«Σμύρνη μου αγαπημένη»
Η παραγωγή του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού «Σμύρνη μου αγαπημένη» της Μιμής Ντενίση, παίζεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στο «ΘΕΑΤΡΟΝ» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος». Από τις 25 Δεκεμβρίου ανεβαίνει στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Παράσταση με νοσταλγική δυναμική, άρρηκτα δεμένη με την ανάγκη αναζήτησης της ταυτότητας του Νεοέλληνα μέσα από την αφήγηση ενός κόσμου που χάθηκε ανεπιστρεπτί: χοροί, τραγούδι, κοινωνική ζωή, ιστορικά γεγονότα, η καταστροφή, ο ξεριζωμός.
Το πολυπληθές επιτελείο των συντελεστών, η ζωντανή μουσική, τα σκηνικά, τα κοστούμια εποχής και το αυθεντικό φωτογραφικό υλικό τρισδιάστατων προβολών, ανασυνθέτουν το χαμένο κόσμο των Ρωμιών της Σμύρνης, όχι ως μελαγχολική ανάμνηση, αλλά ως ένα πολυπολιτισμικό και κοινωνικό μοντέλο αρμονικής συνύπαρξης, πρότυπο για τη σύγχρονη Ευρώπη. Πρόκειται για μια εμβληματική παράσταση, ένα μέγα θέαμα, οικογενειακής γόνιμης ψυχαγωγίας.
«Ο Εμίλ και οι ντετέκτιβ», όταν τα παιδιά άλλαξαν τον κόσμο.
«Ο Εμίλ και οι ντεντέκτιβ» είναι η παιδική παραγωγή του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος». Η συγκινητική ιστορία του μικρού Εμίλ και των φίλων του γράφτηκε την περίοδο του Μεσοπολέμου από τον Γερμανό Έριχ Καίστνερ και τιμήθηκε με το Παγκόσμιο Βραβείο Λογοτεχνίας Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Πρόκειται για μία «προ-Ναζί» αφήγηση, για την ικανότητα της ανήλικης ομάδας να επιλύσει κοινωνικά θέματα δίχως την καθοδήγηση των ενήλικων.
Ο Εμίλ ταξιδεύει στο Βερολίνο μεταφέροντας 140 μάρκα για τη γιαγιά του. Στο τρένο, ο αδίστακτος ληστής Σανταχιόνι κλέβει τα χρήματα και έτσι ξεκινά η μεγάλη περιπέτεια του μικρού για την επανάκτηση τους. Στο πλευρό του λαγωνικού συστρατεύονται τα παιδιά της πόλης και εν τέλει θριαμβεύουν στον κόσμο των ενηλίκων.
Τη δραματοποίηση της βραβευμένης ιστορίας υπογράφει η Μιμή Ντενίση, η οποία με σαφήνεια παραθέτει τη ροή των γεγονότων και υπογραμμίζει τα ουσιώδη δίχως όμως εμφατική διδαχή. Διαχρονικές αξίες για το ταξίδι των φορέων της αθωότητας προς την ενηλικίωση: συλλογικότητα, αυτοπεποίθηση, πίστη στις δυνάμεις της ομάδας, τιμιότητα, αίσθημα δικαίου, εμπιστοσύνη, σεβασμός, χρέος προς τη μητέρα, ειλικρίνεια, αλληλεγγύη, κατανόηση, συμπόνια κ.α. Η «παρτιτούρα» της Μιμής Ντενίση αξιοποιείται με ευκρίνεια από τον σκηνοθέτη Λευτέρη Γιοβανίδη. Η σκηνοθεσία κατατέμνει το έργο διαμορφώνοντας εύληπτες σκηνικές εικόνες, χωρίς να υποτιμά την αντιληπτική ικανότητα του ανήλικου κοινού. Διασαφηνίζει χωρίς όμως και να «υπερ-ερμηνεύει». Σύμμαχοι στο σκηνοθετικό σύμπαν του Γιοβανίδη στέκονται η Παναγιώτα Κοκκορού (κοστούμια), η Αθανασία Σμαραγδή (Σκηνικά) και ο Νίκος Δημητριάδης (Επεξεργασίας εικόνας και βίντεο) οι οποίοι συνέθεσαν έναν σκηνικό κόσμο απαράμιλλης καλαισθησίας (π.χ. τρένο, τραμ, αυτοκίνητα, υπόνομος, οι βερολινέζικοι δρόμοι, τα εξπρεσιονιστικά όνειρα του Εμίλ κ.α.).
Οι ηθοποιοί (Αντώνης Λουδάρος, Ναταλία Δραγούμη, Νεφέλη Ορφανού, Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Γιώργος Μακρής, Πάνος Αγαζάντε, Τάσος Κοντογιώργας, Φώτης Κουτρουβίδης, Λήδα Κουτσοδασκάλου, Μαριάννα Μαυριαννού, Δήμητρα Μπακαλγιάννη, Βίκυ Μπόλοση, Λίνα Πρίντζου) αυτού του έξοχου εγχειρήματος έχουν χυτευθεί με ευδιακρίτως διαφοροποιημένα κοινωνικά, ψυχολογικά αλλά και ηθικά χαρακτηριστικά. Εκτελούν με συνέπεια τις χορογραφίες της Ζωής Χατζηαντωνίου, εκφέρουν με σαφήνεια, υπογραμμίζουν συναισθήματα, στέκονται σε έννοιες.
Στον «Ελληνικό Κόσμο» οι παραστάσεις είναι εμπορικά υπερθεάματα, με ξεκάθαρα όμως ποιοτικά χαρακτηριστικά.
