Λένε πως μας άφηνες στα κύματα φυλαχτά και μηνύματα.
Τα βρήκανε τα πουλιά και χαθήκανε ξαφνικά.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο πρώτο τραγούδι που άκουσα από τη χαρισματική φωνή του Παύλου Παυλίδη ήταν η Σιωπή. Με αυτό το τραγούδι-νανούρισμα ντυμένο με νοσταλγικούς στίχους και ένα πιάνο, αναγκάζεται κανείς να μεταμορφωθεί σε ακροατή μιας ενδόμυχης εξομολόγησης και αποκάλυψης. Εκείνη ήταν η στιγμή που αγάπησα και μαγεύτηκα από το μεγαλείο της μουσικής του. Και όχι, μέχρι και σήμερα δεν με έχει απογοητεύσει ούτε λεπτό.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ραγουδοποιός, κιθαρίστας, στιχουργός αλλά πάνω απ’ όλα ένας γνήσιος καλλιτέχνης και ένας όμορφος άνθρωπος, που δεν έχει πάψει να ονειρεύεται, να αντιστέκεται και να εκφράζει κάθε ανησυχία του, ο Παύλος Παυλίδης επέστρεψε μαζί με τους B-Movies στην Θεσσαλονίκη, λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους των φετινών Δημητρίων, για να μας χαρίσει μια ξεχωριστή συναυλία στο Principal Club Theater το Σάββατο 22 Οκτωβρίου. Frontman των Ξύλινων Σπαθιών, και πρώην μέλος των… Μωρών, ο Παύλος Παυλίδης διαγράφει από το 2004 τη δική του πορεία σε συνεργασία με τους B-Movies (Τόλης Δεληγιάννης/Μπάσο, Αλέκος Σπανίδης/Τύμπανα, Ορέστης Μπενέκας/Πλήκτρα, Σάκης Αζάς/Ηλεκτρονική Κιθάρα). Και παρά τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε παραμένει παρών στη συναυλιακή και δισκογραφική καριέρα με τον τελευταίο του δίσκο να μετράει μόνο λίγους μήνες.
Ο πάντα μετρημένος στα λόγια του Παύλος Παυλίδης, ανέβηκε στη σκηνή, χαιρέτησε τη Θεσσαλονίκη και ξεκίνησε αμέσως να παίζει τις πρώτες νότες του Λουλουδιού με την κιθάρα του. Το κοινό, τον υποδέχτηκε με χειροκροτήματα και φωνές. Διαφορετικές φυσιογνωμίες ανθρώπων από κάθε ηλικία, που ψάχνουν τη δική τους… Ατλαντίς, βάζοντας Φωτιές σε λιμάνια ακόμα και εάν Πεθαίνει γύρω τους κάθε ομορφιά γέμισαν το συναυλιακό χώρο του Principal διψασμένοι να ακούσουν αγαπημένα παλιά τραγούδια από την εποχή των Σπαθιών αλλά και να γνωρίσουν καλύτερα, τα κομμάτια του νέου άλμπουμ Μια πυρκαγιά σε ένα σπιρτόκουτο που κυκλοφόρησε τον προηγούμενο Απρίλιο από την Inner Ear Records, ένα χρόνο μετά το Διπλανό Ουρανό. (Για όσους λατρεύουν το vintage το άλμπουμ κυκλοφορεί σε βινύλιο)
[dropcap size=big]Ο[/dropcap] τραγουδοποιός άρρηκτα συνδεδεμένος με τη φύση και επηρεασμένος από την απλότητα , την ισορροπία, και το μυστήριό της, εμπνέεται και αποτυπώνει σκέψεις και πόθους για έναν άλλο κόσμο, λίγο πιο παραμυθένιο. Με γνώμονα το άγνωστο και τη λαχτάρα του ανθρώπου να ταξιδέψει και να αγαπήσει, συνθέτει τραγούδια όπως Το τέλος του Κόσμου, Η γοργόνα, Navigator, Λουλούδια και Έλα κοντά μου. Ο Παύλος με ένα διαπεραστικό βλέμμα και με μία ψυχή που πλανάται διαρκώς μέσα στα όνειρα και ακροβατεί πάνω στη λογική της πραγματικότητας μας χάρισε μια όμορφη βραδιά χαράς και νοσταλγίας.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που ακούστηκαν φωνές μέσα από το πλήθος ζητώντας θανάσιμα να ακουστεί η Μαίρη και το Θα ‘ρθει μια μέρα. Λίγο πριν το τέλος, κάποιος του ζήτησε να παίξει… κάτι παράξενο και αυτός απάντησε «Τίποτα δεν πάει βάσει του προγράμματος αλλά όλα καλά».
Τη Θεσσαλονίκη αποχαιρέτησαν με το Περιμένω.
Λένε ότι άμα το πιστέψεις κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί
Κάτι νύχτες σαν αυτή με το βλέμμα καρφωμένο
Βλέπω πάλι αεροπλάνα σαν σκιές στου γαλαξία τη γραμμή
Δεν πειράζει μου αρκεί, μου αρκεί που περιμένω….«Όχι για πολύ» πρόσθεσε στον τελευταίο στίχο ο Παυλίδης.
Νομίζω πως ούτε εμείς μπορούμε να περιμένουμε για πολύ μέχρι να τον ξαναδούμε…
Κείμενο: Πηνελόπη Μαμάη (Lavart)
Φωτογραφίες: Πηνελόπη Μαμάη (Lavart)
