Σελιδοδείκτης: Τις μικρές ώρες, του Χαρούκι Μουρακάμι
Πάει προς τα παράθυρα, ακουμπάει τα χέρια της στο περβάζι και προσπαθεί να κοιτάξει μέσα από το τζάμι.
Έξω από το παράθυρο όμως δε βλέπει κανένα τοπίο. Μόνο έναν άχρωμο χώρο, όπως ακριβώς η καθαρά αφηρημένη σκέψη.
Τρίβει τα μάτια της, παίρνει μια βαθιά εισπονή και κοιτάζει άλλη μια φορά έξω από το παράθυρο.
Φυσικά, βλέπει μόνο ένα κενό. Προσπαθεί να ανοίξει το παράθυρο αλλά δεν ανοίγει. Δοκιμάζει όλα τα παράθυρα με τη σειρά.
Δεν κουνιέται κανένα, λες και τα έχουν καρφώσει. Σκέφτεται μήπως τελικά έχει επιβιβαστεί σε κάποιο πλοίο. Της περνάει η σκέψη από το μυαλό, γιατί νιώθει σε όλο της το σώμα ένα ελαφρύ σκαμπανέβασμα.
Μήπως βρίσκομαι σε κάποιο μεγάλο πλοίο, με σφραγισμένα τα παράθυρα για να μην μπαίνουν νερά στις καμπίνες;
Στήνει το αυτί μήπως και ακούσει το μουγκρητό της μηχανής, τον παφλασμό των κυμάτων στις μάσκες, αλλά και στα αυτιά της φτάνει μόνον ο απόηχος μιας μονοκόμματης σιωπής.
