Πως τα αδέρφια Γκάλαχερ κατάφεραν να κατακτήσουν τον κόσμο,
θυσιάζοντας τη σχέση τους.
[dropcap size=big]1[/dropcap]993. Οι Νόελ και Λίαμ Γκάλαχερ μαζί με τους τρεις αλητοκάγκουρες φίλους τους, κάνουν πρόβες σ’ ένα υπόγειο στο Μάντσεστερ, «Είμαστε σαν τον Άβελ και τον Κάβελ» λέει ο Λίαμ στο Νόελ, «μισούμε ο ένας τον άλλον, αλλά θα γίνουμε το καλύτερο συγκρότημα στον κόσμο». Οι λέξεις αυτές αποτυπώνουν ίσως πλήρως την πορεία του συγκροτήματος που στα μέσα της δεκαετίας του 90 έφτασε να συγκρίνεται με τους Beatles. Έλλειψη παιδείας, απουσία τρόπων, παρουσία όμως άφθονου ταλέντου και προκλητικού ύφους σε βαθμό αλαζονείας. Και πάνω απ’ όλα μια σχέση αγάπης(λιγότερο) και μίσους (πιο πολύ) ανάμεσα στα δυο αδέρφια, μια σχέση που τους έτρεφε, έδινε στο συγκρότημα αυτή τη διαολεμένη ενέργεια, μέχρι που τελικά οδήγησε στη διάλυσή του.
[dropcap size=big]«Ε[/dropcap]ίναι έτσι απέναντί μου, γιατί του είχα κατουρήσει το στέρεό του, όταν πηγαίναμε σχολείο» λέει σε κάποια στιγμή στο ντοκιμαντέρ ο Λίαμ. Πραγματικά η ιδιόμορφή αυτή σχέση φαίνεται ότι υπήρχε χρόνια πριν και δεν δημιουργήθηκε εξαιτίας του συγκροτήματος. Βέβαια, όταν ο μικρότερος κατά πέντε χρόνια Λίαμ άρχισε να αφήνει τις συναυλίες στη μέση, γιατί τον ενοχλούσε ο θόρυβος που έκανε ο κόσμος, τότε ο συνθέτης των τραγουδιών και ουσιαστικό αφεντικό της μπάντας Νόελ, μαζί με το μικρόφωνο για να ολοκληρώσει τις εμφανίσεις, πήρε και τον ρόλο του Λίαμ, επιδεινώνοντας ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Ο τρόπος που κάθεται και κοιτάει στο άπειρο ο Λίαμ, ενώ στη θέση του είναι ο αδερφός του πλέον και τραγουδάει σε κάποια από τα live που παρακολουθούμε στο ντοκιμαντέρ τα λέει όλα. Είναι όμως αυτή η ιδιαίτερη φωνή και περσόνα του Λίαμ, σε συνδυασμό βέβαια με τη λυρική ικανότητα του Νόελ, που οδήγησαν τους Oasis στην κορυφή. Το Definitely Maybe είχε τις περισσότερες πωλήσεις για πρώτο άλμπουμ στη ιστορία της βρετανικής μουσικής, ενώ το δεύτερο άλμπουμ τους What’s the story, morning glory έγινε 13 φορές πλατινένιο. Για να φτάσουμε στο 1996 όπου οι δύο εμφανίσεις τους στο Νέμπγουορθ γίνονται sold out με 250.000 κόσμο η κάθε μία( θα μπορούσαν να κάνουν άλλες 7, αφού οι αιτήσεις για εισιτήριο είχαν φτάσει τα 2,6 εκατομμύρια).
[dropcap size=big]«Ε[/dropcap]ίχαμε φτάσει την κορυφή και θα έπρεπε να αποχωρήσουμε τότε» λέει ο κιθαρίστας του συγκροτήματος Μπόουνχεντ. Ο Λίαμ όμως δεν συμφωνεί: «όταν φτάσεις τον ουρανό και τον φιλήσεις, μένεις εκεί για να τον δαγκώσεις κιόλας». 20 χρόνια μετά, οι Oasis δεν υπάρχουν πια, ο Νόελ όμως αναφέρει πως «εμείς είμαστε ίδιοι και τώρα, τα ίδια ρούχα που φορούσαμε και τότε, φοράμε». Όσον αφορά τη σχέση τους δε, ο Λίαμ είναι ξεκάθαρος: «το ίδιο θα συνέβαινε και αν δουλεύαμε σε ψαράδικο, θα έπαιρνα μια πέστροφα και θα του την κοπανούσα στο κεφάλι». Αυτοί είναι οι Oasis, γι’ αυτό τα αδέρφια Γκάλαχερ μπήκαν στην καρδία μας και όσο υπάρχει το «Don’t Look Back in Anger» και το «Stop crying your heart out» θα είναι εκεί.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο ντοκιμαντέρ για τους Oasis ήταν το τελευταίο χρονικά για το 4o In-Edit Thessaloniki, το πιο επιτυχημένο μέχρι τώρα στην βραχύχρονη ιστορία του. Η επιλογή των φετινών ντοκιμαντέρ ήταν πραγματικά εξαιρετική: από Νικ Κέιβ και Λέοναρντ Κοέν μέχρι Φρανκ Ζάπα, Μπιτλς και Μαντόνα είχαν την ευκαιρία να δουν και να ακούσουν οι Θεσσαλονικείς φίλοι του κινηματογράφου και της μουσικής. Η πρωτοβουλία του Doc-Alive ήταν σίγουρα εμπνευσμένη με την συγκλονιστική εμφάνιση του Έντγουιν Κόλινς, ενώ προσωπικά κρατάω και το πραγματικό ντοκουμέντο Don’t look back για την περιοδεία του Μπομπ Ντίλαν στην Αγγλία το 1965 (για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ https://www.lavart.gr/4o-in-edit-film-festival-se-mia-katagrafh-ths-periodeias-tou-bob-dylan-sthn-agglia-to-1965/).
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο IN-EDIT είναι μια διοργάνωση που την χρειάζεται πραγματικά η πόλη και είναι ευτυχία που οι διοργανωτές του, γεμάτοι μεράκι και καλοπροαίρετη φιλοδοξία, μας την προσφέρουν. Λιτοί και χωρίς τυμπανοκρουσίες έχουν δημιουργήσει κάτι πολύ όμορφο που ελπίζουμε πως θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμα. Για του χρόνου τουλάχιστον δεσμεύτηκαν με τον αποχαιρετισμό τους, λίγο πριν την έναρξη της χθεσινής προβολής. Κι εμείς με τη σειρά μας, δεσμευόμαστε ότι θα είμαστε εκεί.
Κείμενο: Ορέστης Μανασής (Lavart)
