Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Ας ξεκινήσουμε λίγο διαφορετικά. Σου έχει χτυπήσει την πόρτα η ματαιότητα;
Γιάννης Στάνκογλου – Ματαιότητα; Πω, ξεκίνησες πολύ βαριά. Νομίζω ναι, δεν έχει υπάρξει ποτέ άνθρωπος που να μην του έχει χτυπήσει την πόρτα η ματαιότητα. Πιστεύω ότι σε όλους λίγο πολύ έχει συμβεί αυτό το πράγμα. Είτε γιατί τα πράγματα δε σου πάνε πολύ καλά είτε γιατί… ξέρεις, πολύ συχνά η ψυχολογία παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Στο αν είσαι ικανοποιημένος μέσα σου, στο πόσο είσαι ικανοποιημένος μέσα σου, στο αν έχεις λύσει τα θέματα σου, υπάρχουν στιγμές που περνάς από στάδιο σε στάδιο. Και ένα από αυτά που συμβαίνουν είναι η ματαιότητα. Ως νέοι το έχουμε πει σχεδόν όλοι λίγο πολύ. Θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει «εγώ θα πεθάνω στα 33 μου, σαν το Χριστό». Και λίγο πολύ όλοι ως πιτσιρικάδες επειδή δεν ξέραμε τι είναι η ζωή και τι ο θάνατος, ήμασταν όλοι στην κοσμάρα μας. Δεν αγαπούσαμε τόσο τη ζωή ή την αγαπούσαμε περισσότερο, οπότε το θάνατο τον είχαμε ως μάταιο. Όταν όμως τον ανακαλύπτεις και τον νιώθεις στο πετσί σου, όταν αρχίζεις να χάνεις ανθρώπους δικούς σου και ειδικά σε τέτοιες ηλικίες, τότε αρχίζεις και καταλαβαίνεις και το πόσο εύκολο είναι να χάσεις κάποιον, αλλά και το πόσο μάταιο είναι να το σκέφτεσαι, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που αρρωσταίνουν με αυτή τη σκέψη. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να βρίσκεις κάποια δεκανίκια είτε αυτά είναι η δουλειά σου είτε είναι η τέχνη σου, να το χαίρεσαι πάρα πολύ ούτως ώστε όχι να το ξεχνάς, να προσπαθείς να το λύσεις. Και τουλάχιστον η δική μου η τέχνη δίνει αυτή τη δυνατότητα. Να γελάς στο Χάρο και λίγο να του κλείνεις το ματάκι.
…ο ηθοποιός είναι στο θέατρο. Είτε το θέλουμε είτε όχι εκεί μαθαίνεις, εκεί συνεχίζεις, εκεί προοδεύεις, εκεί έχεις καινούρια βέλη στη φαρέτρα σου, εκεί είναι το εργαστήριο σου.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Εσύ νόημα σήμερα που βρίσκεις;
Γιάννης Στάνκογλου – Που βρίσκω νόημα; Καταρχάς στην οικογένεια μου βρίσκω νόημα τεράστιο, αυτό που με κρατάει και με στηρίζει και μου δίνει δύναμη να συνεχίσω στη δουλειά μου και ειδικά όταν καταπιάνομαι με κείμενα τα οποία εξαρχής με κάποιο τρόπο με έχουν επηρεάσει, δηλαδή είτε αυτό που κάναμε πέρυσι με το ΚΘΒΕ είτε, είναι ο Καλιγούλας τώρα, είτε το Είμαι Ένας Άλλος πριν από τρία χρόνια, έτσι κείμενα βαθειά, ουσιαστικά, που με βάζουν στη διαδικασία να ψαχτώ λίγο διαφορετικά, να βρω και άλλες πλευρές του εαυτού μου και ίσως να δεχτώ ή να μη δεχτώ τον απέναντι μου.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει «εγώ θα πεθάνω στα 33 μου, σαν το Χριστό».
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Έχεις δυο παιδιά, εφτάμιση και δυόμιση ετών, εμπεριέχεται το στοιχείο της υποχρέωσης προς αυτούς τους ανθρώπους;
Γιάννης Στάνκογλου – Βέβαια, πάρα πολύ. Δε γίνεται να μην περάσεις σε αυτό το στάδιο. Γιατί μετά καταντάς λίγο για πάρτη σου. Πιστεύω ότι όταν κάνεις οικογένεια, είσαι άνθρωπος που αγαπάει και σκέφτεται και θέλει να βλέπει τα πράγματα να κυλάνε όχι ομαλά αλλά όμορφα. Σίγουρα η οικογένεια είναι αυτό το οποίο εμένα με έχει βάλει σε έναν άλλο δρόμο. Έχει ηρεμήσει τις ακρότητες μου, οτιδήποτε κάνω από την ώρα που γεννήθηκαν τα παιδιά έχει δημιουργήσει στα πάντα ένα δίχτυ ασφαλείας με κάποιο τρόπο. Προσπαθώ γιατί και εγώ ο ίδιος νιώθω ότι θέλω να τα δω να μεγαλώνουν, δεν είναι μόνο να μην πάθω κάτι για να μη μείνουν μόνα τους, είναι ότι θέλω και εγώ ο ίδιος.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Ξαναβιώνεις κατά κάποιο τρόπο μία νιότη…
Γιάννης Στάνκογλου – Ναι, νομίζω ότι κατά κάποιο τρόπο ναι. Κοιμάμαι λιγότερο, διαβάζω λιγότερο, αλλά την ίδια στιγμή παίζω περισσότερο με τα παιδιά. Τρέχω περισσότερο, είναι πολύ όμορφο. Πάρα πολύ ωραίο.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Ανησυχείς για τα παιδιά σου σήμερα όταν θα κληθούν σε λίγα χρόνια να μπουν στον κόσμο των social media? Μήπως χάσουν κάτι πιο ανθρώπινο;
Γιάννης Στάνκογλου – Το μόνο για το οποίο ανησυχώ είναι να μη μείνω πολύ πίσω και δε μπορώ να τους στηρίξω σε αυτό. Πιστεύω ότι είναι μέρος της ζωής πια. Δε γίνεται να μην ασχοληθεί ένα παιδί με αυτά. Είναι μέρος της ζωής μας.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Έχει περάσει σαν κοινωνικό πρότυπο.
Γιάννης Στάνκογλου – Έχει περάσει από την κοινωνία και πιστεύω ότι αν χρησιμοποιηθεί σωστά είναι τεράστιο μέσο για να κάνεις πράγματα, για να φέρεις τη γνώση κοντά, για να κάνεις πιο εύκολη τη ζωή σου με κάποιον τρόπο. Εντάξει, νομίζω ότι το ίδιο περάσαν και οι γονείς μας με την τηλεόραση ή εμείς με την τηλεόραση. Εντάξει, σίγουρα είναι διαφορετικό το όλο πράγμα, αυτό που θέλω όμως για τα παιδιά μου είναι να ξέρουν να χρησιμοποιούν τα μέσα και όχι τα μέσα να χρησιμοποιούν τα παιδιά μου. Αυτό σίγουρα θέλει παιδεία. Και δεν ξέρω κατά πόσο στη δική μας χώρα έχουμε αυτή τη δυνατότητα. Δυστυχώς, το λέω εδώ και χρόνια τώρα συνεχώς, ότι το μεγαλύτερο κακό δεν είναι ούτε η οικονομική κρίση ούτε όλα αυτά, είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει δοθεί προσοχή στην παιδεία. Πραγματική και αληθινή.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Εν πολλοίς, με τη χρήση του internet και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχει αρχίζει να συντελείται μία αποξένωση…
Γιάννης Στάνκογλου – Με προβληματίζει και κάνω ότι μπορώ. Τηλεόραση δεν έχουμε στο σπίτι αλλά όταν θα τους δώσω να παίξουν με το i-pad ας πούμε, το επιτρέπω για συγκεκριμένη ώρα. Εντάξει, μερικές φορές μπορεί να παραστρατήσω και εγώ και να το δώσω λίγο παραπάνω. Από την άλλη βλέπουν τηλεόραση τα παιδιά, αν δούμε θα βάλουμε κανένα DVD ή θα πάμε στον κινηματογράφο ή θα πάμε θέατρο ή οτιδήποτε. Προσπαθώ όσο γίνεται να τους δείξω ότι υπάρχει και άλλη ζωή, η οποία σε μαθαίνει περισσότερα πράγματα. Είναι προτιμότερο να κοιτάς και να σκέφτεσαι παρά να κοιτάς και να μαζεύεις πληροφορίες και πληροφορίες και πληροφορίες και στο τέλος να μη σου μένει τίποτα. Και δε μένει τίποτα. Γιατί απλά έχεις παραπληροφορηθεί και έχεις πάρει πάρα πολλές που δεν ξέρεις τι να τις κάνεις. Μαθαίνεις κάτι αλλά κατευθείαν το ξεχνάς. Είναι άλλο να πάρεις ένα βιβλίο, να κάτσεις να το διαβάσεις. Εμένα αυτό που με προβληματίζει είναι ότι αργότερα, αυτοί που θα βιώσουν όλο αυτό το πράγμα, είναι το πώςθα γεράσουν. Πιστεύω πως το βιβλίο εξασκεί με ένα τρόπο πολλά άλλα πράγματα. Το internet δεν ξέρω αν μπορεί αντίστοιχα. Και είμαι περίεργος, μεγαλώνοντας όλες αυτές οι γενιές που είναι μέσα σε όλα αυτά τα social media και μέσα στα internet πώς θα γεράσουν. Εννοώ, τι μυαλό θα έχουν; Είμαι πολύ περίεργος.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Ακόμα και στην εξωτερική εμφάνιση. Πιθανώς θα είναι περίεργο. Θα υπάρχουν παντού εβδομηντάχρονοι με τατουάζ.
Γιάννης Στάνκογλου – Ναι, δεν υπάρχει. Θα πηγαίνει σε παραλία, η δική μου η γενιά και οι μικρότερες και δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει τατουάζ. Δηλαδή δε θα διαφέρει κανένας. Είναι λίγο περίεργο όλο αυτό που συμβαίνει και όχι μόνο με το τατουάζ, αλλά και με τα ρούχα. Αυτό έλεγα με την Αλίκη που ταξίδεψε στο Μαρόκο, είσαι στο Μαρόκο και είναι ο άλλος στην ηλικία μου που είναι ντυμένος όπως είναι στην Αθήνα. Δεν υπάρχει διαφορά. Τα καταστήματα είναι ίδια, οι απομιμήσεις είναι ολόιδιες και δεν υπάρχει αυτό που λέμε διαφορετικότητα. Και δυστυχώς, σε εμένα δεν αρέσει αυτό το πράγμα καθόλου. Και είναι κάτι που αποφεύγω. Βέβαια, όλο αυτό έχει να κάνει με τα παιδιά της πόλης, έτσι; Αυτό οι πόλεις το έχουν δημιουργήσει. Γιατί έχουμε απομακρυνθεί από τη φύση, από το χωριό.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Εμπιστοσύνη; Την έχασες ποτέ την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους – ανθρωπότητα;
Γιάννης Στάνκογλου – Κοίταξε να δεις, εγώ είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που έχουν καλούς φίλους, πάρα πολύ καλούς φίλους. Σίγουρα έχει συμβεί πολλές φορές να χάσω την εμπιστοσύνη μου, δεν γίνεται να μη συμβεί, πολλές φορές χάνεις την εμπιστοσύνη και στον εαυτό σου, όταν έρχεσαι σε φάσεις λίγο πιο ακραίες, λίγο περίεργες, να έχεις ζοριστεί λίγο είτε ψυχολογικά είτε πνευματικά είτε σωματικά. Λες όπα, θα τα βγάλω πέρα ας πούμε; Όσον αφορά το πιο γενικό, νομίζω ότι θα ήθελα να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Βλέπω ότι ο άνθρωπος, ενώ έχει τη δυνατότητα να κινείται σε θετικά μονοπάτια και να κάνει τη ζωή του καλύτερη, κάνει ακριβώς το αντίθετο. Καταστρέφει τη φύση, καταστρέφει τη γη, καταστρέφει τις θάλασσες, καταστρέφει τον αέρα, καταστρέφει πολλά πράγματα. Πάνω εκεί σίγουρα, μπορώ να πω πως έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου προς τους ανθρώπους γιατί θα ήθελα να έχω μία λίγο διαφορετική ζωή.
είμαστε λαός ο οποίος λυπάται περισσότερο στη λύπη και δε χαίρεται περισσότερο στη χαρά.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Στον Έλληνα;
Γιάννης Στάνκογλου – Ίσως λίγο περισσότερο, είναι η αλήθεια. Και από πολλές απόψεις.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Υπάρχει και μια βαριά κληρονομιά.
Γιάννης Στάνκογλου – Βαριά κληρονομιά, ναι. Και αυτό είναι που το κουβαλάμε μονίμως στην πλάτη μας. Δυστυχώς δεν έχουμε κόψει αυτόν τον ομφάλιο λώρο ή τον έχουμε κόψει με λάθος τρόπο. Δεν έχουμε ξεπεράσει ασθένειες και ψυχασθένειες ως άνθρωποι. Είτε λέγεται εμφύλιος πόλεμος είτε οτιδήποτε άλλο, ξέρεις, είμαστε λαός ο οποίος λυπάται περισσότερο στη λύπη και δε χαίρεται περισσότερο στη χαρά. Και αυτό μας έχει διαμορφώσει με κάποιο τρόπο. Και είναι κρίμα. Πολλά βεβαίως τα κληρονομήσαμε από την Αίγυπτο ή από άλλες περιοχές. Το θέμα είναι ότι έχουμε κλειστεί όλοι στα καβούκια μας, έχουμε κλειστεί όλοι στον εαυτό μας και η μόνη επανάσταση η οποία εγώ μπορώ να φανταστώ είναι ότι ο καθένας μόνος του και με τους φίλους του, τη δική του ζωή μπορεί να την κάνει καλύτερη. Γιατί με τον άλλον τρόπο, τρως μονίμως ξύλο και μπουνιές από παντού.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Άρα θα έλεγες ότι μια πιο επιτυχημένη σε εισαγωγικά μορφή επανάστασης είναι ο ένας να γίνει δύο, οι δυο να γίνουν τρεις, οι τρεις τέσσερεις κ.ο.κ, και όχι να κατεβούν όλοι στο δρόμο.
Γιάννης Στάνκογλου – Και να τα σπάσουν. Ναι, έτσι. Όχι. Έχουμε δει πολλές φορές να έχουν κατέβει στους δρόμους 50.000 άνθρωποι και να μην καταλήγει.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Απάντησέ μου γρήγορα. Αν σε ρωτήσει κάποιος στο δρόμο «τι είσαι», τι θα του απαντήσεις;
Γιάννης Στάνκογλου – Ένας ηθοποιός που αγαπάει τη δουλειά του, ένας πατέρας που αγαπάει τα παιδιά του, ένας άνθρωπος που του αρέσει η θάλασσα, ένας άνθρωπος που θέλει να δοκιμάζει πολλά και καινούρια πράγματα. Είμαι και πολύ καλός, είμαι και πολύ κακός μερικές φορές, και εγωιστής και εκνευρίζομαι εύκολα και ευέξαπτος κάποιες άλλες.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Η τελευταία πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής σου;
Γιάννης Στάνκογλου – Τώρα, πριν από τέσσερεις μέρες που ήμουν με τα παιδιά μου στη θάλασσα και βουτήξαμε πριν το Πάσχα. Ήταν πολύ ωραία!
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Η χειρότερη τελευταία στιγμή που σου έρχεται στο μυαλό;
Γιάννης Στάνκογλου – Κοίταξε, είναι πολλές οι απώλειες και όχι μόνο κοντινών μου ανθρώπων, αλλά και ανθρώπων με τους οποίους μεγάλωσα. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ με το θάνατο του David Bowie. Ήμουν δώδεκα μέρες σε πένθος, χωρίς να τον ξέρω και να τον γνωρίζω, αλλά συνειδητοποίησα πως ήταν ο καλλιτέχνης που εμένα με έχει επηρεάσει πιο πολύ, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Ενώ άκουγα πάρα πολλές μουσικές, έτρεχα με πάρα πολλά γκρουπ, συνειδητοποίησα ότι δυο μπλουζάκια μόνο που είχα από συγκροτήματα ήταν του David Bowie.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Τι ήταν αυτό που σου έδωσε ο Bowie;
Γιάννης Στάνκογλου – Πολλά πράγματα. Αυτό της διαφορετικότητας, αυτό του να αλλάξεις πράγματα, του να αλλάξεις το μέσα σου, το έξω σου, το να ανακαλύψεις καινούριους κόσμους, να μη φοβάσαι να είσαι διαφορετικός.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Σε σχέση με τον οποιοδήποτε άλλο ηθοποιό έχει τύχει να μιλήσω από κοντά είτε απλά να τον παρακολουθήσω σε παράσταση, έχεις μία πολύ συγκεκριμένη μοναδικότητα. Είσαι αυτός για τον οποίο θα έλεγα «αυτός δεν είναι ηθοποιός».
Γιάννης Στάνκογλου – Ναι, το έχω ξανακούσει αυτό, μου το έχουν πει πολλοί. Ξέρεις τι γίνεται; Υπάρχει ένα θέμα με τους ηθοποιούς, γιατί είναι μερικές φορές, μερικοί, όχι όλοι, που λίγο πολύ όλοι είναι σα να μιλάνε την ίδια γλώσσα, ξέρεις, όλοι μιλάνε σα να χάνουν λίγο τον εαυτό τους, ενώ είναι άνθρωποι που εκτίθενται. Εκτίθενται με ένα τρόπο μόνο. Εγώ προσπαθώ να εκτίθεμαι με πολλούς τρόπους και έτσι έχω μάθει. Αν είναι να φάω τα μούτρα μου θα τα φάω.
δε θεωρώ ότι κάνω κάτι «σημαντικό», υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι σώζουν ζωές και παιδιά στην Αφρική, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι κάνουν εγχείρηση ανοικτής καρδιάς, άνθρωποι που πάνε στο φεγγάρι.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Έχεις κάνει πολλές δουλειές έτσι;
Γιάννης Στάνκογλου – Έχω κάνει πολλές δουλειές, οι οποίες με έχουν διαμορφώσει κιόλας, αλλά νομίζω ότι έχει να κάνει με τον τρόπο που μεγάλωσα, με τον τρόπο που στεκόταν η οικογένεια μου απέναντι μου, με τον τρόπο που και εγώ πήρα τη ζωή στα χέρια μου και από εκεί και πέρα με το πως δε θεωρώ ότι κάνω κάτι «σημαντικό», υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι σώζουν ζωές και παιδιά στην Αφρική, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι κάνουν εγχείρηση ανοικτής καρδιάς, άνθρωποι που πάνε στο φεγγάρι. Εντάξει, και εγώ με τη δική μου φαντασία μπορώ να πάω στο φεγγάρι, η δουλειά μου αυτή είναι. Και προσπαθώ να έχω συνοδοιπόρους σε αυτό το κοινό που θα έρθει να δει τις παραστάσεις μου. Αλλά είναι κάθαρση. Αν είναι καλή η δουλειά, αν είναι καλή η παράσταση, αν είναι καλό το θέατρο, αν έχει να δώσεις πράγματα, φεύγεις με μια κάθαρση. Δηλαδή είναι σα να φεύγεις με ένα πολύ δυνατό μασάζ, μια καινούρια εμπειρία αν δεις μια ωραία παράσταση. Και φεύγεις με μια ψυχή πιο ξεβρωμισμένη, λίγο πιο καθαρή. Και με ένα μυαλό λίγο πιο προβληματισμένο.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Έχεις την εντύπωση ότι το μυαλό το προβληματισμένο που λες έχει ημερομηνία λήξης μια-δυο μέρες μετά την παράσταση; Θεωρείς ότι μένει κάτι;
Γιάννης Στάνκογλου – Πιστεύω ότι όλα τα πράγματα έχουν γίνει στη ζωή μας κατ’ αυτόν τον τρόπο. Και η χαρά μας και η λύπη μας διαρκούν μια δυο μέρες. Για αυτά μιλάει ο Καλιγούλας στο έργο. Ότι η αγάπη δε διαρκεί. Δηλαδή, ότι αγαπάμε έναν άνθρωπο και μπορούμε να του κάνουμε τη ζωή δύσκολη, να τον ζηλεύεις, να μην τον αφήνεις να είναι ελεύθερος, να τον βρίζεις και από την άλλη λες τον αγαπάω. Που είναι η αγάπη ρε φίλε; Πως μεταφράζεται; Αυτά τα θέτει το έργο και μάλιστα με έναν πολύ ωραίο τρόπο. Τι είναι η ελευθερία; Τι είναι η εξουσία; Η εξουσία θα έπρεπε να δίνει τη δυνατότητα στον αδύνατο. Και εμείς αυτό που κάνουμε είναι να χρησιμοποιούμε την εξουσία μόνο για την πάρτη μας, αυτοί τουλάχιστον που εξουσιάζουν, κάνουν τη ζωή μας χειρότερη.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Κάθε χώρος έχει τις βρωμιές του. Τα κακώς κείμενα του. Επαγγελματικός χώρος εννοώ. Ο χώρος της υποκριτικής, των media, της προβολής, των συνεντεύξεων; Ποια είναι τα κακώς κείμενα, του δικού σου χώρου και του χώρου γύρω από την υποκριτική και του θεάματος. Τι είναι αυτό που σε χαλάει;
Γιάννης Στάνκογλου – Με χαλάνε πολλές συνεντεύξεις να σου πω την αλήθεια. Γιατί είναι και κάποιες συνεντεύξεις που δεν έχουν και νόημα, δηλαδή ξέρεις, το να πω εγώ ας πούμε για τα παιδιά μου, να με ρωτήσει ο άλλος για τη γυναίκα μου και πως είναι να συνεργάζεσαι με τη γυναίκα σου και όλα αυτά, δεν απασχολεί τον κόσμο, να μιλήσουμε για τον Καλιγούλα ας πούμε και αυτό που πρεσβεύει το έργο το συγκεκριμένο, ναι να μιλήσω για τη δουλειά μου. Προσπαθώ να το αποφύγω όσο γίνεται αυτό το πράγμα. Δεν έχει ανάγκη ο κόσμος κάτι τέτοιο. Ή μάλλον το έχει ανάγκη ο κόσμος γιατί βλέπουμε τι γίνεται στο Survivor ας πούμε. Πόσο κουτσομπόληδες είναι. Ναι αλλά παίρνει 74%. Για να δούμε τι σειρές θα γίνουν του χρόνου όταν παίζει ένα Survivor. Δε θα γίνουν. Δυστυχώς ο Έλληνας δε μαθαίνει. Σταμάτησε να πηγαίνει στα μπουζούκια, εννοώ στα κακά μπουζούκια, επειδή δεν έχει λεφτά να πάει. Ναι, αλλά έρχεται και στο θέατρο η αλήθεια είναι. Το έχω προσέξει αυτό το πράγμα. Και οι άνθρωποι οι οποίοι δεν πηγαίναν τόσο συχνά στο θέατρο. Και αυτό είναι κάτι καλό. Το από εκεί και πέρα είναι βέβαια πως και η ίδια η πολιτεία θα το αντιληφθεί αυτό και θα του δώσει ένα καροτάκι. Εννοώ είτε στον καλλιτέχνη είτε στο θεατή. Ο πολιτισμός για μένα δεν είναι χρήμα. Τα βλέπουμε όλα σε χρήμα. Και δεν είναι χρήμα. Σίγουρα μπορεί να χρειάζεται χρήμα ο πολιτισμός, εννοώ να δοθεί από την κοινωνία χρήμα, αλλά πιστεύω ότι και να δώσεις χρήμα, μπορεί να μην το πάρεις άμεσα, αλλά σε βάθος χρόνου έχεις να κερδίσεις πολλά πράγματα. Έχεις γεννήσει την τραγωδία. Βρες έναν τρόπο. Βλέπω, ας πούμε, το Θόδωρο τον Τερζόπουλο που πηγαίνει παντού σε όλο τον κόσμο και διδάσκει. Αυτό το έχει στηρίξει η κοινωνία; Όσο θα έπρεπε; Νομίζω πως όχι. Για αυτό το λέω. Υπάρχουν οι άνθρωποι οι οποίοι πραγματικά θα μπορούσαν έξω να διδάσκουν. Κάποιοι διδάσκουν το ξέρω. Όλο αυτό θα έπρεπε να έχει μια προβολή. Και εννοώ και προβολή με παράσταση, όχι μόνο στέλνω ένα σκηνοθέτη. Ή ο σκηνοθέτης μόνος του πάει. Γιατί σίγουρα ο Θόδωρος Τερζόπουλος το έχει φτιάξει μόνος του όλο αυτό το πράγμα.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Παρόλα αυτά έχεις δει, πως από τις αρχές της κρίσης και έπειτα, ορισμένοι ηθοποιοί διαμαρτυρήθηκαν για την ανεργία στο χώρο τους και αλλά και για το «ξεκαθάρισμα» που γίνεται. Σου θυμίζω πως υπήρχαν δηλώσεις που πιθανώς και να τοποθετούσαν τον ηθοποιό περισσότερο σαν υπάλληλο και εργαζόμενο παρά σαν άνθρωπό που παράγει πολιτιστικό έργο.
Γιάννης Στάνκογλου – Κοίταξε να δεις, αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την κρίση, έχει να κάνει και με τα τελευταία είκοσι με τριάντα χρόνια, έχει να κάνει πολύ με την τηλεόραση. Και με την τηλεόραση την εύκολη. Η τηλεόραση για μένα είναι ένα μέσο πολύ δυνατό που θα έπρεπε να το χρησιμοποιούμε με έναν άλλο τρόπο, παράδειγμα με σειρές όπως είναι Το Νησί. Μπορείς να κάνεις ωραία πράγματα, γιατί είναι και πιο άμεσα, θεωρώ όμως ότι όταν είσαι μόνο σε αυτό, έχεις εγκαταλείψει το θέατρο, γιατί κακά τα ψέματα, εντάξει, η τηλεόραση πολύ δύσκολα μπορεί να είναι, αυτό που λες, πολιτισμός. Πολύ δύσκολα. Και χρήματα θέλει και ανθρώπους θέλει. Δηλαδή, αυτό που έγινε με Νησί, με το Θοδωρή τον Παπαδουλάκη, όλη αυτή η ομάδα δεν έκανε ποτέ πίσω. Όλοι του έλεγαν από το MEGA για γυρίσματα στην Αθήνα, δεν πρέπει να έχουμε αυτά τα εισιτήρια, ο άνθρωπος το πάλεψε για να κάνει αυτό που έκανε. Πρέπει να χάσεις κιόλας για να κερδίσεις στο τέλος. Πρέπει να φας μπουνιές για να χτυπήσεις. Αλλά να είσαι έτοιμος να τις φας τις μπουνιές και όχι να κοτέψεις από την αρχή.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Και αυτός φαντάζομαι πόσο όμορφα αισθάνθηκε με τον εαυτό του…
Γιάννης Στάνκογλου – Ακριβώς. Και εκεί ήθελα να σου πω ότι, ξέρεις, η ευκολία για πολλούς ηθοποιούς που έμειναν άνεργοι αργότερα ήταν γιατί πολλοί έκαναν μόνο τηλεόραση. Έχουν εγκαταλείψει το θέατρο. Και ο ηθοποιός είναι στο θέατρο. Είτε το θέλουμε είτε όχι εκεί μαθαίνεις, εκεί συνεχίζεις, εκεί προοδεύεις, εκεί έχεις καινούρια βέλη στη φαρέτρα σου, εκεί είναι το εργαστήριο σου.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Άρα το προτιμάς και από τον κινηματογράφο έτσι;
Γιάννης Στάνκογλου – Δε μπορώ να ξέρω, αλήθεια. Σίγουρα είναι το εργαστήριο μου το θέατρο. Δηλαδή, σίγουρα είναι αυτό το οποίο νιώθω ότι με εξελίσσει περισσότερο. Το σινεμά μ’ αρέσει πάρα πολύ, είναι η ερωμένη μου, στο έχω ξαναπεί αυτό. Ξέρεις, είναι η γυναίκα μου και η ερωμένη. Όταν γίνεται με σωστούς τρόπους, με σωστούς κανόνες και χρόνους, είναι πολύ ωραίο.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Από ότι έχω παρατηρήσει, χρόνο με το χρόνο, αναλαμβάνεις όλο και πιο απαιτητικούς ρόλους. Φοβάσαι μήπως με τα χρόνια αναγκαστείς να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο;
Γιάννης Στάνκογλου – Θα επέλθει και μια κούραση κάποια στιγμή. Δηλαδή, από ένα σημείο και μετά το σώμα δε θα μπορεί να ακολουθεί το πνεύμα. Ή ο λόγος να ακολουθεί το πνεύμα. Ξέρεις, Περνώντας τα χρόνια, προετοιμάζομαι ναι, δεν είμαι συμβιβασμένος, αλλά προσπαθώ όσο γίνεται να μην καίω τα κύτταρα μου. Γιατί για μένα το να μείνεις σε ένα όριο βάθος χρόνου στο μέλλον, είναι πολύ σημαντικό. Όμως επίσης μπορεί κάποια στιγμή να πάρω απόφαση και να κάνω κάτι που θα είναι για τα χρήματα, αλλά αν πω ναι, θα το κάνω, θα το έκανα σα να ενδιαφέρει και μένα. Αλλά χωρίς να κάνω εκπτώσεις. Τι να σου πω τώρα; Φόβος υπάρχει για αυτό που σου είπα. Για το πως το σώμα να παραμείνει έτσι ώστε να μπορέσω να κουβαλήσω ας πούμε ρόλους σημαντικούς. Γιατί για μένα αυτό έχει σημασία, όχι να παίξω ένα ρόλο, αλλά να είμαι μέρος αυτού του πράγματος. Να μπορώ να το υποστηρίξω.
Η εξουσία θα έπρεπε να δίνει τη δυνατότητα στον αδύνατο. Και εμείς αυτό που κάνουμε είναι να χρησιμοποιούμε την εξουσία μόνο για την πάρτη μας…
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Με την Αλίκη, τη γυναίκα σου, από το 0 (καθόλου) έως το 100 (απόλυτα), πόσο έχετε καταφέρει να διαχωρίσετε τους ρόλους την ώρα της συνεργασίας;
Γιάννης Στάνκογλου – Νομίζω πως κατά 75-80% το έχουμε καταφέρει λίγο πολύ. Κοίταξε να δεις, κουβέντες εκτός θέματος υπάρχουν πάντα, κάποιες στιγμές. Αλλά υπάρχει και ο σεβασμός από την άλλη, βλέπω τι δουλειά κάνει, βλέπω τον τρόπο που σκέφτεται. Τη θαυμάζω πολύ και από την άλλη βλέπει και η ίδια το τι κάνω εγώ. Η συγκεκριμένη δουλειά είναι η πρώτη που δεν ήξερα μέχρι την πρεμιέρα τι κάνω. Αν είναι καλό αυτό που κάνω, αν είναι λάθος, αν είναι σωστό, ήταν η πρώτη δουλειά που δεν είχα ιδέα πως θα είναι αυτή η παράσταση στο τέλος και όταν μπήκε το κοινό την πρώτη μέρα, στην πρεμιέρα, όπα λέω αυτό δεν το έχει καταλάβει. Και ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβη. Πάντα υπάρχουν καινούριες εμπειρίες με την Αλίκη. Ήταν η τέταρτη φορά που δουλεύουμε μαζί, την άλλη φορά ήταν ένας μονόλογος, την άλλη ήταν το Festen, που και αυτό είχε τεράστια επιτυχία, με το Μαρκουλάκη και τη Μπαζάκα.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Δεδομένου ότι πολλές από τις πράξεις μας στηρίζονται σε μία ηθική που επιτάσσει η ίδια η κοινωνία., τα προηγούμενα χρόνια, κάποιες από τις επιλογές που φαίνεται ότι έχεις κάνει, οποιεσδήποτε, έχεις αντιληφθεί ότι έγιναν εξαιτίας του κοινωνικού προτύπου ηθικής που υπάρχει; Και αν ναι, μετάνιωσες για κάποιες από αυτές;
Γιάννης Στάνκογλου – Από μικρά παιδιά μας μαθαίνουν ότι κάτι είναι λάθος χωρίς να μας αφήνουν το περιθώριο να δοκιμάσουμε. Νομίζω ότι αυτό μας έχει φάει. Πάμε πολύ έτοιμοι και προετοιμασμένοι με ότι μας έχουν δώσει οι γονείς, το σχολείο, οι δάσκαλοι. Και όλοι λίγο σαν τα αρνιά κιόλας. Να μην ξεχωρίσει κάποιος. Και άμα ξεχωρίσει νάτος! Να αυτός είναι ο κακός. Αυτός είναι ο αλήτης. Στο περιθώριο. Βάλ’ τον δίπλα. Άφησε τον. Τι λέει ρε φίλε; Γιατί να τον αφήσεις; Αυτός τι έχει να σου πει; Μπορεί να έχει να σου πει πράγματα που θα σου ανοίξουν τον ορίζοντα και να μάθεις καινούρια πράγματα και να δεις τη ζωή σου αλλιώς!
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Ενδέχεται ο καλύτερος ηθοποιός του κόσμου να μην είναι ηθοποιός αυτή τη στιγμή. Να είναι ένα παιδί, κάπου, π.χ. υδραυλικός στην Κίνα.
Γιάννης Στάνκογλου – Ακριβώς. Έτσι είναι. Και όμως. Γιατί δεν του δόθηκε η ευκαιρία να περάσει, να δοκιμάσει, να δει. Πρέπει να είσαι σε εγρήγορση για να δοκιμάσεις μεγαλώνοντας πράγματα, να δεις τι σου πάει. Τι σ’ αρέσει;
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Ποια είναι η σχέση σου με την πίστη;
Γιάννης Στάνκογλου – Πιστεύω πάρα πολύ, στον εαυτό μου καταρχήν. Πιστεύω. Θέλω να πιστεύω. Οποιαδήποτε δουλειά έχω κάνει και στο θέατρο, αλλά όχι μόνο στο θέατρο και την έχω χαρεί, είναι γιατί πίστεψα σε κάποιους. Και πιστεύω πάρα πολύ στους ανθρώπους που ξέρουν τι κάνουν, ας πούμε την περσινή δουλειά, την πίστεψα πάρα πολύ με τον Τσέζαρις τον Γκραουζίνις. Θα ξαναγίνει και φέτος. Και πολλές άλλες δουλειές. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να πιστέψω το όραμα κάποιου. Όσο για την πίστη τη χριστιανική, εντάξει, στην ταυτότητα μου δηλώνω Χριστιανός Ορθόδοξος, αλλά μπορώ να πάω να προσευχηθώ και κάτω στη θάλασσα, στο λιμανάκι μόνος μου και να συνδεθώ είτε με το Χατζιδάκι είτε με το Θεοδωράκη είτε με τον Ξαρχάκο είτε με τους αρχαίους μας, με τον Αισχύλο, με τον Ευριπίδη.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Άρα όχι με την χριστιανική έννοια.
Γιάννης Στάνκογλου – Μπαίνω και σε εκκλησία μέσα και κοιτάζω το Χριστό, εντάξει, μέχρι εκεί. Όχι πολύ. Προτιμώ να πιστεύω σε ανθρώπους που μου εμπνέουν αυτό το πράγμα.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Ο Καλιγούλας αδιαφορεί για την όποια ηθική ή εφαρμόζει τη δική του;
Γιάννης Στάνκογλου – Δεν είναι ότι αδιαφορεί, είναι ότι την έχει καταργήσει. Καταργεί την παλιά ηθική, ψάχνοντας να βρει μια καινούρια
.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Ποια είναι η παλιά και ποια η καινούρια;
Γιάννης Στάνκογλου – Δεν ορίζεται ακριβώς. Γυρνάει ύστερα από το θάνατο της αδερφής του, που είχε εγκαταλείψει το φόβο της εξουσίας, λείπει τρεις μέρες, πηγαίνει δεν ξέρω… πού πηγαίνει, ο καθένας μπορεί να σκεφτεί και να φανταστεί ότι θέλει, και αφήνει την αυτοκρατορία ακέφαλη. Γυρνάει πίσω και αυτό που του λένε όλοι οι Πατρίκιοι είναι «ξέρεις σε ψάχναμε» «α! με ψάχνατε, το βλέπω, γιατί;», «ε, ξέρεις, το δημόσιο ταμείο..» «..εμένα πέθανε η αδερφή μου κι ερωμένη μας και εσύ με ρωτάς και σε ενδιαφέρει το δημόσιο ταμείο αυτή τη στιγμή; Για αυτό το λόγο με ψάχνεις; Θα σας αποδείξω τώρα τι γίνεται με το δημόσιο ταμείο. Όλοι σας θα τα γράψετε όλα στο κράτος. Και οι Πατρίκιοι και όλοι. Και αναλόγως θα θανατώνω όποιον θέλω και θα κρατάω την περιουσία. Δηλαδή ο Καμύ (Αλμπέρ), αυτό που κάνει είναι βάζει έναν άνθρωπο στην εξουσία, που τον λες δικτάτορα αλλά την ίδια στιγμή έχει απόλυτο δίκιο σε κάποια πράγματα.
Με χαλάνε πολλές συνεντεύξεις να σου πω την αλήθεια. Γιατί είναι και κάποιες συνεντεύξεις που δεν έχουν και νόημα, δηλαδή ξέρεις, το να πω εγώ ας πούμε για τα παιδιά μου, να με ρωτήσει ο άλλος για τη γυναίκα μου και πως είναι να συνεργάζεσαι με τη γυναίκα σου και όλα αυτά, δεν απασχολεί τον κόσμο
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Ο Καλιγούλας είναι μία Αντιγόνη και ένας Κρέοντας ταυτόχρονα;
Γιάννης Στάνκογλου – Ναι έχεις δίκιο, είναι. Ακριβώς. Και ψάχνει να βρει καινούρια πράγματα. Κι όταν πια δεν τον καταλαβαίνουν οι άλλοι, γιατί θεωρούν ότι έτσι είναι η ζωή, εκεί αρχίζει και κάνει τα λάθη. Και το μεγαλύτερο λάθος του ήταν τα παρανοϊκά πράγματα, το να απαρνηθεί τον ίδιο τον άνθρωπο. Κι όταν απαρνιέσαι τον ίδιο τον άνθρωπο, είναι σα να μην υπάρχεις. Απαρνιέται, δηλαδή δε θέλει κανέναν κοντά του, θεωρεί ότι δεν μπορεί να επικοινωνήσει και δεν μπορεί να τον καταλάβει κανείς. Εκεί κάνει το μεγάλο λάθος και οδεύει προς το δρόμο της αυτοκτονίας, αυτό που λέει και ο Καμύ, μιας υψηλού ήθους αυτοκτονίας, για να τον σκοτώσουν οι άλλοι. Γιατί και το να σκοτώσεις.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Ανθρώπινη πράξη είναι, τα λέει ο Νίτσε.
Γιάννης Στάνκογλου – Ναι, είναι πάρα πολύ κοντά, καταρχήν διάβαζε πολύ Νίτσε ο Καμύ και είναι πάρα πολύ επηρεασμένος.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Έχεις αγαπημένο φιλόσοφο;
Γιάννης Στάνκογλου – Εντάξει έχω διαβάσει πολλούς, αλλά με αυτόν που ταυτίζομαι περισσότερο, που για μένα είναι και φιλόσοφος εκτός από όλα τα άλλα, είναι ο Ντοστογιέφσκι. Είναι ο φιλόσοφος της ψυχής, του ανθρώπου, πώς να στο πω, είναι για μένα το τεράστιο μάθημά μου. Έχω διαβάσει πάρα πολλά φιλοσοφικά κείμενα, και από τους προσωκρατικούς και από τους δικούς μας τους αρχαίους μετά και σύγχρονους πολλούς. Ο Νίτσε είναι αγαπημένος μου, ο Καμύ μ’ αρέσει – φιλόσοφος είναι…
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Αγαπημένο βιβλίο του Ντοστογιέφσκι έχεις;
Γιάννης Στάνκογλου – Το Έγκλημα και Τιμωρία το αγαπημένο μου. Όλα τα έχω διαβάσει, μέχρι και τις επιστολές του, όλον τον τόμο. Θέλω να ξανά επανέλθω στον Ντοστογιέφσκι.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Όταν τα ξαναδιαβάζεις δεν είναι σα να τα αντικρύζεις για πρώτη φορά ε; Καταλαβαίνεις άλλα πράγματα για το καθένα…
Γιάννης Στάνκογλου – Ναι, δε θυμάσαι κιόλας γιατί είναι τόσο βαθύς, δηλαδή αυτό που κάνει ειδικά με τους χαρακτήρες του, το πόσο πολύ τους αναλύει, τους κάνει τόσο κομματάκια.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Φρόυντ πριν τον Φρόυντ.
Γιάννης Στάνκογλου – Ναι, ναι. Πήρε μεγάλο μάθημα ο Φρόυντ από τον Ντοστογιέφσκι σε σχέση με τον άνθρωπο.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Έχει από τα διαβάσματά του ο Στάνκογλου μέσα του ψήγματα Ντοστογιέφσκι;
Γιάννης Στάνκογλου – Σίγουρα, όταν διαβάζεις κάποιον, συμβαίνει όλο αυτό το luben, ή ας το πούμε αυτό το λίγο αυτοκαταστροφικό μερικές φορές, αλλά συνδυάζεται πάντα με ένα γιατί. Γιατί μ’ αρέσει η ζωή, γιατί θέλω να μάθω πράγματα, γιατί θέλω να δοκιμάζω πράγματα. Γι’ αυτό. Ξεκίνησα στα 22 μου να διαβάζω Καμύ κι από τότε είμαι κολλημένος. Και με πολλούς ποιητές, όπως ήταν ο Ρεμπώ που έκανα την παράσταση πριν 3 χρόνια.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Θύμα πολιτικών εξαγγελιών, με την έννοια της ψήφου, έχεις πέσει;
Γιάννης Στάνκογλου – Με το «Όχι» έπεσα θύμα. Σε μια τεράστια παγίδα. Αυτό που έγινε πριν δύο χρόνια. Και πίστεψα λίγο.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Πίστεψες στην ελπίδα..
Γιάννης Στάνκογλου – Πίστεψα στο να γίνουν όλα κώλος και να ξαναδούμε τι κάνουμε, μπας και γίνει κάτι καινούριο. Ανήκω σε έναν λίγο αριστερά, αλλά πιο αριστερά, χώρο, ιδεολογικά τουλάχιστον, αλλά με την πολιτική δεν τα πάω καθόλου καλά, ξέρω τι σημαίνει εξουσία, είναι βρώμικο παιχνίδι. Δε γουστάρω καθόλου να πάρω μέρος, και ότι έχω να πω πια, θα το λέω μέσα από τις δουλειές μου.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Για τους συναδέλφους σου που έχουν κάνει το βήμα;
Γιάννης Στάνκογλου – Νομίζω οι περισσότεροι χάσανε τη μπάλα. Έτσι πιστεύω, ακόμη κι αν μπεις με όνειρα στην πολιτική, σε παίρνει τόσο γρήγορα το γρανάζι μέσα και σε μαυρίζει, μέσα σε δύο μήνες σε έχει πετάξει και έξω.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Έχει να κάνει και με το πώς τα διαχειρίζεσαι όλα αυτά, η ευφυΐα σου δηλαδή. Ας πούμε, ο Μπέζος που την έκανε, είχε για μένα το κατάλληλο μυαλό και το έκανε με τρόπο που δεν τον θυμάται κανένας για εκείνη του την κίνησή τότε.
Γιάννης Στάνκογλου – Ναι, ναι. Δεν ξέρω. Δεν μπήκε όμως στην πολιτική κανονικά, έκανε μια δήλωση. Όπως και ο Γιώργος ο Κιμούλης, δεν μπήκε κανονικά. Δεν τα βρήκε καλά με το Ίδρυμα Νιάρχου και έφυγε. Δεν μπήκαν όμως να γίνουν βουλευτές, να πάρουνε θέσεις.
…βλέπουμε τι γίνεται στο Survivor ας πούμε. Πόσο κουτσομπόληδες είναι. Ναι αλλά παίρνει 74%. Για να δούμε τι σειρές θα γίνουν του χρόνου όταν παίζει ένα Survivor. Δε θα γίνουν.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Πώς το βλέπεις αυτό με την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς που σιγά σιγά πέφτει;
Γιάννης Στάνκογλου – Εντάξει, έχουμε πληγωθεί, έχουμε φάει μεγάλη ήττα. Δυστυχώς υπήρχε μια ελπίδα σε αυτό το πράγμα. Κοίταξε να δεις νομίζω μας έχουν στριμώξει τόσο πολύ, από έξω, φταίμε πάρα πολύ και εμείς βέβαια όχι μόνο αυτοί, οπότε οποιοδήποτε κόμμα ή ιδεολογία έρθει μετά το Σύριζα, δε νομίζω ότι θα έχει και πολλές δυνατότητες δυστυχώς.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Το κακό είναι, από ότι βλέπω, ότι υπάρχει ένας εφησυχασμός. Οι πολίτες δεν πιστεύουν πλέον στην δυναμική τους.
Γιάννης Στάνκογλου – Μα αυτό είναι που έχουμε χάσει, και νομίζω είναι και αυτό που θέλουν οι απ’ έξω. Πρώτη φορά βλέπω τον έλληνα να τρώει τόσο ξύλο και να μην αντιδράει. Δεν έχει καν αντίδραση. Θυμάμαι στην πορεία τότε, με το πρώτο μνημόνιο, που έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου…
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Για τους αγανακτισμένους μιλάς;
Γιάννης Στάνκογλου – Όχι, πριν τους αγανακτισμένους, είχε γίνει μια μεγάλη πορεία, δεν είχα ξανά δει στη ζωή μου τόσο μεγάλη πορεία. Τότε που πέθαναν οι 4 της Marfin. Τεράστια πορεία. Δεν μπορείς να μην λαμβάνεις υπόψιν ρε φίλε αυτόν τον λαό, το ποτάμι που βγαίνει έξω, αυτό το πλήθος και να συνεχίζεις μόνος κι ακάθεκτος. Δε γίνεται. Και βλέπεις μετά σιγά σιγά τι έγινε.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Γνωρίζουν οι τωρινοί μα και προηγούμενοι κυβερνώντες πως όσο μεγάλη διαδήλωση και να κάνει ό άλλος, αφού δεν κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα των βουλευτών… όλα καλά.
Γιάννης Στάνκογλου – Ναι, αυτό είναι. Τι να πω.. Εγώ είμαι κατά της βίας, αλλά είναι κάποιες στιγμές που πρέπει, όχι να ενεργήσεις με βία, αλλά να κάνεις τον άλλον να καταλάβει λέγοντας «έχεις λάθος ρε φίλε, μη μου λες αερολογίες, μου μιλάς για μνημόνια, μου λες θα κάνουμε αυτό, θα κάνουμε εκείνο, τη μία λες μαύρο την άλλη άσπρο, πώς να σε πιστέψω;»
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Αυτό το στυλ πολιτικού, είναι χειρότερο από του άλλου που θα σου πει «Θα είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά είμαι ειλικρινής»;
Γιάννης Στάνκογλου – Κατά τη γνώμη μου ναι. Αλλά δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι. Γιατί κι αυτοί σήμερα λένε έτσι και αύριο αλλιώς.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Θα πραγματοποιήσουν χειρότερη λιτότητα θέλεις να πεις από αυτή που υπόσχονται. Αλήθεια, τι μουσική ακούς;
Γιάννης Στάνκογλου – Εγώ έχω μεγαλώσει με πανκ ροκ, ηλεκτρονική. Αλλά πια, ακούω τα πάντα. Δηλαδή, ότι είναι ωραίο, το ακούω. Το αγαπημένο μου μουσικό κομμάτι που έχει γραφτεί ever είναι το Moonlight Sonata του Beethoven, από κει και πέρα αγαπημένα μου group ήταν οι Class, Cure, Depeche Mode και από πιο death οι Sister of Mercy.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Περίοδο Woodstock;
Γιάννης Στάνκογλου – Μπα, όχι τόσο πίσω δεν πήγαινα. Άκουγα, όταν ήμουν πιο μικρός, αλλά όχι τόσο πίσω. Εγώ άρχισα να ακούω κάποια πράγματα, στα τέλη της δεκαετίας του 70 και 80, που ήταν πολλά τα ρεύματα, δεν ήταν ένα μόνο. Δηλαδή άκουγες Thrash Metal, Heavy Metal, Punk, καινούρια ηλεκτρονική μουσική, κάποια στιγμή μπαίνει το House, το Rap. Έγινε ένα πράγμα το οποίο ήταν σαν έκρηξη. Οπότε μπορώ να ακούω τα πάντα.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Αν δεν ήσουν ηθοποιός;
Γιάννης Στάνκογλου – Αν δεν ήμουν ηθοποιός, έχω πει ότι θα ήθελα να ασχολούμαι με ακραία σπορ, να βουτάω από τα αεροπλάνα, καταδύσεις.. Γεωπόνος θα ήθελα να γίνω μικρότερος, γιατί μου αρέσει να ασχολούμαι με τη φύση. Τι άλλο να σου πω. Κάτι που θα με έκανε χαρούμενο τι άλλο να ‘ναι. Και ναυτικός θα μπορούσα να είμαι.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Πολύ θάλασσα έπεσε. Είναι το σημείο που ήρθαμε…
Γιάννης Στάνκογλου – Ξέρεις τι γίνεται, όταν βρίσκομαι κοντά στη θάλασσα, είναι σαν κάτι να αλλάζει. Θυμάμαι πέρυσι που ήμουν Θεσσαλονίκη και κατέβαινα κάθε μεσημέρι στο λιμάνι μόνος μου και διάβαζα για το Επί Θήβας, τα μάθαινα πολύ γρήγορα. Όταν δεν έχω τη θάλασσα κοντά, μου παίρνει χρόνο! Είμαι και δύσκολος με τα λόγια. Μόλις έχω τη θάλασσα δίπλα, κάτι σα να συνδέομαι, σα να μπαίνουν πιο εύκολα τα πράγματα μέσα μου.
Ο πολιτισμός για μένα δεν είναι χρήμα. Τα βλέπουμε όλα σε χρήμα. Και δεν είναι χρήμα.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Τέλος, πες μου και 5 σημερινούς ηθοποιούς που ξεχωρίζεις.
Γιάννης Στάνκογλου – Μ’ αρέσει ο Μάκης ο Παπαδημητρίου πάρα πολύ, μ’ αρέσει ο Άρης Σερβετάλης, ο Οδυσσέας ο Παπασπηλιόπουλος, ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, ο Αργύρης Ξάφης πολύ. Ο Δημήτρης Ήμελλος μου αρέσει πάρα πολύ, και άλλοι πολλοί.
https://www.lavart.gr/o-kaligoulas-tou-a-kamu-sto-megaro-mousikhs-thessalonikhs-d-t/
Συνέντευξη: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
Φωτογραφίες: Ιάκωβος Τοπάλογλου
