Κάτι παραπάνω από τσιρίδες
[dropcap size=big]Ό[/dropcap]πως και κάθε είδος μουσικής άλλωστε, έτσι και η μέταλ έρχεται σε διαφορετικές γεύσεις, αποχρώσεις και τονικότητες, ικανοποιώντας ένα κοινό το οποίο, όπως είναι αναπόφευκτο άλλωστε, επαναπροσδιορίζεται συνεχώς ακουστικά. Έτσι, από τον βαρύ και σκουριασμένο ήχο των AC/DC, Iron Maiden και Metallica, μέχρι τον ατμοσφαιρικά μελωδικό και symphonic ήχο των Nightwish, Sonata Arctica και Epica, η μέταλ διαθέτει μια ανεξάντλητη γκάμα ειδών και υποειδών.
Ενώ λοιπόν η άποψη πως αποτελεί ένα μάτσο σπασμωδικές τσιρίδες υπό θορυβώδης υπόκρουση είναι πέρα για πέρα παρωχημένη, η πεποίθηση πως αποτελεί ένα «ιδιαίτερο» μουσικό άκουσμα εξακολουθεί να υφίσταται (τουλάχιστον στην Ελλάδα), πιέζοντας οποιονδήποτε ακούει μέταλ σε ένα συγκεκριμένο καλούπι προσωπικότητας και ένα (μοναδικό) μοτίβο συμπεριφοράς. Σπάνια θα εκτιμήσει κάποιος με ένα άκουσμα την τεχνική αρτιότητα πίσω από ένα σόλο του κιθαρίστα ή το φάσμα της φαντασματένιας φωνής του τραγουδιστή, το παρατεταμένο βιμπράτο που κλείνει κάθε φράση του. Όπως και τα άλλα είδη μουσικής, ωστόσο, έτσι και η μέταλ γίνεται περισσότερο συμβατική με τις προεκτάσεις της, διαιρούμενη σε εκατοντάδες κομμάτια τα οποία συνθέτουν το θραυσματικό πορτρέτο ενός ολοκληρωμένου και σφαιρικού μουσικού είδους.
[dropcap size=big]Α[/dropcap]ναλόγως του είδους, φυσικά, αυτή προσδιορίζεται από διαφορετικά χαρακτηριστικά, τα οποία με τη σειρά τους εγείρουν ποικίλα ερεθίσματα στους αποδέκτες τους: η heavy μέταλ των Sabbath και Megadeth ενσαρκώνει την ακονισμένη και καπνισμένη συνέχεια της ροκ, προσφέροντας μια νοσταλγική έξαψη σε μικρές, επαναλαμβανόμενες δόσεις. Η epic μέταλ των Manowar και Hammerfall ανεβάζει τον ρυθμό και την ένταση, με τους βαρύγδουπους ηρωικούς στίχους να εκλιπαρούν για την (συχνά ανεπιτυχής) εκφώνηση τους μαζί με τον τραγουδιστή. Η power μέταλ των Gamma Ray, Helloween και Stratovarius συνδυάζει στοιχεία ορχηστρικών κομματιών και ταχύτατου ρυθμού, η folk μέταλ των Skyclad βάζει στη μείξη τα πνευστά, η death μέταλ των Behemoth το μπάσο «γρύλισμα», η progressive μέταλ των Opeth στοιχεία από blues, jazz και κλασσική μουσική. Το κοινό στοιχείο ωστόσο, αυτό που ενώνει τα σκοτεινά, αιχμηρά και στραβά κομμάτια της, είναι η ενέργεια, η αίσθηση της κίνησης και δράσης, είτε αυτή μεταφράζεται ως συναισθηματική φόρτιση (οργή, εγρήγορση, πώρωση), είτε ως αποφόρτιση (μελωδική ηρεμία). Είναι μια αντίδραση, ένα ξέσπασμα, μια καθαρή και αμόλυντη ρανίδα ηλεκτρισμού, ο χάλκινος κεραυνός που σπάει την νηνεμία μπροστά στον ρυθμικό χορό της βροχής, πριν αυτός μεταμορφωθεί στο οργανωμένο πανδαιμόνιο της καταιγίδας.
Η μέταλ αποτελεί κάτι παραπάνω από μια ωριμότερη, «σιδερόφρακτη» ροκ, αποτυπώνοντας με ανεξάντλητη ισχύ την παρουσία της στην χορεία των υπόλοιπων μουσικών ειδών, ουρλιάζοντας μέχρι τα τρυπήσουν τα σωθικά και να κουδουνίζουν τα κόκαλά της.
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=LaGyduQBh7M” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=ZUzpf3mMsxA” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=9-4Gm6VG4O0″ width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
