολοκληρώσει τις σπουδές του στην περίφημη σχολή Juillard της Νέας Υόρκης. Συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως η Montserrat Caballé, ο Alfredo Kraus, η Julia Migenes – Johnson, ο Justino Diaz, η Barbara Cook, η Deborah Myers, οι Gypsy Kings, ο Plácido Domingo, κάνοντας το γύρο του κόσμου με παραστάσεις και συναυλίες, από τo Royal Albert Hall ως την Ιαπωνία.[dropcap size=big]«S[/dropcap]o in love», o τίτλος της παράστασης του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ένας τίτλος αγάπης, και παράλληλα φόρος τιμής σε καλλιτέχνες όπως ο Leonard Bernstein ή ο Stephen Sondheim του West Side Story, αλλά και πολλών άλλων δημιουργών εμβληματικών ρόλων που σημάδεψαν τη μακροχρόνια πορεία του Μάριου Φραγκούλη. Κι αυτός ο άνθρωπος, που έχει διαβεί το κατώφλι των σπουδαιότερων σκηνών διεθνούς εμβέλειας, σ’ ένα δυσδιάκριτο σημείο του παγκόσμιου χάρτη, σ’ ένα κατάμεστο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, δήλωσε πως ένιωθε πιο νευρικός σήμερα, παρά όταν ερμήνευσε τα αντίστοιχα κομμάτια στη Σκάλα του Μιλάνο… Στην πατρίδα του. Μια πατρίδα στην οποία, αν επέλεγε να παραμείνει, δυστυχώς θα γινόταν εμπόδιο – κόλαφος στην καλλιτεχνική του εξέλιξη.[dropcap size=big]Α[/dropcap]νήκω σ’ εκείνους που υποστηρίζουν πως η ευφυΐα είναι αναπόσπαστος παράγοντας της αναγνώρισης της καλλιτεχνικής αξίας ενός δημιουργού. Και το έργο του Μάριου Φραγκούλη, πέρα απ’ το ταλέντο, τις δυνατότητες και την αφοσίωσή του, μόνο ευφυές μπορώ να το χαρακτηρίσω. Επέλεξε να μείνει εκτός Ελλάδος, όταν πολλοί συνάδελφοί του αρέσκονταν στην ευκαιριακή αναγνώριση σε τοπικό επίπεδο, σε φαινοτυπικά ευμαρείς εποχές. Εισήγαγε την έννοια του classical-crossover ως μουσικό είδος στα «απρόθυμα» κι άμαθα σε τέτοια ακούσματα ελληνικά αυτιά, συνδυάζοντας το όνομά του με καλλιτέχνες όπως ο Vittorio Grigolo ή ο Andrea Bocelli. Χρησιμοποίησε τόσο ισορροπημένα κάποια στοιχεία εμπορικού ελαφρού τραγουδιού στη μουσική του, ώστε να κερδίσει επάξια μια θέση σε κάθε ελληνικό σπίτι που δεν συμβιβαζόταν με την εγχώρια μουσική παραγωγή των 90’s, την αισθητική και το επίπεδο που προέβαλλε. Παράλληλα όμως φρόντισε να μην αναλωθεί στα τοπικά δρώμενα, κάνοντας επιλεκτικές εμφανίσεις σε βάθος χρόνου στην πατρίδα του, όσο την προέβαλλε ποικιλοτρόπως σε διεθνείς εκδηλώσεις φιλανθρωπικού και μη χαρακτήρα. Τα βήματά του στην διεθνή δισκογραφία στέφθηκαν με εξαιρετική επιτυχία, όπως και στην ελληνική, με τελευταίο παράδειγμα την «Κιβωτό» (με συνοδοιπόρο τον εξαίρετο Γιώργο Περρή), το 2016. Και σήμερα, σ’ ένα σαφές, απόλυτα συγκεκριμένο πλαίσιο, ήρθε να μας μιλήσει για την αγάπη. Την υπέρτατη, ασυμβίβαστη αγάπη που περιγράφηκε μέσα από στίχους παλαιότερων και σύγχρονων ποιητών. Με την αφοσίωση αλλοτινών καιρών, αυτή ακριβώς που της αρμόζει.

Strange dear, but true dear,
When I’m close to you, dear,
The stars fill the sky,
So in love with you am I.
Even without you,
My arms fold about you,
You know darling why,
So in love with you am I.
In love with the night mysterious,
The night when you first were there,
In love with my joy delirious,
When I knew that you could care,
So taunt me, and hurt me,
Deceive me, desert me,
I’m yours, till I die.

[dropcap size=big]Ό[/dropcap]ποιος αναγνώστης έχει μια στοιχειώδη επαφή με τη λυρική ποίηση των τροβαδούρων, ειδικά με έργα που αποδίδονται στο πρωτότυπο σε μεσαιωνικά αγγλικά, δεν μπορεί να μην διακρίνει τις ομοιότητες στην προσέγγιση και το ύφος του τραγουδιού. Το «So in love», σε στίχους του Cole Porter, απ’ το μιούζικαλ «Kiss me Kate», ερμηνεύτηκε απ’ το Μάριο Φραγκούλη και τη Lara Fabian σ’ ένα εκπληκτικό ντουέτο το 2004.[dropcap size=big]Σ[/dropcap]ε ανάλογο ύφος εκτυλίχθηκε σχεδόν όλη η παράσταση, με εκπληκτικές ερμηνείες από τις σοπράνο Βασιλική Καραγιάννη και Μυρσίνη Μαργαρίτη. Με δωρική αμεσότητα, χωρίς επιτηδευμένες υπερβολές. Χωρίς να ξεφύγει εκφραστικά απ’ το πλαίσιο το οποίο κάλεσε να υπηρετήσει, πέφτοντας σε παγίδες εύκολου εντυπωσιασμού, ή ψευδεπίγραφα διδακτικού τόνου.
Ο μοναδικός «σχολιασμός» του τενόρου αφορούσε τους νέους μουσικούς και τις δυσκολίες που συναντούν σήμερα στην επαγγελματική τους εξέλιξη, στους οποίους αφιέρωσε ένα τραγούδι δηλώνοντας την υποστήριξή του.

Στο βιβλίο «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» του Κώστα Μουρσελά (στο οποίο έγινε και μια σκηνοθετική απόδοση απ’ τον Κώστα Κουτσομύτη, αν σας διευκολύνει να το θυμηθείτε), υπάρχει ένας πολύ χαρακτηριστικός μονόλογος της πρωταγωνίστριας στο τέλος, όπου περιγράφει τους «ανθρώπους με παράστημα». Βλέποντας την παρουσία του Φραγκούλη πάνω στη σκηνή, δεν μπόρεσα να μην κάνω τη σύνδεση. Επιβλητική αλλά καθ’ όλα ευγενική συγχρόνως. Στο ρόλο ενός περιποιητικού οικοδεσπότη δίπλα στις σοπράνο – οικοδέσποινες, με ειλικρινή χαρά κι ευχαριστήρια ανταπόδοση στην ορχήστρα και στο κοινό.[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο αστείο highlight της βραδιάς ήταν σίγουρα η στιγμή που ακούσαμε το «Μυρσίνη σε παντρεύομαιιιιι!!!» κάπου απ’ το βάθος της αίθουσας. «Ας βγει και κάτι καλό από σήμερα», έπιασε γελώντας το μικρόφωνο ο Φραγκούλης.[dropcap size=big]Γ[/dropcap]ια την εξέλιξη του ειδυλλίου δεν γνωρίζω, μπορώ όμως να πω με σιγουριά πως βγήκαν πολλά καλά απ’ αυτό το Σαββατιάτικο απόγευμα. Η αίσθηση πως αυτά τα ακούσματα λειτουργούν μετουσιωτικά στις ταραγμένες μας ισορροπίες, και τα πολιτιστικά ταλαιπωρημένα αυτιά μας. Υπάρχουν. ΚΑΙ εδώ. Και διαφέρουν. Και δεν απευθύνονται σε μια περιορισμένη «ελίτ» συγκεκριμένης αισθητικής και πνευματικής κάστας. Κι όσο γεμίζουν στο κάλεσμά τους αίθουσες με ανθρώπους κάθε ηλικίας, δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα.