«Λιλή Ζωγράφου»: «Όσο ήμουν νέα, το μόνο που δεν έβλεπαν οι άντρες ήταν το μυαλό μου, που δεν σου κρύβω, ότι φρόντιζα και να το κρύβω»

Η Λιλή Ζωγράφου, η δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος, λογοτέχνιδα, θεατρική συγγραφέας και πολιτική ακτιβίστρια που εξέτασε τη θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία του 20ου αιώνα.

Είναι μερικές στιγμές που έχεις διάθεση για να διαβάσεις για αλήθεια, να βρεις αφετηρία για να ξεκινήσεις κάτι νέο, να βρεις αφορμή να υποψιαστείς ότι κάτι δεν πάει καλά στο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Όταν νιώθεις τα παραπάνω αισθήματα θα προσεγγίσεις βιβλία, αποσπάσματα που μοιάζουν με σκούντημα, αυτό το σκούντημα έκανε και η Λιλή Ζωγράφου, δε σε άφηνε στην ησυχία σου. Χωρίς αναστολές και με άπλετο πάθος ξεχύθηκε στον χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας, αντάμωσε με το επικούρειο πνεύμα και μάς χάρισε όμορφα έργα.

Κάποτε ο Καρλ Γιούνγκ είπε: «Η μοναξιά δεν προέρχεται από την απουσία ανθρώπων τριγύρω μας, αλλά από…»

Τα έργα της Λιλής Ζωγράφου:

Αγάπη (1949)
Νίκος Καζαντζάκης – Ένας τραγικός (1959)
Βιογραφία – Άπαντα Μ.Πολυδούρη (1961)
Και το χρυσάφι των κορμιών τους (1961)
Οι καταραμένες (1962)
Οι Εβραίοι κάποτε (Μίκαελ) (1966)
Ο ηλιοπότης Ελύτης (1971)
Παιδεία ώρα μηδέν, ή της εκμηδένισης (1972)
Τι απόγινε κείνος που ήρθε να βάλει φωτιά (θεατρικό έργο, 1972)
Αντιγνώση, τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού (1974)
17 Νοέμβρη 1973 – Η νύχτα της μεγάλης σφαγής (1974)
Κ. Καρυωτάκης – Μ. Πολυδούρη, Η αρχή της αμφισβήτησης (1977)
Επάγγελμα: πόρνη (1978)
Η γυναίκα που χάθηκε καβάλα στο άλογο (1981)
Μου σερβίρετε ένα βασιλόπουλο παρακαλώ; (1983)
Η γυναίκα σου η αλήτισσα (1984)
Η Συβαρίτισσα (1987)
Νύχτωσε αγάπη μου, είναι χτες (1990)
Παλαιοπώλης Αναμνήσεων (1998)
Που έδυ μου το κάλλος (1992)
Παραλήρημα σε ντο μείζονα (1992)
Σύγχρονός μας ο Κάφκα (1993)
Η αγάπη άργησε μια μέρα (1994)
Από τη Μήδεια στη Σταχτοπούτα· η ιστορία του φαλλού (1998)

Ίρβιν Γιάλομ – Όταν έκλαψε ο Νίτσε: «Είναι λάθος να γεννήσεις παιδιά από ανάγκη, λάθος να χρησιμοποιήσεις ένα παιδί για να…»

7 αποφθέγματα της Λιλής Ζωγράφου

«Μία κοινή πίστη σώζει πάντα τις μάζες από την ανυπόφορη μοναξιά του ατόμου. Αλλά όσο δύσκολο είναι να τις ενώσεις κάτω από μια καινούργια προοδευτική ιδέα, τόσο εύκολο είναι να τις συνδέσεις μ ένα κοινό μίσος. Εναντίον ποιανού; Μα η μετριότητα βλέπει γύρω της τόσους εχθρούς!»
«Επί 21 αιώνες, Δύση και Ανατολή, κρατούν τον Έλληνα καθισμένο στο σκαμνί, στη θέση του αιώνια κατηγορούμενου: Λατίνοι, Εβραίοι,Πάπες, Τούρκοι, Δυτικοευρωπαίοι. Όλοι βυζαίνουν, κρεμασμένοι από το μαστό του, και δεν του συχωρούν πως δεν τα καταφέρνουν να απογαλακτιστούν.»
Όχι, το προσέξατε; Δεν έμεινε τίποτα όρθιο γύρω μας. Χωρίς προσχήματα, χωρίς ντροπή, ο πολεμόχαρος κόσμος μας καταστρέφει το καθετί, αδιαφορώντας για τη ζωή, αφανίζοντάς την. Όποια ζωή. Και χωρίς να λογοδοτεί κανείς σε κανέναν. Για σφαγές θα μιλάμε τώρα; Ανθρώπων, ζώων ή φυτών. Πανέμορφα είδη εκλείπουν, πουλιά χάνονται από το στερέωμα, τα μαραζωμένα δέντρα ορφανεύουν από επισκέπτες, οι θάλασσες στειρώνονται και δεν γεννούν πια.»
«Οι μάζες εκπαιδευμένες να είναι άτολμες και δορυφορικές, καθηλώνονται ανίκανες και ν’ αντικρίσουν ακόμα το κενό. Ειδικά διαμορφωμένες έτσι, περιμένουν, προσφέροντας με την ανημποριά τους, το πρόσχημα. Αυτή είναι η στιγμή του καπάτσου ή αλλιώς του ηγέτη. Όταν οι παλιοί θεοί αποσύρονται, οι θρόνοι αναζητούν διάδοχο. Και μ ένα καλό χειρισμό ή δίχως καν χειρισμό, σχεδόν κάθε άχρηστο σακί κόκαλα μπορεί ν αναρριχηθεί στην άδεια θέση!»
«Υπάρχει μια συγκεκριμένη συνειδητή λύσσα και απόγνωσή μου, να κάνω τις γυναίκες να καταλάβουν τι ηλίθιες είναι.»
«Δεν με είδαν ποτέ μέσα από τα βιβλία μου οι άντρες. Όσο ήμουν νέα, το μόνο που δεν έβλεπαν οι άντρες ήταν το μυαλό μου, που δεν σου κρύβω, ότι φρόντιζα και να το κρύβω όταν κατάλαβα ότι τους ενοχλούσε.»
«Γυναίκες, μιλώ ακούστε. Να σας σερβίρω ένα βασιλόπουλο είναι αδύνατο φυσικά. Εκείνο που μπορώ να κάνω για σας είναι να σκοτώσω το βασιλόπουλο. Και τη Σταχτοπούτα. Αυτή η ξευτελισμένη, αυτή η δούλα που δεν έχει ίχνος περηφάνιας και ρεαλισμού, αα, δε μου ξεφεύγει.»