[dropcap size=big]Ξ[/dropcap]υπνούσα και κοιμόμουνα με μουσική. Βέβαια το πιο ανησυχητικό για τους γονείς μου ήταν ότι διάβαζα με μουσική. Για να πούμε την πάσα αλήθεια, το έκανα κρυφά καθώς η μαμά μου με έπιασε ένα απόγευμα να φοράω τα ακουστικά και να λύνω μαθηματικά. Με ψιλοκατσάδιασε. Ποτέ δεν κατάλαβα ποιο ήταν το πρόβλημα. Έπειτα από ένα σωρό κατσάδες κατέληξα ότι αυτό που πραγματικά τους προβλημάτισε ήταν η έλλειψη συγκέντρωσης μου. Ντάμπα ντούμπα και συγκέντρωση δεν πάνε μαζί.
Μετά από ολόκληρα απογεύματα που πέρασα καθισμένη στην ξύλινη καρέκλα της τραπεζαρίας προσπαθώντας να λύσω ότι μου είχαν «φορτώσει» στο σχολείο, κατέληξα περισσότερες φορές στο να παρατηρώ το χρώμα των τοίχων του σαλονιού και τις αντανακλάσεις της φοντανιέρας, παρά στο να λύνω τις ασκήσεις μου. Εγώ εκεί και τα παιδιά έπαιζαν έξω στην αλάνα. «Αδικία» σκεφτόμουν, «αδικία να μην τα παίρνω τα γράμματα».
Η λογοθεραπευτής και ο εργοθεραπευτής φάνηκαν καλοί άνθρωποι. Οι συνεδρίες ξεκίνησαν γρήγορα και ο λόγος που τελικά τα διαβάσματα μου τελείωναν αργά είχε όνομα. «Δυσλεξία και απόσπαση προσοχής». Με λίγα λόγια, μου ήταν σχεδόν αδύνατο να συγκεντρωθώ σε κάτι για αρκετή ώρα και συνήθως χωρίς να το καταλαβαίνω κατέληγα να «χασομεράω».
[dropcap size=big]Ο[/dropcap]ι συνεδρίες πήγαιναν περίφημα όταν ξαφνικά στο πρόγραμμα προστέθηκε και η μουσικοθεραπεία. «Δεν χάνουμε τίποτα να το δοκιμάσουμε» είπαν οι γονείς μου. Έτσι και έγινε. Εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί κάτι που περιέχει μουσική να είναι κακό, ε; Καθισμένη σε μία καρέκλα με την πλάτη ίσια και τους ώμους προς τα έξω έπρεπε να παίρνω βαθιές αναπνοές γεμίζοντας με αέρα τα πνευμόνια μου και εκπνέοντας τον, φουσκώνοντας πρώτα το στομάχι μου. Έπειτα έβαζα στα αυτιά μου κάτι μεγάλα ακουστικά και άκουγα κλασσική μουσική.
Ένιωθα μία μικρή δυσφορία, λες και ο πολύς αέρας με ζάλιζε μα σαν να μην έφτανε αυτό πίστευα ότι ο εργοθεραπευτής είχε βαλθεί να με ξεκάνει, «δεξί αυτί ακούει βιολί και αριστερό το πιάνο» έλεγε. Μου πήρε αρκετό καιρό να συνηθίσω στην ιδέα, γιατί ποτέ δεν πέταξα πραγματικά την σκούφια μου για τη μουσικοθεραπεία. Μεταξύ μας ήμουν 100% σίγουρη ότι δεν βοηθάει και πουθενά.
[dropcap size=big]Ο[/dropcap]ντας προκατειλημμένη, δεν είδα άμεσα τη διαφορά. Μόνο στις σχολικές εξετάσεις διαπίστωσα πως το άγχος μου επιτέλους μετριάστηκε, καθώς το διαχειριζόμουν παίρνοντας βαθιές αναπνοές, και φαινόταν πως τα πράγματα και το πρόγραμμα μου ήταν περισσότερο οργανωμένα, με εμένα περισσότερο συγκεντρωμένη.
Ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια «πιάνω» ακόμη τον εαυτό μου να ακούει μουσική και να διαχωρίζει τα μουσικά όργανα. «Δεξί αυτί ακούει βιολί Κική και αριστερό το πιάνο».
Κείμενο: Κυριακή Σταμίδου (Lavart)
Σχέδιο: Μαρίνα Λαμπρινουδάκη (Lavart)
