[dropcap style=”normal or inverse or boxed”]Γ[/dropcap]λύπτης και ζωγράφος της αναγέννησης, ο Αντρέα ντε Βερρόκιο, με πραγματικό όνομα το Αντρέα ντι Μικέλε ντι Φραντσέσκο ντέι Τσιόνι, γεννιέται το 1436 στη Φλωρεντία. Δάσκαλος του διάσημου Λεονάρντο ντα Βίντσι, εργάζεται στην αυλή του Λορέντζο των Μεδικών. Το ύστατο και διασημότερο έργο του, είναι αυτό του έφιππου Μπαρτολομέο Κολλεόνι, που βρίσκεται στη Βενετία και χρονολογείται γύρω στο 1496.
Μεγαλώνει σε περιβάλλον οικονομικής δυσχέρειας και αναγκάζεται πλείστες φορές να ενισχύσει οικονομικά τα αδέρφια του. Δε παντρεύεται ποτέ και φροντίζει για τη μόρφωση και την προικοδότηση των ανιψιών του.
Ξεκινά την καλλιτεχνική του πορεία ως χρυσοχόος και εκπαιδεύεται από τον Τζουλιάνο Βερρόκκι, από τον οποίο και παίρνει το ψευδώνυμο του. Στα μέσα του 1460 κερδίζει το ενδιαφέρον του η ζωγραφική και συγκαταλέγεται στη συντεχνία των ζωγράφων. Παρότι δεν υπάρχει επιβεβαίωση ότι όσα έργα του αποδίδονται, είναι εξ ολοκλήρου δικά του, το «Η Παρθένος με το καθήμενο βρέφος» φέρει την υπογραφή του και φυλάσσεται σε γκαλερί του Βερολίνου.
[dropcap style=”normal or inverse or boxed”]Φ[/dropcap]ιλοτεχνεί μια ένθετη πλάκα στην εκκλησία της Φλωρεντίας του Σαν Λορέντζο σημειώνοντας τον τόπο ταφής του Κόσιμο ντε Μεντούτσι. Το 1468 δημιουργεί ένα κηροπήγιο για το Παλάτζο ντε λα Σιγκνόρια της Φλωρεντίας. Η δουλειά του χαρακτηρίζεται αριστουργηματική και ακολουθεί η επόμενη, που είναι ο τάφος του Πιέρο και Τζοβάντε ντε Μεντούτσι στο παλαιό σκευοφυλάκιο του Σαν Λορένζο. Φημολογείται ότι εργάζεται στη Ρώμη για τον Πάπα Σίξτου το Δ’ και γύρω στο 1480 μετακομίζει στη Βενετία, όπου λίγα χρόνια αργότερα αφήνει την τελευταία του πνοή. Το εργαστήριο του στη Φλωρεντία το κληροδοτεί στον αγαπημένου του μαθητή Λορέντσο ντι Κρέντι, ο οποίος διαχειρίζεται και την περιουσία του. Από τα μέσα του 15ου αιώνα, ο χώρος που δημιούργησε ο Βερρόκιο, αποκτά μεγάλη φήμη και προσελκύει εκεί μαθητές, όπως ο Ντα Βίντσι, ο Περουτζίνο, ο Μποτιτσέλι, ο Φραντσέσκο ντι Τζόρτζιο, καθώς και πολλούς άλλους που επηρεάζονται από το έργο του.
Οι τελευταίες δεκαετίες της ζωής του θεωρούνται σταθμός, αφού τότε δημιουργεί τα μεγαλύτερα αριστουργήματα. Μεγάλη ώθηση για τις δημιουργίες του παίρνει από τον Πιέρο των Μεδικών, ο οποίος είναι από τους μεγαλύτερους χορηγούς τέχνης εκείνων των χρόνων στη Φλωρεντία. Ο θάνατος του, το 1488 βυθίζει στη θλίψη, τόσο τους συνεργάτες όσο και τους μαθητές του.
Κείμενο: Άρτεμις Δοξαστάκη (Lavart)
