[dropcap size=big]Ο[/dropcap] πρώτος σπόρος για την γέννηση του Τρανζίστορ ήταν η ιδέα της Μαρίας Κατέχη, μιας εκ των δύο ηθοποιών της μουσικοθεατρικής παράστασης, να κάνουμε μια παράσταση με ρετρό άρωμα και τραγούδια από παλιές εποχές για να παρουσιαστεί στο Καφεθέατρο Ελληνικό στα πλαίσια των παραστάσεων που παρουσιάζονται υπό την αιγίδα του Μουσικού Θεάτρου Εταιρότητα. Κάπου γύρω στον Απρίλιο – Μάιο συνέβη αυτό. Η ιδέα αυτή μου άρεσε, οπότε αρχίσαμε – και μαζί με την Μαριλένα Λιακοπούλου, την άλλη ηθοποιό της παράστασης- να ψάχνουμε με ποιον τρόπο θα μπορούσε να γίνει αυτό. Ποια ιστορία θα μπορούσε να χωρέσει τα τραγούδια που θέλαμε, ποια ιστορία θα είχε όμως και κάτι να πει, δεν θα ήταν απλώς ένα ελαφρό θέαμα για να περάσει ευχάριστα η ώρα. Αναζητούσαμε έναν άξονα που να είναι και διασκεδαστικός / ψυχαγωγικός αλλά και ουσιαστικός, με περιεχόμενο.
Η αλήθεια είναι, πως τα αρχικά μας πλάνα απέχουν αρκετά από αυτό που κατέληξε να είναι το Τρανζίστορ. Τι σημαίνει αυτό; Ότι εκείνο που αρχικά είχαμε κατά νου περιοριζόταν σ’ ένα πολύ μικρό χρονικό κομμάτι (περίπου δύο δεκαετιών) κι ήταν κάπως πιο προσωπικό. Αφορούσε συγκεκριμένες ηρωίδες κι η κοινωνία κι η ιστορία σ’ αυτό ήταν δύο στοιχεία που παρουσιάζονταν έμμεσα, σχεδόν από σπόντα. Τελικά, όμως, τα σχέδιά μας άλλαξαν και διευρύνθηκε σαφώς ο ορίζοντάς μας και οι δυνατότητές μας, κρατώντας όμως κάποια στοιχεία κι από το αρχικό πλάνο. Σ αυτό σημαντικό ρόλο έπαιξε κι ο κύριος Θωμάς Βελισσάρης που μας έδειξε αυτόν τον δρόμο και γι’ αυτό τον ευχαριστούμε.
[dropcap size=big]Π[/dropcap]ριν ξεκινήσει η διαδικασία γραφής του κειμένου προηγήθηκε μια στοχευμένη έρευνα γύρω από την Ελλάδα του 20ού αιώνα. Ποια ήταν, δηλαδή, τα γεγονότα και τα πρόσωπα που τη σημάδεψαν, ποια τα τραγούδια και ποια από αυτά θα μπορούσαν να μας ενδιαφέρουν ως παραστασιακό γεγονός. Η αλήθεια είναι ότι βρήκα πολλά περισσότερα από όσα τελικά χώρεσαν στο Τρανζίστορ, ωστόσο η λογική ήταν να υπάρχει περίπου ένα “ενσταντανέ” ανά δεκαετία.
Μετά την έρευνα το επόμενο στάδιο ήταν η συγγραφή και η σύνθεση. Γεγονότα μπλέχτηκαν μεταξύ τους, πρόσωπα που δεν συναντήθηκαν ποτέ συναντιούνται επί σκηνής, τραγούδια συνεχίζουν αυτό που λένε τα πρόσωπα. Το καλό για μένα ήταν ότι ήξερα εκ των προτέρων ότι γράφω ένα κείμενο που πρόκειται να ανέβει με δύο συγκεκριμένες ηθοποιούς, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι οδηγήθηκα σε επιλογές που θεωρώ πως τα κορίτσια κατέχουν εύκολα. Απλώς, το γεγονός αυτό μου έδωσε ακόμη μια ώθηση στην ιδέα ότι δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να συμβεί από σκηνής. Γνώριζα ότι τα κορίτσια μπορούν να υποστηρίξουν ακόμη και τα πιο τρελά πράγματα!Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δεν είχα άγχος όταν τους έδωσα να διαβάσουν το κείμενο.
[dropcap size=big]Ο[/dropcap] τίτλος Τρανζίστορ ήταν μια ιδέα της Μαριλένας Λιακοπούλου την οποία ως ομάδα βρήκαμε ευφάνταστη και ταιριαστή με αυτό που ετοιμάζαμε. Εναλλαγή τραγουδιών, εναλλαγή σκηνών και μια εσάνς από αλλοτινές εποχές. Αυτό φέρει η λέξη στο άκουσμά της, αυτό φέρει , αφήνει και συνεχίζει (ελπίζουμε) η παράστασή μας.
Είναι η πρώτη φορά που επισήμως έχω αναλάβει τη σκηνοθετική επιμέλεια σε μια παράσταση και μπορώ να πω ότι αυτό το αλισβερίσι με τα κορίτσια μου άρεσε πολύ, ήταν πολύ δημιουργικό, τα κορίτσια δούλευαν πολύ και μόνα τους, αυτοσχεδίαζαν, κι από την άλλη οι μουσικοί (ο Μανόλης Σταματιάδης κι ο Αλέξανδρος Βοζινίδης) ήταν οι “μάγοι” , που επίσης ήταν πολύ διαθέσιμοι για όποια ιδέα έσκαγε πάνω στην πρόβα και πρότειναν κι οι ίδιοι πράγματα που προχώρησαν το Τρανζίστορ.
Αποφεύγω, όπως ο διάολος το λιβάνι που λένε, φράσεις όπως “τι θέλει να πει το έργο”, ή “ποιο μήνυμα περνάει”. Αν, όμως, είναι να δηλώσουμε ποια είναι η θέση μας απέναντι στα πράγματα, απέναντι σ’ αυτά που ζούμε και βιώνουμε σήμερα, νομίζω πως δεν υπάρχει πιο εύγλωττος τρόπος να το κάνουμε από το Τρανζίστορ. Η ιστορία κάνει κύκλους, η Ελλάδα το ίδιο, περάσαμε και χειρότερα, περάσαμε και καλύτερα, ζήσαμε μεγάλες στιγμές, μαλώσαμε και το ξεχασάμε, το θέμα είναι τώρα τι λες, που λέει κι ο στίχος του Αναγνωστάκη.
Εμείς,λοιπόν, λέμε να ξανανοίξουμε το Τρανζίστορ vol.2 και τον Δεκέμβριο, να ξαναδούμε στον καθρέφτη ποιοι είμαστε κι ίσως θελήσουμε αυτή τη φορά να παλέψουμε να φτιάξουμε το πρόσωπο που βλέπουμε κι όχι να το φτιασιδώσουμε για να το κρύψουμε.
Κείμενο: Ιωάννα Λιούτσια
Φωτογραφίες: Βίβιαν Μπάκαβου (Lavart)
