Όταν η ουσία περι-έχει ευχή και όταν η ευχή περι-έχει ουσία

Με αφορμή τα βράδια στο Κρεμλίνο

«Σας ευχόμεθα να περάσετε διαφορετικά.

Γιατί ήρθατε εδώ; Δεν ήρθατε για να περάσετε καλά. Ήρθατε γιατί υπάρχει διαφορά του νέου από το γήρας. Η διαφορά είναι ότι ο νέος κινείται. Με το μυαλό, την καρδιά, το κορμί. Η κίνηση είναι η διαφορά. Φανταστείτε πόσο πολύ μεγαλώνει αυτή η κίνηση όταν υπάρχει συν-κίνηση. Άρα λοιπόν εδώ ήρθατε για να κερδίσετε νιότη. Εδώ ήρθατε για να μη γεράσετε. Είναι αφύσικο κανείς να γερνά. Είναι όμως φυσικό να μεγαλώνει.»

[dropcap size=big]Ό[/dropcap]ταν η ουσία περι-έχει ευχή και όταν η ευχή περι-έχει ουσία, κάπου εκεί κοντά βρίσκεται ο Δημήτρης Αποστολάκης και οι Χαΐνηδες. Εκεί κοντά βρίσκεται δηλαδή ο άνθρωπος και η Αγιοσύνη του. Εκεί θα βρεις την ελληνικότητα και την οικουμενικότητα. Πως αλλιώς; Αφού το ίδιο είναι. Οι λέξεις, προέρχονται από τη σκέψη. Και το σώμα είναι μια μάνικα, όπως το νερό ποτίζει τη γη για να βλαστήσει, έτσι και ο νους, η σκέψη μέσω του στόματος/σώματος παράγει λέξεις για να διατηρηθεί ο διάλογος, η παρέα ή …τα ζωτικά κύτταρα μιας κοινωνίας.

«Το παρελθόν δεν μπορούμε να το θυμηθούμε. Η μνήμη μας δεν είναι αναπαραγωγική. Είναι ανακατασκευαστική. Όποτε σκεφτόμαστε το παρελθόν ή το μέλλον κλέβουμε ενέργεια από την μόνη μας αλήθεια που είναι το παρόν.»

[dropcap size=big]Μ[/dropcap]α πάνε χρόνια τώρα όμως που την έκλεισαν την στροφικά, και μήτε λέξεις, μήτε σκέψεις λένε να στάξουν. Μόνο σαν κάτι άναρθρες κραυγές μου ακούγονται τα περισσότερα. Πιο πολλά νευρικά χτυπήματα πληκτρολογίων ακούς παρά ανθρώπινες λαλιές. Και να έγραφαν και κάτι σημαντικό; Απύθμενο το πηγάδι. Τα είχε πει κι ο θείος ο Αλβέρτος. Τον ξέρει ο Δημήτρης καλά.

«Όποιος δεν είναι ερωτευμένος τελεί σε αφύσικη κατάσταση. Και τι πρέπει να ερωτευτείτε κύριοι μου; Τον εαυτό σας. Οτιδήποτε μοναδικό στον κόσμο δεν είναι αξιοθαύμαστο; Το πρώτο καθήκον κάθε ανθρώπου είναι να θαυμάζει τον εαυτό του. Και πότε θαυμάζει κανείς τον εαυτό του; Όταν δεν υπάρχει σιγουριά και ασφάλεια.»

[dropcap size=big]Μ[/dropcap]α σήμερα δεν είναι η ώρα, μήτε η μέρα, μήτε ο τόπος για να μαυρίσω. Τη χάρη σε κανέναν δε θα κάνω, είτε αυτό λέγεται αφανές κέντρο εξουσίας είτε η μαύρη μου η πλευρά. Γιατί έξω από το παράθυρό έχει μια Άνοιξη που σπάνια την βλέπεις, και πρέπει να προλάβω και τις αμυγδαλιές, δεν τους έμειναν πολλές μέρες ακόμη. Κίνηση. Αυτό είναι ο ένας και απαράβατος νόμος του σύμπαντος. Κίνηση και συν-κίνηση.
[dropcap size=big]Κ[/dropcap]αι ένας ποταμός κινείται. Και ένας ποταμός έχει δύο όχθες. Έτσι λοιπόν, πέρα από τις άναρθρες κραυγές και τα χτυπήματα των πληκτρολογίων, ώρες ώρες ακούγονται και κάτι στεντόρειες φωνές, καθαρές και περήφανες ιαχές σ’ αυτόν τον κόσμο. Κάτι φωνές που στην ουσία δεν είναι άλλες από τις ίδιες τις δικές μας – το σύμπαν εξάλλου είναι ένα και ενιαίο – μόνο που τους δώσαμε ονόματα για να βολευόμαστε και να ανακαλούμε. Φρειδερίκος Νίτσε, Διογένης, Ηράκλειτος, Σωκράτης. Αργότερα Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, Φραντς Κάφκα. Πριν λίγα χρόνια Ρένος Αποστολίδης, Δημήτρης Λιαντίνης, Νικόλας Άσιμος και σήμερα Μάνος Δανέζης, Δημήτρης Αποστολάκης, Νίκος Καλογερόπουλος, Ανδρέας Μαζαράκης και άλλοι τόσοι ανάμεσα σε αυτούς.Οι Χαΐνηδες είναι ένωση, είναι συνένωση, είναι αλληλοσυμπλήρωση, σε ένα συμπόσιο, μία συνουσία, μία συμπάθεια.

Και μας καλούν χρόνια τώρα σε μία σύνθεση.

Κείμενο δια χειρός Δημήτρη Φαργκάνη (Lavart) ή Γραμμένο από την Πλημμύρα Αρτιότητας ή από το Συλλογικό Ασυνείδητο.

Φωτογραφίες δια χειρός Ζέτας Χιώτη (Lavart)