Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, το ταλέντο μιας διαταραγμένης προσωπικότητας.
«Πάντα είχα την ικανότητα να δένω τους δαίμονές μου στο άρμα μου. Και μ’ αυτόν τον τρόπο τους ανάγκασα να γίνουν χρήσιμοι».
[dropcap size=big]Σ[/dropcap]τις 14 Ιουλίου 1918, στην Ουψάλα, γεννιέται ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, γιος Σουηδού πάστορα. Μεγαλώνει στη Στοκχόλμη, η οικογένειά του, ωστόσο, του εξασφαλίζει τα πιο εφιαλτικά παιδικά χρόνια που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί.
Ο πατέρας του συνηθίζει να τον χτυπάει με ένα χτυπητήρι χαλιών, ενώ συχνά τον κλειδώνουν στη ντουλάπα, απειλώντας τον ότι εκεί ζει ένα τέρας που τρώει τα δάχτυλα των μικρών παιδιών. Ο μικρός παθαίνει κρίσεις άγχους και βρέχει το κρεβάτι του και κάθε φορά που συμβαίνει αυτό οι γονείς του τον βάζουν να φορά ένα κόκκινο φουστάνι την υπόλοιπη μέρα για τιμωρία. Η κακοποίηση ξυπνά στο μικρό Ίνγκμαρ δαίμονες που δεν ξέρει ότι υπάρχουν μέσα του. Όταν γεννιέται η μικρή του αδερφή, προσπαθεί να τη στραγγαλίσει. Το μόνο που τον ηρεμεί και του δίνει διέξοδο από την πραγματικότητα, είναι το κουκλοθέατρο.
Το 1938, αρχίζει να παρακολουθεί μαθήματα στο Τμήμα Ιστορίας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης, όμως πολύ γρήγορα αρχίζει να ασχολείται με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Η σκηνοθεσία τον γοητεύει και η πρώτη του ταινία με τίτλο Κρίση ολοκληρώνεται το 1946. Η αναγνώριση έρχεται τελικά το 1955 με τα Χαμόγελα Καλοκαιρινής Νύχτας, που είναι υποψήφια για το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Τελικά, με τις ταινίες του Η Έβδομη Σφραγίδα και Άγριες Φράουλες (1957) καθιερώνεται στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα.
[dropcap size=big]Η[/dropcap] σκηνοθεσία του Μπέργκμαν είναι σιβυλλική και συχνά δυσνόητη, ποτισμένη από τις σεξουαλικές εμμονές και την ψυχολογική αστάθεια που του άφησαν κληρονομιά τα χρόνια της παιδικής του κακοποίησης. Αμφισβητεί την ύπαρξη του Θεού, πραγματεύεται τις σχέσεις των δυο φύλων, εστιάζει στην εσωτερική πάλη του ανθρώπου.
Από το 1970, υιοθετεί έναν πιο λιτό τρόπο σκηνοθεσίας, συνεχίζοντας όμως να χαρίζει στο κοινό κινηματογραφικά αριστουργήματα. Ενδεικτικά της φιλμογραφίας του είναι οι Κραυγές και Ψίθυροι (1972), Το αυγό του φιδιού (1977), Οι μαριονέτες (1980), κ.ά. Το αυτοβιογραφικό Φάνι και Αλέξανδρος (1983) κερδίζει μάλιστα Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας ένα χρόνο μετά την προβολή του.
Ο Μπέργκμαν είναι δαιμονικά ταλαντούχος, αλλά η προσωπική του ζωή κρίνεται εξαιρετικά νοσηρή. Συνάπτει σχέσεις με διάφορες γυναίκες, στις οποίες συνηθίζει να λέει παθολογικά ψέματα. Η Λιβ Ούλμαν, διάσημη ηθοποιός και μούσα του, πέφτει συχνά θύμα των εκρήξεων θυμού του, με κίνδυνο της σωματικής της ακεραιότητας.
[dropcap size=big]Ο[/dropcap] ίδιος δεν ασχολείται ενεργά με την πολιτική, ωστόσο, δε διστάζει να δηλώσει ένθερμος υποστηρικτής του «απίστευτα χαρισματικού» Χίτλερ. Σε μια από τις συνηθισμένες παραληρηματικές κρίσεις του, μάλιστα, χαρακτηρίζει το ναζισμό «διασκεδαστικό και νεανικό».
Παρά την αμφιλεγόμενη προσωπικότητά του, ο κόσμος του κινηματογράφου τον έχει τιμήσει πολλές φορές για το ταλέντο του. Το Σουηδικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου έχει θεσμοθετήσει βραβείο με το όνομά του, ενώ ο ίδιος έχει κερδίσει το Μεγάλο Χρυσό Παράσημο της Σουηδικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών.
Τελικά, ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν φεύγει από τη ζωή στις 30 Ιουλίου 2007.
https://www.youtube.com/watch?v=npHqAO3hj54
https://www.youtube.com/watch?v=ySa4fK9SqII
