Γιατί διαβάζω βιβλία
Χάρτινες βόμβες ιδεών, οχήματα σκέψης και έκφρασης, συρραμμένες συνθέσεις αποσταγμένης γνώσης, έμπνευσης και ταλέντου. Τα βιβλία ξεπερνούν την απλή αποτύπωση των άυλων προσταγών του υποσυνείδητου: αποτελούν την καταγραφή της ανθρώπινης μάχης απέναντι στη λήθη, την καθημερινή προσπάθεια (επιθυμία, ανάγκη, εξάρτηση) για απόδειξη μιας πράξης, απόδειξη μιας ύπαρξης. Μιας ύπαρξης που ξεπερνά το παροντικό και παροδικό, το συλλογικό και ομογενοποιημένο, διακηρύσσοντας το ατομικό και προσωποποιημένο, την παρουσία μιας ακέραιης και μοναδικής ψυχοσύνθεσης που δεν δύναται να αντιγραφεί ή να επαναληφθεί. Έτσι επιτυγχάνεται η συνέχιση ενός ανθρώπου.
Ηιδιαιτερότητα του βιβλίου μεταφράζεται στην απλότητα ενός μέσου, ικανού να στεγάσει και να μεταφέρει πληροφορία, κάθε είδους πληροφορία, δίνοντας στον δέκτη την επιλογή να χτίσει τη δική του προσωπική βιβλιοθήκη ιδεών: μια βιβλιοθήκη χτισμένη προσεκτικά και μεθοδικά, με κάθε βιβλίο ως σκαλοπάτι ενός πύργου που ορθώνεται ψηλότερα, πάντα ψηλότερα, έως ότου σκίσει τα μολυβένια νέφη και βρεθεί ανάμεσα στα μαύρα αστέρια και την πυκνή φωτονεφέλη. Διότι το βιβλίο εκπαιδεύει, ψυχαγωγεί, συγκινεί, εξάπτει, λαβώνει, σκοτώνει και ανασταίνει. Παίρνει και δίνει ζωή.
Όλοι οι άνθρωποι επιζητούν την συνέχιση της προσωπικότητάς τους, τη δικαίωση της μετά χρόνου και κόπου δημιουργίας μιας ξεχωριστής χαρακτηροδομής, η οποία επιτυγχάνεται με τη λήψη νέων πληροφοριών και την επιχείρηση νέων δραστηριοτήτων. Είτε αυτές ορίζονται ως μια απλή βόλτα στο πάρκο, είτε ως μια διαφωνία με κάποιον, πάντοτε προσφέρουν ένα χρωματιστό κεραμίδι που μπορεί να προστεθεί στο ήδη υπάρχον οικοδόμημα, ενισχύοντας την κλίση της γωνίας με βάση την οποία αντιλαμβάνεται κάποιος τον κόσμο. Σε κάποιες περιπτώσεις, μάλιστα, οι εμπειρίες αυτές προσθέτουν νέες γωνίες ή συντρίβουν παλαιότερες. Τα βιβλία, λοιπόν, αποτελούν μικρόκοσμους, πλασμένους από φαντάσματα και στοιχειακά, εμπεριέχοντας, όμως, στεγνές αλήθειες.
Η ανάγνωση ενός νέου βιβλίου, μιας ρανίδας γνώσης και ομορφιάς, είναι λίγο-πολύ μια κοινώς αποδεκτή ανθρώπινη τελετή: πρώτα έρχεται το πασπάτεμα του εξωφύλλου, μια γρήγορη ματιά στα περιεχόμενα και το τυχαίο ξεφύλλισμα κάποιων σελίδων (έτσι για να σιγουρευτείς πως δεν σε εξαπάτησαν και όντως υπάρχουν γράμματα εκεί μέσα). Μετά ακολουθεί μια πιο ήρεμη και ώριμη προσέγγιση, αυτή της προσεκτικής μελέτης της περίληψης / των στοιχείων του συγγραφέα, ένας πρόλογος απόδειξης της ενήλικης συμπεριφοράς σου πριν το επακόλουθο, τελευταίο βήμα: το σνιφάρισμα. Λίγο-πολύ όλοι το έχουμε κάνει, είναι αυτή η απολαυστικά ένοχη «τζούρα» των σελίδων του βιβλίου που κλείνει το κεφάλαιο της τελετής, της προετοιμασίας πριν την κανονική και τυπική πλέον ανάγνωση.
Διαβάζω βιβλία για να διευρύνω τις οπτικές μου, να εκμεταλλευτώ τους κόπους και τα έργα ζωής των νεκρών γιγάντων πριν από εμάς, να γευτώ μια κρυφή υπερηφάνεια για την δυνατότητα μιας αράδας λέξεων – μιας θεσμοθετημένης σταθεράς – να με κάνει να μάθω κάτι νέο, να αισθανθώ κάτι διαφορετικό, και, ίσως, να κάνω μια ακόμα υπόθεση για την πηγή των σκέψεων μου.
Διότι το βιβλίο είναι μουσική. Είναι εικόνα και χορός, ένας ωκεανός δυνατοτήτων. Το μόνο που χρειάζεται είναι να φύγεις από τα ρηχά.
