[dropcap size=big]F[/dropcap]ate. Η μοίρα. Μετά από τα πολυφορεμένα greeklish διαβάζεται και «φάτε». Το δεχτήκαμε ευχαρίστως, γιατί ήταν μια ωραία πρό(σ)κληση. Εμείς φάγαμε. Εσείς; Εμείς φάγαμε. Φάγαμε ώρες, πολλές ώρες να διαβάζουμε το κείμενο, να μιλάμε για αυτή την πληθώρα ρόλων. Να συζητάμε για μια κοπέλα που έπαθε κρίση στο σούπερ μάρκετ από έρωτα, να αναλύουμε τον τύπο που παράτησε τον έρωτα της ζωής του για ένα πείσμα και μετά πέθανε, να αναρωτιόμαστε αν υπάρχει ο έρωτας της ζωής, που λένε. Φάγαμε χρόνο να συζητάμε για την υστερία που χαρακτηρίζει τις ανθρώπινες σχέσεις στις μέρες μας, να μιλάμε για την υστερία όλων αυτών των ρόλων του Fate, από πού προήλθε, πού οφείλεται και πού μπορεί να φτάσει. Για την υστερία και τον ερωτισμό αυτών των ρόλων. Φάγαμε χρόνο να μιλάμε για τον έρωτα, ποιος είναι αυτός, τι θέλει, τι μπορεί να προκαλέσει, γιατί πάντα μας ενδιαφέρει να ακούσουμε μια ερωτική ιστορία, γιατί ο καθένας έχει μια ερωτική ιστορία, γιατί όλες αυτές οι ερωτικές ιστορίες στο κάτω κάτω. Ως εδώ φαίνεται να φάγαμε πολύ χρόνο στη συζήτηση. Κι όμως αυτό ήταν το λιγότερο.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ον περισσότερο καιρό με αυτοσχεδιασμούς, με πολύ αστείους και όχι μόνο αυτοσχεδιασμούς, υποκριτικούς και μουσικούς βέβαια (μουσικοθεατρική παράσταση γαρ), τον περισσότερο καιρό με προτάσεις, δημιουργικές ή και όχι: εγώ πιστεύω ότι αυτή λέει ψέματα, εγώ λέω αυτός να μιλάει λάγνα, εγώ προτείνω αυτοί οι δύο να μην κοιτάζονται ποτέ κι εμένα μου αρέσει να παίζω Βιτάλη στο πιάνο. Με συνοδεία ένα πιάνο κάναμε τις περισσότερες πρόβες. Κι ύστερα ο καιρός της σύνθεσης. Δύο ηθοποιοί σε 18 ρόλους, με γρήγορες εναλλαγές σκηνών και τραγούδι είναι από μόνο του μια δύσκολη δουλειά, χωρίς να βάλουμε μέσα όλα τ’ άλλα.
Τι θα φοράει η δασκάλα; Έχεις εσύ μπλε σακάκι για την αεροσυνοδό; Καπέλο για τον πιλότο υπάρχει στο βεστιάριο; Η γιαγιά και η θεία θα φοράνε περούκες. Ο μουσικός τι είναι; Να τον κάνουμε λατίνο να είναι μέσα στη συνολική αλμοδοβαρική αισθητική! Το θέατρο είναι και αυτό. Σκηνογραφία και ενδυματολογία λοιπόν. Με προσοχή επιλεγμένα όλα· ακόμη και το στυλό που κρατάει η Ρίτα…
[dropcap size=big]Κ[/dropcap]αι κάπως έτσι έφτασε η τελευταία εβδομάδα. Μόνο έξι πρόβες ακόμη, γενική, καλέσαμε φίλους να μας δουν. Και πρεμιέρα! Η παράσταση ζωντανεύει ανάμεσα σε κόσμο. Πέντε μήνες πριν είχα ζητήσει την καθοδήγηση του δασκάλου μου, Θωμά Βελισσάρη για να γράψω. Ήθελα να γράψω για τον έρωτα. Ήθελα να γράψω κωμωδία. Δεν ήξερα πώς γράφεται μια κωμωδία. Δεν ξέρω ακόμη. Κωμωδία είναι η πραγματικότητα από μία άλλη οπτική γωνία. Μάλλον.
Τελευταίος βρέθηκε ο τίτλος. Όλα ήταν σχεδόν έτοιμα πριν από αυτόν. Όπως και στον έρωτα. Μετά από τόσες συμπτώσεις, ένα έργο βασισμένο στις πιο απίθανες διασταυρώσεις προσώπων, άνθρωποι που οι μοίρες τους συνδέονται χωρίς καν να το ξέρουν, μετά από όλες αυτές τις εκδοχές που απορρίφθηκαν, μετά ήρθε το Fate. Μοίρα λοιπόν.
[dropcap size=big]Γ[/dropcap]ιατί η ζωή είναι απρόβλεπτη. Και το θέατρο θα έπρεπε να είναι. Ελπίζουμε να κάναμε κι εμείς κάτι γι’ αυτό.
Και δε θα τελειώσω με τα «αποφθεγματικά». Θα τελειώσω με τα ευχαριστήρια, διότι έχει σημασία για το Fate το πόσοι συνέβαλαν σ’ αυτό. Ευχαριστώ Θωμά, Ντίνα, Δημήτρη, Περικλή, Λένα, Ευτυχία, Κωνσταντίνε, Αλέξανδρε, Μαργαρίτα, Τατιάνα, Μαρία Κουτσοκώστα, Μαρία Κουφού, Βαγγέλη, Κώστα, Μελίνα και όλο τον θίασο Εταιρότητα για τη στήριξη.
Κείμενο: Άννα Μαρία Ιακώβου
Φωτογραφίες: Μαρία Μπούα
