Μας έχουν μάθει να κυνηγάμε την ευτυχία σαν βραβείο πάντα κάπου αλλού, πάντα ένα βήμα μπροστά.
Τι γίνεται αν η ευτυχία δεν είναι αυτό που νομίζουμε; Η Κική Δημουλά αποκάλυψε τις απουσίες της και τις δικαιολογίες της.
Σ’ έναν κόσμο που επιμένει ότι πρέπει να είμαστε διαρκώς ευτυχισμένοι, Δημουλά μας δίνει την άδεια να νιώθουμε το αντίθετο και ίσως μόνο ίσως εκεί αρχίζει η πραγματική ειρήνη.
(Διαβάστε το κείμενο της Δημουλά για την ευτυχία παρακάτω)
Μίλαν Κούντερα: «Ο άνθρωπος προδίδει, όχι όταν απατά, αλλά όταν …»
Κική Δημουλά, Εκτός σχεδίου, Ίκαρος.
Έχω πολλά ράμματα για τη γούνα αυτής της μεγαλοκυρίας που λέγεται ευτυχία.
Μου έχει σπάσει τα νεύρα με όσα ισχυρίζεται απολογούμενη που με έστησε. Ότι τάχα ήρθε, αλλά εγώ είχα το νου μου σε τούτο και σε κείνο, ενώ εκείνη με περίμενε σε τούτο και σε κείνο, κι όπως μου τα προσδιόρισε, με περίμενε σε πράγματα αδύνατα να συμβούν, εκεί ακριβώς δηλαδή που είχα το νου μου. Κι αυτός ήτανε, λέει, ο λόγος που την προσπέρασα.
Άλλοτε πάλι, επιμένει πως ήρθε, στάθηκε λέει έξω από κάτι ιστορίες, στις οποίες εγώ ήδη είχα μπει μέσα, είχε τη διάθεση να πηδήξει από το παράθυρο και να μπει, αλλά ήταν τόσο υπερυψωμένη η δυσπιστία μου που δεν το τόλμησε. Άλλη δικαιολογία, τραβηγμένη από τα μαλλιά, πως εγώ χτύπησα πολύ σιγά την πόρτα της, φοβήθηκε και δε μου άνοιξε, και τι ψεύτρα, Θεέ μου, ότι χτύπησα λάθος τη διπλανή της πόρτα και βλέποντάς με να καθυστερώ, συνεπέρανε ότι το λάθος μου βγήκε σε καλό και δεν ήθελε να το διακόψει.
Μου έχει απαριθμήσει μία μία τις στιγμές με το όνομά τους, που την περιείχαν, λέει, αλλά εγώ θυμάμαι μόνο τι φόβο είχα μην τις χάσω.
Βλέπεις; μου λέει η κουτοπόνηρη, αν δεν ήμουνα εγώ εκεί μέσα, σ’ αυτές τις στιγμές, γιατί θα φοβόσουν μην τις χάσεις, τι σ’ ένοιαζε; Άρα ήρθα.
Αμέτρητες οι φορές που είπαμε να συναντηθούμε σε κάποιο φωτεινό μέρος, είτε στις κάποιες έξι των απογευμάτων είτε στις κάποιες οκτώ των δειλινών που έχουνε πιο φρόνιμο φως, κι εγώ να περιμένω, να την περιμένω με τις ώρες και που να φανεί. Και με τι θράσος να εμφανίζεται μετά στα όνειρά μου, να μου ζητάει συγνώμη που δεν ήρθε, γιατί είχε χάσει κάποιον δικό της κι ήτανε στις μαύρες της, ή και να μου επιτίθεται πως ενώ ήρθε, ενώ περίμενε εκεί μέσα στις ώρες της αναμονής μου, εγώ δεν την αναγνώρισα και δε φταίει αυτή.
Είδα κι έπαθα να μην έχω την ανάγκη της. Και τώρα που παλεύοντας τα κατάφερα, έρχεται και μου δίνει συγχαρητήρια, πως αυτό ακριβώς, ότι δεν έχω την ανάγκη της, αυτό είναι ευτυχία. Άπιαστη σου λέω.
Διαβάστε περισσότερες λογοτεχνικές ιστορίες παρακάτω:
- Γιωσαφάτ: «Οι περισσότεροι μεγαλώνουμε με μαμάδες που δεν…»
- Φρόυντ: «Αν ένας άνθρωπος υπήρξε το αγαπημένο παιδί της μητέρας του, διατηρεί…»
- 7 σπουδαία αποφθέγματα από τη Μάρω Βαμβουνάκη: «Ένα παιδί που αισθάνεται ότι η μητέρα και ο πατέρας…»
- Μίλαν Κούντερα: «Η πηγή του άγχους βρίσκεται στο…»
- Άλμπερτ Αϊνστάιν: «Ξέρω πώς είναι να βλέπεις τη μητέρα σου να περνά την αγωνία του…»
- «Η πιο τρομακτική εμπειρία στη ζωή ενός ανθρώπου είναι όταν…» – Όταν μας άγγιξε ο Ζακ Λακάν
- Ντοστογιέφσκι: «Το μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης έγκειται στο να …»
- Χέμινγουεϊ: «Ο καλύτερος τρόπος για να μάθεις αν μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον είναι να…»
