[dropcap size=big]Α[/dropcap]υτή είναι που φέρνει στο νου κάτι μυρωδάτες από κανέλα αναμνήσεις του ‘40 και του ‘50. Αυτή είναι που επέλεξε να είναι ερμηνεύτρια της Μπέλλου, του Άσιμου, του Σαββόπουλου, του Μάνου. Αυτή είναι και που όταν τραγουδάει αυτά που της έγραψαν ο Μάτσας και η Φωτάκη, μας μεταφέρει την πολίτικη τη μυρωδιά, τη σμυρνέικη και τη σαλονικιώτικη.
Και αν στα λεξικά μου η λέξη «ευχαριστώ» δεν υπάρχει για να την αποδώσω, μπορώ χωρίς δεύτερη σκέψη να της ευχηθώ ένα «να ‘σαι καλά ρε Φωτεινή».
Την περασμένη Παρασκευή στεκόταν δίπλα μου και αγκάλιαζε με συγκίνηση έναν νεαρό άνδρα. Ένα φίλο της, που μετά τον κοίταξε με τα βρεγμένα της μάτια για περίπου ένα λεπτό, έτσι σιωπηλά. Ούτε που σκέφτηκα να της μιλήσω. Τι να της πω; Να σαι καλά; Να συνεχίσεις να μας παραδίδεις μαθήματα κυρά-δασκάλα; Δεν υπάρχει λόγος. Ώσπου με κοίταξε, ξεροκατάπια και έφυγε για τη σκηνή.
Στο «Ξέφωτο» ήμουν. Στα λαδάδικα.
Κείμενο: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
Φωτογραφίες: Διάνα Σεϊτανίδου (Lavart)
