But standing in water up to their knees
Three very unimportant little people where doing the best they could with an idea
And that’s about all they had
And I don’t know
Maybe that night these three people were making history
But anyway what I’m trying to tell you folks is
Here we are(εισαγωγή του Get Up)
[dropcap size=big]Η[/dropcap] ιστορία είναι απλή και πλέον γνωστή. Ο μέγας δάσκαλος Chinese Man στέλνει τους τρεις αγαπημένους του μαθητές σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου για να φέρουν τα πάνω κάτω και να ξεκινήσουν μια «μουσική επανάσταση» διαδίδοντας το μουσικό του όραμα. Έτσι, λοιπόν, την Πέμπτη 2 Ιουνίου, βρέθηκαν στη σκηνή του Principal Club Theater οι High Ku, SLY και Zé Mateo παρέα με τους Tumi και MC Youthstar.
Αφού κατάφερα να προσπεράσω το κυκλοφοριακό χάος του κέντρου που είχε δημιουργηθεί επειδή έκλεισε η Εγνατία γι’ ακόμα μια φορά, έφτασα στο Principal και στους ήχους του Δημήτρη Τεντίνη, του κατά κόσμον Mister T. Με μουσικές επιλογές από downtempo/trip hop μέχρι groovy ρυθμούς, ο Mister T μας προετοίμασε κατάλληλα για το χαμό που θ’ ακολουθούσε. Ναι ακριβώς, από το ενοχλητικό χάος της πόλης κατέληξα σ’ ένα μουσικό, δημιουργικό χαμό.
Όλα ξεκίνησαν στις έντεκα ακριβώς, όταν βγήκαν στη σκηνή τα τρία μέλη των Chinese Man. Ο κόσμος από την πρώτη στιγμή έδειξε πως ήρθε αποφασισμένος να περάσει καλά, να χορέψει και να ζήσει την όλη φάση στο έπακρο. Οι ήχοι εναλλάσσονταν από hip hop σε funk, με τους Tumi και Youthstar να ξεσηκώνουν το πλήθος. Ο Youthstar, γνώριμος πλέον στο κοινό των Chinese Man, έκανε αυτό που μας είχε συνηθίσει. Ράπαρε με πάθος, πηγαινοερχόταν σε όλη τη σκηνή, έλεγε στον κόσμο να φωνάξει… Και όλοι φώναζαν όντως, γιατί ζούσαν και οι ίδιοι το πάθος και την πόρωση των μουσικών. Ακόμα κι ο Tumi κατάφερε να κερδίσει το πλήθος, με τη σωστή δόση τσαχπινιάς και λικνίσματος, σ’ αυτή την πρώτη του εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη.
[dropcap size=big]Κ[/dropcap]αθώς το κέφι κλιμακωνόταν, οι ρυθμοί έγιναν afrobeat και dub, ο χορός ανεξέλεγκτος και ξεχνούσες πως βρισκόσουν σε συναυλία. Οι αφρικανικοί ήχοι έχουν αυτό το χαρακτηριστικό – όταν τους ζεις κι αφήνεις το σώμα σου ν’ ακολουθήσει το ρυθμό, χάνεσαι. Τα συναισθήματά σου γίνονται πρωτόγονα και το σώμα σου καταλαμβάνεται από μια μυστηριακή δύναμη. Και στο καπάκι, με τη dub μουσική όλοι χοροπηδούσαν και ξέδιναν. Και δεν είχε σημασία αν είχες πάει μόνος ή με παρέα, ο καθένας ήταν χωμένος στη δική του φάση και περνούσε καλά και τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Και πάνω στη σκηνή οι μουσικοί ήταν στην ίδια κατάσταση, χοροπηδούσαν και περνούσαν καλά, λες και δεν ήταν η δουλειά τους αυτό που έκαναν, λες και είχαν πάει απλά σ’ ένα πάρτυ με τους φίλους τους. Και κανείς μας δεν ήθελε να τελειώσει αυτό το πάρτυ. Τρεις φορές επιχείρησαν να φύγουν από τη σκηνή και κάθε φορά έκαναν ναζιάρικα παιχνιδάκια του στυλ «πρέπει να φύγουμε, αλλά μήπως να παίξουμε ένα ακόμα κομμάτι;». Κι ο κόσμος από κάτω δεν τους άφηνε να φύγει, ζητώντας με ιαχές και ποδοβολητά να συνεχίσουν. Λίγο παραπάνω από μιάμιση ώρα κράτησε τελικά η συναυλία, αλλά μπορούσες να διακρίνεις στα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα όλων… την ικανοποίηση!
Κείμενο: Ζωή Όσσα (Lavart)
Φωτογραφίες: Ευλαμπία Χουτουριάδου (Lavart)
