[dropcap size=big]Η[/dropcap] φετινή οσκαρική κούρσα ξεκίνησε χωρίς κάποιο ιδιαίτερο φαβορί, αλλά μετά την περσινή παντελή απουσία αφροαμερικανών υποψηφίων, υπήρχε μια αίσθηση να δοθεί ένα προβάδισμα σε μια «μαύρη» ταινία. Όλο αυτό το buzz έδειχνε να εκμεταλλεύεται η Γέννηση ενός Έθνους του Νέιτ Πάρκερ που ενθουσίασε το κοινό στο φεστιβάλ του Σαντάνς, η αποκάλυψη όμως μιας παλιότερης κατηγορίας για βιασμό του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή καταρράκωσαν την ταινία(η οποία μεταξύ μας, δεν ήταν και κάτι ιδιαίτερο, πιο πολύ θύμιζε κάτι ταινίες που προβάλει το Star τις πρώτες πρωινές ώρες) και την απομάκρυναν τελείως από το οσκαρικό τοπίο. Το κενό αυτό έπρεπε να καλυφθεί κάπως και την ευκαιρία για αυτή τη θέση άρπαξε το Moonlight, μια μικρή ταινία, φτιαγμένη εκτός χολιγουντιανών στούντιο, η οποία έκλεψε τις εντυπώσεις στο φεστιβάλ του Τορόντο, μπήκε σε όλες τις λίστες των κριτικών και από το πουθενά, άρχισε να φαντάζει μπροστάρης στον δρόμο για το χρυσό αγαλματίδιο. Όλα αυτά όμως μέχρι να αποφασίσει ο θείος Όσκαρ πως φέτος έχει όρεξη για χορό και τραγούδι κι έτσι ένα μεταμοντέρνο μιούζικαλ γεμάτο επιρροές από το παρελθόν και με το ευφάνταστο όνομα La la land άρχισε την ξέφρενη πορεία του από το φεστιβάλ της Βενετίας, κερδίζοντας τις καρδιές του κοινού, αλλά και κάθε πιθανό βραβείο με μοναδικό υπολειπόμενο αυτό που θα σηκώσει ο δημιουργός του, Ντάμιεν Σαζέλ τα ξημερώματα της Δευτέρας.
[dropcap size=big]Η[/dropcap] μονομαχία λοιπόν που υπόσχεται ο τίτλος του άρθρου πιθανότητα θα καταλήξει σε παράσταση για έναν ρόλο, κάτι που μαρτυρούν και οι αποδόσεις που δίνουν οι στοιχηματικές εταιρίες για την επικράτηση του La la land, αποδόσεις που φθάνουν μέχρι και το 1,05 λες και παίζει η Μπαρτσελόνα με τον Άρη. Είναι όμως αληθινά αυτά τα ποσοστά, αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα, είναι τόσο μεγάλη η ποιοτική διαφορά του La la land από τις υπόλοιπες φετινές παραγωγές και ειδικά από το Moonlight που κατάφερε να κερδίσει την Χρυσή Σφαίρα καλύτερης δραματικής ταινίας(το La la land πήρε το αντίστοιχο βραβείο στην κατηγορία μιούζικαλ) και μοιάζει με μοναδικό πιθανό αντίπαλο;
[dropcap size=big]Ο[/dropcap] παππούς μου συνήθιζε να μου λέει να μην μπερδεύω τα μήλα με τα πορτοκάλια και όντως φαινομενικά οι δύο ταινίες είναι μέρα με τη νύχτα. Η μία είναι μια υπερπαραγωγή με εντυπωσιακές χορογραφίες και δυο υπέρλαμπρα αστέρια στο ζενίθ της δημοφιλίας τους, ενώ η άλλη είναι μια ταπεινή δραματική ιστορία με άσημους ως επί το πλείστον πρωταγωνιστές και χωρίς πολλά φρου φρου κι αρώματα. Κι όμως στον πυρήνα τους και οι δυο δημιουργίες μιλούν για τις ανθρώπινες σχέσεις, για την αγάπη και την ανάγκη για επικοινωνία και επαφή.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο σενάριο του La la land δεν θρέφει δάφνες ποιότητας και ιδιαίτερης πρωτοτυπίας κι ας κέρδισε μια θέση στην πεντάδα των υποψήφιων για όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου(μακάρι το συγκεκριμένο βραβείο να το πάρει ο Γιώργος Λάνθιμος κι ο Ευθύμης Φιλίππου για τον Αστακό, αν και μάλλον θα καταλήξει στο Manchester by the sea-προσωπικά θα ήθελα να κερδίσει το Hell or high water). Πρόκειται για μια συρραφή παλιότερων μιούζικαλ με εμφανείς τις επιδράσεις του Singing in the rain και των Ομπρελών του Χερβούργου, ενώ σε κάποια σημεία μπορεί να σου φέρει στο μυαλό και Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ, μ’ ένα τελευταίο όμως σπαρακτικό εικοσάλεπτο που καταφέρνει να σε στοιχειώσει. Κάτι που το πετυχαίνει ολόκληρο το Moonlight, αναλύοντας σε τρία χρονικά στάδια την αναζήτηση της σεξουαλικότητας του πρωταγωνιστή , κάνοντας μας μέτοχους σε ένα εσωτερικό ταξίδι εξεύρεσης του συστατικού που μας κάνει ανθρώπους, μια διαδρομή ενηλικίωσης που συνδυάζει το Boyhood με το Brokeback Mountain. Το Moonlight είναι υποψήφιο για διασκευασμένο σενάριο, καθώς βασίζεται σε ένα μικρό διήγημα και λογικά θα επικρατήσει στη συγκεκριμένη κατηγορία που πιθανόν να ναι και η μοναδική, κάτι που είναι αρκετά άδικο, αφού τεχνικά είναι αρτιότατο, αλλά ο τυφώνας La la land θα παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του.
[dropcap size=big]Ε[/dropcap]ννοείται πως και το La la land είναι καλοφτιαγμένο και προσεγμένο στη λεπτομέρεια, τα κοστούμια είναι πολύχρωμα, η φωτογραφία κάνει το Λος Αντζέλες παραμυθένιο, τα τραγούδια είναι υπέροχα( το City of stars είχε κολλήσει στο κασετόφωνο του μυαλού μου για μέρες μετά την θέαση της ταινίας-είναι το πιο δίκαιο από τα Όσκαρ που θα πάρει η ταινία και η πλάκα είναι πως ίσως και να το χάσει λόγω Τζάστιν ΤΊμπερλεικ) και κάθε μιούζικαλ που σέβεται τον εαυτό του έχει δουλεμένη μουσική. Κι όμως οι ηχητικές παλέτες του Moonlight ήταν τελείως εναρμονισμένες με τον οπτικό δυναμισμό της ταινίας, ενώ το μπλε-κόκκινο-μαύρο της φωτογραφίας δίνουν στο έργο ελεγειακές διαστάσεις, τα δε συνεχόμενα close-ups στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών( τα οποία μου θύμισαν μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, την 25η Ώρα του Σπάικ Λι) νομίζεις ότι κοιτούν κατευθείαν στα μάτια της ψυχής.
[dropcap size=big]Σ[/dropcap]ε τελική ανάλυση η μια ταινία πραγματεύεται τα όνειρα που κάνουμε και τις θυσίες που απαιτούνται για να τα κατακτήσουμε, ενώ η άλλη τους συμβιβασμούς που χρειάζονται για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε, η μία είναι ένα παραμύθι με «λυπημένο» τέλος, ενώ η άλλη είναι η λύπη του «τελειωμένου» παραμυθιού που λέγεται ζωή, η μια λέγεται La la land και η άλλη θα μπορούσε να λέγεται Land χωρίς la la. Το τι θα διαλέξουν τα Όσκαρ είναι προφανές, το θέμα είναι τι διαλέγεις εσύ;
Κείμενο: Ορέστης Μανασής (Lavart)
