Η Κατερίνα ήταν ανθός και έφυγε σαν σήμερα

[dropcap size=big]Η[/dropcap] Κατερίνα γεννήθηκε την πρωτομηνιά τον Ιούνη του ‘40 στην Αθήνα.
Η Γώγου έφυγε στις 3 του Οκτώβρη του ’93 και η… ιατρική αιτία θανάτου μπορεί ήταν τα χάπια και το αλκοόλ, μα όσοι γνωρίζουν κάτι περισσότερο από τίποτα για τη ζωή της ξέρουν πολύ καλά πως την Κατερίνα δεν την σκότωσε καμία ουσία και κανένα πιοτό, μα ο κόσμος ο ίδιος. Με ό, τι κι αν σημαίνει αυτό. Ό, τι όμως… Ο ίδιος κόσμος που σκότωσε και τον Νικόλα.

Όταν άκουγε «Κατερίνα» τρόμαζε και η καρδιά της έκαιγε άναρχα, έγραφε ποίηση και είχε παίξει σε ταινίες του κινηματογράφου. Ήταν αγρίμι η Κατερίνα, μα ήταν ευαίσθητη. Πολύ ευαίσθητη. Αγαπούσε τους χασικλίδες, τα φρικιά, τους ομοφυλόφιλους, μα τ’ αγαπημένα της παιδιά ήταν οι αντιεξουσιαστές. Και τους αγαπούσε όλους αυτούς – ας μην ξεχνάμε- , σε μια περίοδο που δεν ήταν και το πιο… «φυσιολογικό».

Η ποίησή της σ’ έσκιζε και σ’ έτσουζε αν σου ‘χε μείνει ελάχιστη συνείδηση.

[dropcap size=big]Η[/dropcap] Κατερίνα ήταν αυτοκαταστροφική. Το κακό με τους αυτοκαταστροφικούς, τώρα που το σκέφτομαι, είναι πως δεν είναι καθόλου μα καθόλου καμικάζι. Είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά. Θα ‘θελα πολύ κάποτε να διάβαζα στις σελίδες ενός βιβλίου πως κάποια στιγμή ένας …άγιος, όπως ο Νικόλας, ή μια αγία, όπως η Κατερίνα, την ώρα που έφευγαν μια για πάντα, πήραν μαζί τους και όλη τη σκατίλα (και όχι σαπίλα) που επέπλεε. Μα η σκατίλα είναι πολλά κιλά και δεν έχει χρώμα μήτε μπλε, μήτε πράσινο, μήτε ροζ, μήτε μαύρο, μήτε κόκκινο. Η σκατίλα είναι μπλε, πράσινη, κόκκινη, μαύρη, ροζ… μαζί. Γι΄ αυτό είναι μία και γι’ αυτό είναι και σκατίλα. Και τα ‘φερε ο βασιλιάς χρόνος ν’ αποδειχτεί, όχι μόνο το κόκκινο δεν αποτέλεσε την ελπίδα, όχι μόνο το φιλελεύθερο μπλε δεν ξεκούνησε, αλλά ακόμα και το μαυροκόκκινο, που αγαπούσε τόσο η Κατερίνα, δεν τα κατάφερε. Μετασχηματίστηκε, μπαρσταρδοκρατήθηκε και χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις εκκρίσεων ορμονών από μετεφηβικές παρορμήσεις.

Μα η Κατερίνα όσο μόνη και να αισθανόταν στη ζωή τα πολλά τελευταία χρόνια της, άλλο τόσο καθαρματάκι και γεμάτη από νιάτα ήταν. Όταν ήταν καλά στη ζωή της, είχε φίλους. Πολλούς φίλους. Εμείς ξέρουμε δύο, το Νικόλα και τον Παύλο. Ξέρουμε την Αγία Τριάδα. Μα όταν έφευγε η Κατερίνα, δεν ήταν κανένας εκεί. Όπως δεν ήταν εκεί και για το Νικόλα. Δεν μπορούσαν λέει να συνεννοηθούν μαζί της. Μόνο επικήδειους ξέρουν να γράφουν.

Η Κατερίνα ήταν ανθός και μαράθηκε σαν σήμερα.

Καλημέρα γιατρέ μου.
Μη.
Μη σηκώνεστε. Άλλωστε δεν έχω τίποτα σοβαρό.
Τα γνωστά.
Γράψτε βάλιουμ μαντράξ στεντόν τριπτιζόλ – ξέρετε τώρα
εσείς –
Κάντε με κοινωνικό πρόσωπο
βολέψτε με τέλος πάντων με τους ομοίους σας
περάστε με στους χαφιέδες σας
πηδήξτε με αν θέτε ωραίες οι γκραβούρες στους τοίχους σας.
Τσάκα τώρα στα σβέλτα το χιλιάρικο
και φερ’ τη συνταγή
γιατί τέρμα η υπομονή μου παλιόπουστε
κι όπου να ‘ναι θα εκραγεί.
Μη. Μη σηκώνεστε γιατρέ μου. Δεν είναι σοβαρό.
Ευχαριστώ.
Καλημέρα σας.

Κείμενο: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
Σχέδιο: Μαρία Χατζάκη

Πρώτη δημοσίευση: Ιούνιος 2016