[dropcap size=big]Σ[/dropcap]α να μην πέρασε μια μέρα. Δυστυχώς, πολύ δυστυχώς. Δυστυχώς ο Αριστοφάνης θα είναι επίκαιρος για τη χώρα που τον γέννησε. Αλήθεια πότε θα ξεχαστεί; Πότε θα ξεχαστούν αυτά τα διαχρονικά έργα που απλά θυμίζουν πως τίποτα δεν έχει αλλάξει επι της ουσίας; Ο κόσμος μπορεί να γίνεται καλύτερος αιώνα με τον αιώνα, μην «μπορώντας» πλέον να δεχτεί την κοινωνική αδικία, μα συνάμα συμβαίνει κάτι πολύ πιο άσχημο. Η απάθεια και η ιδιοτέλεια εκφράζεται σε βαθμούς που δε θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί να σατυρίσει ο μεγάλος ποιητής.
Και μετά από τα ορμονικά μου νευράκια, ας μιλήσω για αυτό που είδα το βράδυ της Πέμπτης στο θέατρο Δάσους. «Αχαρνής» του Αριστοφάνη. «Αχαρνής» του Κακλέα. «Αχαρνής», οι συμπατριώτες του Δικαιόπολη που θέλει να ξαναζήσει μαζί τους ειρηνικά χωρίς τον πόλεμο. Θέλει να ξαναχορέψει, να ξανατραγουδήσει, να ξαναπιεί στην υγειά του Διονύσου, μα πριν το κάνει θα φτάσει να αγορεύει στην Εκκλησία του Δήμου, για να καταγγείλει την απόκλιση των πολιτών από τη φύση τους, τη διαφθορά των κυβερνόντων και τον αιματοβαμμένο και βρώμικο δημοκρατικό μανδύα που φοράνε. Και όλα αυτά πράττοντας τα με αγάπη, και αυτό είναι το σημαντικό – ο τρόπος. Η μισσαλοδοξία, η ιδιοτέλεια, η ίδια αιώνια «καρέκλα». Και μια φράση που έρχεται από το μέλλον, ερμηνευόμενη από το Θανάση Βέγγο σε κείνη τη «Βαθιά Ψυχή» του Βούλγαρη να σπαράζει «δεν είναι πόλεμος αυτό που μας βρήκε, ντροπή είναι!». Κεμάλ είναι.
[dropcap size=big]Ό[/dropcap]μως, επειδή ο θάνατος κανέναν δεν ξεχνά και μια μέρα όλοι θα πεθάνετε, ας γιορτάσουμε, ας χαμογελάσουμε και ας ξεκαρδιστούμε παρέα υποκλινόμενοι στο ήθος του καλλιτέχνη. Και δεν ήταν ένας. Ήταν κάμποσοι. Ήταν η ευγενική – γλυκιά φυσιογνωμία του Βασίλη του Χαραλαμπόπουλου να θυμίζει το μεγάλο Νίκο Καλογερόπουλο και να ταυτίζεται με τον πονόψυχο, δουλευταρά κ’ επαναστάση Έλληνα. Ήταν ο Άρης Σερβετάλης, ο οποίος υποδυόμενος τον Ευριπίδη a.k.a. το μεγάλο άχτι και μόνιμο στόχο του Αριστοφάνη, όχι έλαμψε, όχι έδωσε δεκαπεντάλεπτο ρεσιτάλ, όχι ξεκάρδισε το κοινό, αλλά αν δεν ήταν ήδη, πλέον βρίσκεται, κατα την προσωπική – ερασιτεχνική μου άποψη, στη λίστα με τα σημαντικότερα ταλέντα που κουβάλησαν ποτέ αυτά τα χώματα. Ένας «Ευριπίδης» ή από συμπεριφοράς, καλύτερα ένας τρελός, σημερινός, καμμένος
«κουλτουριάρης». Πόσα πράγματα δεν άλλαξαν από τότε θεέ μου… Μα ο Κακλέας δε σταμάτησε εδώ. Στο γεμάτο με τέσσερις χιλιάδες πεντακόσιους ανθρώπους θέατρο Δάσους είχε και τον Φάνη Μουρατίδη. Να υποδύεται τη φιγούρα του πολεμοχαρή χαζού Έλληνα (Λάμαχο στην προκειμένη) που «νυν υπέρ πάντων η πατρίς» και οι ορμόνες μας να στάζουν αίμα (θα συμπληρώσω). Στη σκηνή προήλασε και ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης ντυμένος… cowboy γουρουνοπατήρ και νεοέλληνας της δεκαετίας του ’80 «τώρα θα πιάσω την καλή». Και θα ξαναπώ. Όλα αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν. Και ναι, το καστ συνεχίζει να είναι λαμπρό μα δύσκολα να μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος σε πρωτοεντυπωσίασε από τους Λεωνίδα Καλφαγιάννη, Σωκράτη Πατσίκα, Λάμπρο Κτεναβό, Θάνο Μπίρκο, Γιώργο Κοψιδά, Αγγελική Τρομπούκη, Κώστα Γαβαλά, Στέλιο Ιακωβίδη, Βαγγέλη Χατζηνικολάου, Αλέξης Φουσέκη, Αχιλλέα Χαρίσκο, Θανάσης Ζερβόπουλο να παίζουν όλοι στους «Αχαρνής». Για όλα τελικά μάλλον ευθύνεται ο Γιάννης Κακλέας.
Τέλος ένας χορός σημαντικός, όπως άρμοζε και πάντα θα αρμόζει. Ένας χορός αυτή τη φορά με στολές ματατζίδων και golden boys. Ένας χορός που λυτρώνεται. Ένας χορός οι «Αχαρνής» που ακούν τη φύση τους και αρνιούνται τον πόλεμο.
Χωρίς ιδιαίτερα λόγια… η παράσταση υπό το Γιάννη Κακλέα, χαρακτηρίζεται από πανδαισία χρωμάτων, ερμηνευτική δεινότητα, έξυπνα σκηνικά βιομηχανικού τύπου και από πολύ Αριστοφάνη. Πολύ. Και εκεί ήταν η επιτυχία.
«Όποιος κοιμάται στη δημοκρατία, ξυπνάει με δικτατορία»
Παρακολουθήσαμε τους «Αχαρνής» στο θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη την Πέμπτη 16/7.
(και το κοινό, ελπίζοντας, εκστασιάστηκε)
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :
Σκηνοθεσία – Απόδοση: Γιάννης Κακλέας
Δραματουργική επεξεργασία: Εύη Σαραγά
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Εύα Νάθενα
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Χορογραφία: Αγγελική Τρομπούκη
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική διδασκαλία: Λία Βίσση
Βοηθός σκηνοθέτη: Νουρμάλα Ήστυ
Φωτογραφίες: Μαριλένα Σταφυλίδου
Γραφιστικός σχεδιασμός: Χριστόφορος Χαραλαμπόπουλος
ΠΑΙΖΟΥΝ :
Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Άρης Σερβετάλης, Φάνης Μουρατίδης, Λεωνίδας Καλφαγιάννης, Σωκράτης Πατσίκας, Λάμπρος Κτεναβός, Θάνος Μπίρκος, Γιώργος Κοψιδάς, Αγγελική Τρομπούκη, Κώστας Γαβαλάς, Στέλιος Ιακωβίδης, Βαγγέλης Χατζηνικολάου, Αλέξης Φουσέκης, Αχιλλέας Χαρίσκος, Θανάσης Ζερβόπουλος
Κείμενο: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
Φωτογραφίες: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
