Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια…
[dropcap size=big]Μ[/dropcap]όνο που δεν ήταν Κυριακή, μα ήταν Δευτέρα βράδυ στο Φράγμα της Θέρμης στη Θεσσαλονίκη και για 4000 που βρέθηκαν και αψήφησαν το φλερτ της βροχής όχι μόνο δεν υπήρχε σκοτεινιά αλλά τα πρόσωπά τους έλαμψαν σαν βγήκε ο Σωκράτης στη σκηνή και το γλέντι μόλις είχε αρχίσει…
[dropcap size=big]Κ[/dropcap]αι τι να πρωτοδιαλέξεις και τι να πρωτογράψεις σε ένα άρθρο, όπως τα λένε οι δημοσιογράφοι… ρεπορτάζ. Μικρή σημασία έχει, αφού τέτοιες ώρες, ώρες πρώτες πρωινές και αφού στην κολυμπήθρα ρίχνανε νερό αλκοολούχο επί τρεις και πλέον ώρες ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Φώτης Σιώτας, η Λαμπρινή Καρακώστα, ο Κυριάκος Ταπάκης, ο Γιάννης Παπατριανταφύλλου και ο Νίκος Μαγνήσαλης, εγώ θα προσπαθήσω να πω δυο λόγια για μια ακόμη συναυλία στην οποία πρωταγωνιστές δεν ήταν μόνο οι επί σκηνής αλλά και ο κόσμος. Ο κόσμος σαν ολότητα, ο κόσμος σαν μονάδες, ο κόσμος σε ζεύγη και ζευγάρια.
[dropcap size=big]Ό[/dropcap]χι ότι τα μάτια μου είδαν κάτι, αλλά ποιος μπορεί να πει πως δεν υπήρχαν άνθρωποι που ερωτεύτηκαν το βράδυ της Δευτέρας στο Φράγμα της Θέρμης στη Θεσσαλονίκη. Αυτό που όμως σίγουρα αντίκρυσαν τα μάτια μου ήταν εκατοντάδες αγκαλιάσματα μεταξύ αγνώστων. Όποιος προσπαθούσε να περάσει μέσα από το πλήθος για να μετακινηθεί, δεχόταν αγκαλιές, ακόμη και τραντάγματα στους ώμους από δεκάδες άγνωστα χέρια. Και αυτό είναι υπεραρκετό, αν όχι και καταξίωση, για την ίδια την ελληνική μουσική που καλά κρατεί και όλο ελπίδες φέρνει. Την ελληνική μουσική του Σωκράτη Μάλαμα, του Θανάση Παπακωνσταντίνου, του Φώτη Σιώτα – και ευτυχώς η λίστα είναι μεγάλη όπως και άσκοπο να αναφερθεί στο παρόν.
βλέπεις τον άνθρωπο μικρό, που τον πατάν στ’ αλήθεια
τα πόδια του τα ίδια…
Διάφανος, Νεράιδα, Χαμένο ρούχο, Στην Αμερική, Τα ξωτικά και τα λοιπά και τα λοιπά, σπουδαία τραγούδια της γενιάς μας. Γιατί αυτό είναι το αξιομνημόνευτο της όλης υπόθεσης, πως όλο αυτό αφορά τη μουσική της γενιάς μας. Είτε είμαστε 20, είτε 25 είτε 30 είτε 35 είτε 40, αυτή η μουσική, αυτοί οι μουσικοί και αυτά τα γλέντια γεννήθηκαν τα τελευταία 15-20 χρόνια και έτσι ταξιδεύουν και θα ταξιδεύουν. Παρέα με εμάς.
Αυτά.
Να ‘στε καλά Σωκράτη, Φώτη, Λαμπρινή, Κυριάκο, Γιάννη, Νίκο.
Κείμενο: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
Φωτογραφίες: Τίμος Χριστοφορίδης (Lavart)
