Χόρχε Μπουκάι: «Αντί να ψάχνουμε καταφύγιο σε μια σχέση, θα μπορούσαμε να …»

Είναι ο έρωτας μια μορφή σωτηρίας; Ένα καταφύγιο από τις κακουχίες της ζωής, μια θεραπεία για τη μοναξιά, ένα επίθεμα για τα κενά μέσα μας.

Ο Μπουκάι υποστηρίζει έρωτας δεν είναι λύση στα προβλήματά μας, ούτε θα έπρεπε να είναι. Δεν είναι ένα σωσίβιο που προορίζεται να μας σώσει από τους φόβους ή τις απογοητεύσεις μας. Αντίθετα, ο έρωτας είναι μια πρόκληση, στην ανάπτυξη, στην αυτογνωσία, σε μια πλουσιότερη, πληρέστερη ύπαρξη.

Μια σχέση δεν πρέπει να είναι δεκανίκι αλλά καθρέφτης. Πολύ συχνά, περιμένουμε από έναν σύντροφο να επουλώσει τις πληγές μας, να σβήσει τις αβεβαιότητες μας, να μας ολοκληρώσει. Δε βρίσκουμε τη σωτηρία σ’ ένα άλλο άτομο, τη βρίσκουμε στο δικό μας ταξίδι. Και όταν στεκόμαστε ολόκληροι, όταν είμαστε αρκετοί μέσα μας ο έρωτας παύει να είναι μια απελπισμένη αναζήτηση για ολοκλήρωση και γίνεται αυτό που ήταν πάντα γραφτό να είναι: μια συνάντηση δύο ολοκληρωμένων ατόμων, έτοιμων να μοιραστούν, να αναπτυχθούν και να μεταμορφωθούν.
(Διαβάστε το λογοτεχνικό απόσπασμα παρακάτω)

11 σπουδαία αποφθέγματα του Τερζάκη: «Τι σχέση έχει με την αγάπη ο έρωτας; Η αγάπη είναι …»

Χόρχε Μπουκάι «Να βλέπεις τον έρωτα».

Ο έρωτας ως σωτηρία;

Η σχέση βοηθάει την προσωπική μας εξέλιξη, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας.

Η σχέση προσθέτει. Γι’ αυτό αξίζει τον κόπο.

Αξίζει… τον κόπο (δηλαδή, αξίζει να κοπιάσουμε γι’ αυτήν). Αξίζει το βάσανο που προκαλεί. Αξίζει τον πόνο που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

Κι όλα αυτά αξίζουν, γιατί όταν θα τα έχουμε ξεπεράσει δεν θα είμαστε πια οι ίδιοι: θα έχουμε αναπτυχθεί, θα είμαστε πιο συνειδητοποιημένοι, θα αισθανόμαστε πιο ολοκληρωμένοι.

Η σχέση δεν μας σώζει από τίποτα: δεν θα έπρεπε να μας σώζει από τίποτα.

Πολλοί άνθρωποι ψάχνουν ένα σύντροφο ως μέσο για να λύσουν τα προβλήματά τους.

Πιστεύουν πως μία στενή σχέση θα θεραπεύσει τις αγωνίες τους, την ανία τους, την απουσία νοήματος από τη ζωή τους.

Ελπίζουν πως μια σχέση θα γεμίσει τα κενά τους.

Τι φοβερό λάθος!

Όταν επιλέγω κάποιον σύντροφο με αυτές τις προσδοκίες, καταλήγω αναπόφευκτα να μισήσω το πρόσωπο που δεν μου δίνει αυτό που περίμενα.

Και μετά; Μετά μπορεί να ψάξω να βρω άλλον, κι άλλον, κι άλλον… Ή μπορεί να αποφασίσω να περάσω τη ζωή μου γκρινιάζοντας για την τύχη μου.

Η πρόταση είναι να φτιάξω τη δική μου ζωή χωρίς να περιμένω να το κάνει κανένας άλλος για μένα.

Η πρόταση είναι, επίσης, να μην προσπαθήσω να φτιάξω τη ζωή του άλλου, αλλά να βρω κάποιον για να κάνουμε κάτι μαζί, να περνάμε καλά, να αναπτυχθούμε, να διασκεδάσουμε, αλλά όχι για να μου φτιάξει τη ζωή.

Η σκέψη πως ο έρωτας θα μας σώσει, θα λύσει όλα μας τα προβλήματα και θα μας προσφέρει μια διαρκή κατάσταση ευτυχίας ή ασφάλειας, καταφέρνει μόνο να μας κρατάει παγιδευμένους σε φαντασιώσεις και αυταπάτες, αποδυναμώνοντας την αυθεντική δύναμη της αγάπης που ξέρει πώς να μας μεταμορφώσει.

Και τίποτα δεν είναι πιο διαφωτιστικό από το να είσαι με κάποιον άλλον από εκεί και έπειτα.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ξεχωριστό από το να βιώνεις την ίδια σου τη μεταμόρφωση δίπλα στον άνθρωπο που αγαπάς.

Αντί να ψάχνουμε καταφύγιο σε μια σχέση, θα μπορούσαμε να δεχτούμε τη διεγερτική δύναμη που μας ξυπνάει από το λήθαργο και μας φέρνει σε άμεση επαφή με τη ζωή, μας ωθεί προς τα μπρος και μας δείχνει καθαρά πώς πρέπει να αναπτυχθούμε.

Για να ευδοκιμήσουν οι σχέσεις μας, είναι αναγκαίο να τις δούμε με διαφορετικό τρόπο: σαν μια σειρά από ευκαιρίες να διευρύνουμε τη συνείδησή μας, να ανακαλύψουμε μια βαθύτερη αλήθεια και να γίνουμε άνθρωποι με όλη τη σημασία της λέξης.

Και όταν γίνω άνθρωπος ολοκληρωμένος, που δε χρειάζεται κανέναν για να επιβιώσει, τότε σίγουρα θα βρω κάποιον επίσης ολοκληρωμένο για να μοιραστούμε αυτά που έχω κι αυτά που έχει.

Αυτό είναι το νόημα της σχέσης: όχι η σωτηρία, αλλά η επαφή.

Ή, μάλλον, οι επαφές.

Εγώ μ’ εσένα. Εσύ μ’ εμένα. Εγώ μ’ εμένα. Εσύ μ’ εσένα. Εμείς με τον κόσμο.