Μια προειδοποίηση του Στάινμπεκ που ακόμη θυμόμαστε: «Πρέπει κι αυτό να ξέρεις, να φοβάσαι τη μέρα που …»

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον επίλογο από το έργο του Στάινμπεκ στα «Σταφύλια της οργής»; Μια σκηνή που σίγουρα θα σας έχει στοιχειώσει, ίσως και να σας έχει μεταμορφώσει.

Τα «Σταφύλια της Οργής» του Τζον Στάινμπεκ είναι ένα αφιλτράριστο στιγμιότυπο επιβίωσης και μια ηχηρή αφήγηση για τη αδικία μιας από τις πιο σκοτεινές περιόδους της Αμερικής: τη Μεγάλη Ύφεση.

Αυτό το αριστούργημα δημοσιεύτηκε το 1939 και δεν άργησε να συγκλονίσει τον κόσμο της λογοτεχνίας, κερδίζοντας το Βραβείο Πούλιτζερ μόλις έναν χρόνο αργότερα και ανοίγοντας τον δρόμο για το Βραβείο Νόμπελ που του απονεμήθηκε το 1962. Η ιστορία ακολουθεί την οικογένεια Τζοντ, μια φτωχή φατριά της Οκλαχόμα που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη γη της από έναν ανελέητο συνδυασμό χρέους, ξηρασίας και ενός συστήματος που ευνοεί τις μεγάλες αγροτικές επιχειρήσεις έναντι της μικρής κλίμακας γεωργίας.

Η ιστορία απασχόλησε το παγκόσμιο κοινό, καθώς οι επιπτώσεις της οικονομικής ύφεσης είχε παγκόσμιες συνέπειες, με πολλές οικογένειες να στερηθούν και να εγκαταλειφθούν από τους ίδιους τους θεσμούς που προοριζόταν να τις προστατεύσουν. Προφανώς έχω καταβάλει κάθε προσπάθεια ώστε να σας πείσω να διαβάσετε αυτό το πολύ σημαντικό λογοτεχνικό έργο και για αυτό θα σας παραθέσω κι ένα απόσπασμα από το βιβλίο. Ίσως είναι μια αρχή για να ξεκινήσετε την ανάγνωση ενός ανθρωποκεντρικού μυθιστορήματος που κραύγασε για τη συστημική απληστία.
(Διαβάστε το λογοτεχνικό απόσπασμα παρακάτω)

20 αποφθέγματα του Στάινμπεκ: «Κανένας δε θέλει συμβουλές, μόνο επιβεβαίωση»

«Τα Σταφύλια της Οργής»

…..Ένα τέτοιο έγκλημα ξεπερνά κάθε δημόσια καταγγελία. Μια τέτοια πίκρα είναι ανίκανα τα δάκρυα να τη συμβολίσουν. Όλες μας οι επιτυχίες καταρρέουν μπροστά σ’ αυτή μας την αποτυχία. Εύφορη γη, ολοίσιες αράδες δέντρα, ρωμαλέοι κορμοί, καρποί ωριμασμένοι. Και τα ετοιμοθάνατα παιδιά από πελάγρα πρέπει να πεθάνουν, γιατί δεν βγαίνει κέρδος από τα πορτοκάλια. Και οι γιατροί της δημαρχίας συμπληρώνουν τα πιστοποιητικά-πέθανε από υποσιτισμό-γιατί τα τρόφιμα πρέπει να σαπίσουν, πρέπει να σαπίσουν με το ζόρι.

Οι άνθρωποι έρχονται με δίχτυα να ψαρέψουν πατάτες από το ποτάμι, μα οι φύλακες τους συγκρατούν μακριά˙ έρχονται με αυτοκίνηταπου βροντολογούν για να πάρουν τα πεσμένα πορτοκάλια, μα είναι ραντισμένα με πετρόλαδο. Και στέκονται σιωπηλοίνα παρακολουθούν τις πατάτες να πλέουν μπροστά τους, ακούν τις στριγκλιές των γουρουνιών που τα σφάζουν μέσα σ’ ένα λάκκο και χύνουν πάνω ασβέστη, βλέπουν βουνά πορτοκάλια να λιώνουν σ’ ένα σάπιο πολτό˙ και ο λαός βλέπει τη σημερινή χρεωκοπία˙ και μεσ’ στα μάτια του πεινασμένου λαού η οργή μεστώνει. Μες στην ψυχή του λαού μεστώνουν και βαραίνουν τα σταφύλια της οργής, βαραίνουν για τον τρύγο.” […]

[…] “Να φοβάσαι και τη μέρα που θα σταματήσουν οι απεργίες, μ’ όλο που θα υπάρχουν ακόμα οι μεγάλοι ιδιοκτήτες-γιατί η κάθε μικροαπεργία που χτυπιέται, είναι μια απόδειξη πως έγινε το βήμα. Πρέπει κι αυτό να ξέρεις-να φοβάσαι τη μέρα που ο Συνειδητός Άνθρωπος θα πάψει να αγωνίζεται και να πεθαίνει για μια ιδέα, γιατί αυτή και μόνο η ιδιότητα είναι το θεμέλιο του Ανθρώπινου Συνειδητού, κι αυτή και μόνο η ιδιότητα κάνει να είναι ο άνθρωπος ένα όν ξεχωριστό μέσα στο σύμπαν.”[…]

Διαβάστε περισσότερα λογοτεχνικά αποσπάσματα παρακάτω: