«SANG»

[dropcap size=big]Σ[/dropcap]την ατομική της έκθεση στο χώρο 35, η Γεωργία Τρούλη με το τίτλο «Sang» αποπειράται να μας εισάγει στον εύθραυστο, εικαστικό της κόσμο, έναν ασπρόμαυρο μικρόκοσμο, με υποδόριους δεσμούς τις πνευματικές εσωτερικές διαδρομές που διανοίγουν την υπόστασή του σε μία άλλη διάσταση πέρα από την πρώτη ανάγνωση, πέρα από το εμφανές , το ορατό. Μπορεί στα γαλλικά το «Sang» να σημαίνει «αίμα» αλλά στα Αγγλικά σημαίνει μεταξύ των άλλων «συνθέτω ποίηση». Τίτλος λοιπόν, που από τη μία αφορά άμεσα την καλλιτεχνική πρακτική της σε σχέση με τα υλικά που χρησιμοποιεί από το εργαστήριο αιμοδοσίας στο οποίο καθημερινά εργαζόταν,αλλά από την άλλη αφορά την υπόστασή της ως ποιήτρια.

Στην καλλιτεχνική της πρακτική διαπραγματεύεται την επικοινωνία, το φορτίο των λέξεων την οντολογική υπόσταση του κώδικα πάνω σε ακρυλικές πλάκες αιμοδοσίας ή διηθητικό χαρτί εργαστηρίου που σε πρώτη χρήση είχε αίμα . Το αίμα/λέξη με το συμβολικό φορτίο της πρωτογενούς μονάδας ύπαρξής μας, αίμα ως δηλωτικό της σωματικότητας εγγεγραμμένο εκεί που οι λέξεις παίρνουν παλιμψηστικά τη θέση του και γίνεται Λόγος εκείνος ο Λόγος που μπορεί να κυοφορεί ποίηση. Συστήματα γραφής που αποκτούν τη δύναμη του συμβόλου προσωπικά για τον καθένα. Κάθε γράμμα, σύμβολο /μονάδα του ελάχιστου, αποτελεί δομικό στοιχείο της σύνθεσής της, συνθέτει ένα όλο ένα πλήθος που αποκτά νόημα, δυναμική και μεταμορφώνεται σε φορέα νοήματος.Τα αποτυπώνει, τα επαναδιατυπώνει και επαναφέρει μία προσδοκία για το πέρα από το πραγματικό και μέσα στην ενικότητά τους, τη μοναξιά τους, τα μετουσιώνει, υπογραμμίζοντας την εννοιολογική τους υπόσταση. [dropcap size=big]Γ[/dropcap]ράφει στίχους από ποίηματά της σε επανάληψη, ανακόπτοντάς τα από το συμβατικό νόημα έλευσής τους ώστε να επιτελεσθεί η αναγωγή των αφηγημάτων και των επεισοδίων της φόρμας, σε γλώσσα. Ο ρυθμός, η επανάληψη λειτουργούν ως ένας εσωτερικός συνεκτικός δεσμός συμβόλου και μορφής προσδίδοντας την αίσθηση του ταξιδιού μέσα στην ιστορία και το χρόνο. Ενσωματώνει στο έργο της διάφορα είδη γραφής, από σπηλαιογραφίες, γραφές διαφόρων λαών και greeklish, μέχρι μπράιγ και σήματα μορς. Απωθώντας ο,τιδήποτε περιττό, κρατά το ουσιώδες, με μία ιδεαλιστική-ποιητική ερμηνευτική αντιμετώπιση της φόρμας, μία διαλεκτική συλλειτουργία κώδικα/γραφής και σχήματα. Γεννά μοτίβα λιτά και απέριττα, που ενέχουν όλη την ιδιότυπη αισθητική της συνθετικής της γλώσσας, με λιτότητα, απλότητα, αμεσότητα, ουσιώδη στοιχεία τόσο ως προς την ποιότητά τους, όσο και ως προς την συμβολική αναγωγή τους. Ο ελλειπτικός της λόγος με αρχέγονη αμεσότητα, μορφική καθαρότητα, απλότητα στην έκφραση, ποιητική ερμηνευτική αντιμετώπιση, παραπέμπει και διαχέει σε μία ποιητική διάσταση με αφηγήσεις, μέσα από τη σιωπή, την απομόνωση και την μυστική συνθήκη ανάμεσα στο δημιουργό και θεατή. Με έναν χειροποίητο, προσωπικό, υποβλητικό τρόπο, με τρυφερότητα και ευαισθησία και την εσωτερική της ρυθμολογία που αγγίζει την ποιητική διάσταση της φόρμας, δημιουργεί, ένα κοινό μυστικό, ανείπωτο που μόνο ο καλλιτέχνης και ο θεατής ανακαλύπτουν μέσα από τη θέαση του έργου. –