Insenso
Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Πέτρος Σεβαστίκογλου
Θέατρο Τέχνης
«Insenso», του Δημήτρη Δημητριάδη από το Ινστιτούτο Γκροτόφσκι στο Θέατρο Τέχνης και στη συνέχεια στη Μονή Λαζαριστών της Θεσσαλονίκης, από 1 έως 9 Οκτωβρίου.
Η παραγωγή του Ινστιτούτου Γκροτόφσκι και της Avant Art άνοιξε στις 15 Ιανουαρίου 2016 την αυλαία της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης στο Βρότσλαβ της Πολωνίας και θα εγκαινιάσει στις 18 Οκτωβρίου 2016 τη Θεατρική Ολυμπιάδα που θα πραγματοποιηθεί στην ίδια πόλη. Πρόκειται για την πολωνική παραγωγή «Insenso» του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία του Πέτρου Σεβαστίκογλου με πρωταγωνίστρια την Αλεξάνδρα Καζάζου.
Το «Insenso» (Ίνδικτος, 2007) καταδύεται στα άδυτα της νουβέλας «Senso» του Camillo Boito αλλά και της ομώνυμης ταινίας του Luchino Visconti και αναδύεται ως θεατρικό μετακείμενο, ως ένα διακείμενο που θα μπορούσε να τιτλοφορείται «Περί έρωτος» και να συνομιλεί με το πλατωνικό «Συμπόσιο»:
«Τίποτα περισσότερο δεν υπάρχει για τον άνθρωπο από ένα άνθρωπο. Μόνον ο άνθρωπος δίνει. Άλλο υπέρτατο απ’ αυτό δεν υπάρχει».
Η βενετσιάνα Κόμισσα Λίβια Σερπιέρι προδομένη από τον εραστή της, τον αυστριακό αξιωματικό Φραντς Μάλλερ, τον καταδίδει για λιποταξία, εκείνος συλλαμβάνεται και εκτελείται: «Γι αυτό έζησα ως τώρα -τον σκότωσα εγώ τον κατέδωσα εκείνοι σε σκότωσαν όχι εγώ- γι’ αυτό ζω μέχρι σήμερα -όχι εγώ όχι- αν τον είχα σκοτώσει εγώ -αν- που δεν -δεν θα ζούσα- μόνον τότε -μόνον αν σε είχα σκοτώσει -ζω- επειδή δε σε σκότωσα». Κυριευμένη από επιθετικό μονοϊδεασμό, ακυρωμένη από τον ματαιωμένο και ματωμένο έρωτα οδηγεί στο θάνατο τον άνθρωπο που της δίνει ζωή, άρα εκτελεί και τον ίδιο της τον εαυτό. Τυφλωμένη από την απιστία, το αίσθημα κτητικότητας, την ανάγκη να ελέγχει απόλυτα τον χαμένο εραστή της, οδηγείται στο έγκλημα νοσηρού πάθους, εκδικητικής μανίας.
Ο σωματικός και λεκτικός παροξυσμός της κόμισσας όμως δεν οφείλεται στο συναισθηματικό τραύμα. Δεν αισθάνεται μεταμέλεια, διότι πάλι θα πρόδιδε τον προδότη. Πάσχει επειδή δεν εκτέλεσε μόνη της τον εραστή της. Πάσχει επειδή πρέπει να παραμείνει αενάως ζωντανή-νεκρή θρηνώντας για τον ατελέσφορο έρωτα και την ανεκπλήρωτη δολοφονική φαντασίωση. Πάσχει επειδή η σαρκική επιθυμία έγινε ολέθρια. Το έγκλημα δεν σχεδιάστηκε από ένα διαταραγμένο μυαλό αλλά από μια προδομένη γυναίκα που εναγωνίως ήθελε να απελευθερωθεί από την προδοσία.
Η παράσταση
Τα ευρήματα του σκηνοθέτη Πέτρου Σεβαστίκογλου συνδιαλέγονται ισότιμα με το κείμενο του Δημητριάδη: έντονες εκπνοές, οδύνες, παγωμένο βλέμμα, ταχυλαλία, ρυθμικά χτυπήματα των δακτύλων στο πάσχον σώμα (μουσικό όργανο) παράγουν τον εύρυθμο λόγο, διακεκομμένη λειτουργία της αναπνοής, συλλαβική εκφορά, επαναλαμβανόμενα μανιώδη λεκτικά και κινητικά μοτίβα, άηχες κραυγές και σπαρακτικά φωνήματα, η άκρη του φορέματος ως μέσο φίμωσης, το καταρρέον παλκοσένικο (Σκηνικά : Πέτρος Σεβαστίκογλου), η πτώση της Σερπιέρι στο «σκοτεινό ύδωρ», κ.ά.
Ο καθ’ εαυτόν λόγος της ηθοποιού Αλεξάνδρας Καζάζου (Λίβια Σερπιέρι), ο σπαρακτικός τόνος του λυρικού μονολόγου, οι ορμητικές περιστροφές της, η «ομολογία» του πάσχοντος σώματος, η άριστα εκπαιδευμένη κίνησή της και η άρτια εκφορά του λόγου την καθιστούν εξίσου υπεύθυνη για το επιτυχημένο σκηνικό αποτέλεσμα.
