Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!

[dropcap size=big]Έ[/dropcap]ριξα μια ματιά γύρω μου. Η πλατεία κατάμεστη, τα θεωρία το ίδιο. Πολλοί στέκονταν όρθιοι, μικρά παιδιά με το βλέμμα στυλωμένο στη σκηνή, περίμεναν… Τα φώτα χαμήλωσαν…

«Έμπιστο φως ξαναγεμίζεις το άλσος μου, έτοιμος είμαι
στο προσκάλεσμά σου…
Όπου κι αν βάλω πλώρη εδώ αράζω, το σκοτάδι με χρωστάει στο φως»

[dropcap size=big]Μ[/dropcap]ε τις Κλεψύδρες του Αγνώστου μας καλωσόρισε χθες ο Παναγιώτης Κουντουράς στο Θέατρο Μακεδονικών Σπουδών σε μια εκδήλωση υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Η σύντομη, αλλά συνάμα λυρική και συγκινησιακή αφήγησή του αποτέλεσε την ιδανικότερη μετάβαση για την υποδοχή του ήλιου του ηλιάτορα, των ερμηνευτών και των «Νέων Μουσικών Χωρίς Σύνορα». Η Μαίρη Δούτση, ο Ιορδάνης Καρακασίδης, η Γεωργία Μαυραντζά, ο Τάσος Σιδηρόπουλος και η Χριστίνα Τσίτου ανέβηκαν στη σκηνή συνοδευόμενοι από τον Κώστα Μακεδόνα και μια λιτή, αλλά εξαιρετικά προετοιμασμένη, όπως αποδείχθηκε, ορχήστρα υπό τη διεύθυνση της Ελένης Παγγούρα.

«Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα»

[dropcap size=big]Σ[/dropcap]τίχοι που ήταν αδύνατον να απουσιάζουν από μια βραδιά αφιερωμένη στον Οδυσσέα Αλεπουδέλη ή καλύτερα, στον Ελύτη, τον άνθρωπο που με το ξεχωριστό ποιητικό του ιδίωμα άλλαξε το ρουν της ποίησης. Όχι, δεν ήταν το Νόμπελ του ’79 που εδραίωσε την ανανεωτική πνοή, την οποία εισήγαγε στην ελληνική ποίηση. Ήταν η Μαρία Νεφέλη, τα Ρω του Έρωτα, το Μονόγραμμα, το Άξιον Εστί…

«Στα φανερά και στα κρυφά, ψιθυριστά και φωναχτά, από κοντά κι από μακριά» μας τραγούδησε η Δούτση, ενώ το ρυθμικό χειροκρότημα του κοινού συνόδευσε την Τσίτου στο «θαλασσινό τριφύλλι». Ο Κώστας Μακεδόνας κέρδισε τις εντυπώσεις με την απλότητα και τη συγκινησιακή ερμηνεία των: Της αγάπης αίματα, Ανοίγω το στόμα μου, Λύχνο του άστρου. Από τις κορυφαίες στιγμές της εκδήλωσης, η σχεδόν acapella ερμηνεία της Μαρίνας από την Μαυραντζά και η απαγγελία της Άντα Τσεσμελή-Edwards για το Μονόγραμμα:

«Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ’ άπατα μιαν ηχώ
να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
και μισή να σε κλαίω μες στον παράδεισο…»

[dropcap size=big]Ε[/dropcap]ξαιρετικός ο Καρακασίδης στο Ένα το χελιδόνι, ο κόσμος σιγοτραγουδούσε, και ποιος δεν γνώριζε τους στίχους;

Μελοποιημένα ποιήματα της ώριμης περιόδου του έριξαν αυλαία στο αφιέρωμα. Η ανάγκη για συνύπαρξη, η πίστη, η προσδοκία και μια αγάπη αιώνια περιγράφηκαν μελωδικά στους Προσανατολισμούς λίγο πριν οι συντελεστές μας αποχαιρετήσουν τραγουδώντας «της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη εσύ δοξαστική, μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου…». Ο κόσμος στην πλατεία τραγούδησε δυνατά, κάποιοι σηκώθηκαν από τις θέσεις τους και το χειροκρότημα χαρίστηκε αφειδώς.

Καλλιτεχνική πρωτοβουλία μεστή επίκαιρων μηνυμάτων, σε μια εποχή όπου η ποίηση είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία.   

«Εκεί μόνος αντίκρισα τον κόσμο
κλαίγοντας γοερά»
Άξιον Εστί, η Γένεσις

Επίγραμμα
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα.

Κείμενο: Μαρία Διακάκη (Lavart)
Φωτογραφίες: Τίμος Χριστοφορίδης (Lavart)